Τρικυμία

Δυο φίλοι προσπαθούν να μιλήσουν μεταξύ τους.
Τα λόγια είναι λίγα, στεγνά, ανήμπορα.
Το σάλιο του ενός σκεπάζει τα λόγια του άλλου.
Είναι τούτος ο αόρατος, ο ύπουλος εχθρός που τρυπώνει απ’ την χαραμάδα στη ζωή μας.
Είδα έναν στον δρόμο χθες.
– Κάτσε, μου είπε, έχω να πω μια κουβέντα πέντε μέρες.
Έφυγα.
Μη χάσουμε το οικείο, το πλησίον.
Μα τούτο για να μην το χάσουμε θέλει αγώνα· να μάθουμε να μιλάμε ξανά από την αρχή.
Τα λόγια – κομπολόγια τώρα κάθονται στον λαιμό.
Πιο καλά να σωπαίνεις.
Μα δεν το βουλώνω.
Θα τα μετρώ, θα τα ζυγιάζω τα λόγια και θα γράφω· έτσι η συμφορά θα γίνει ευλογία.
Παλιότερα έλεγαα ότι πεθαίνω για ιστορίες αγάπης.
Ήταν η αντεπίθεσή μου.
Μετά ήλθαν τα “ψιλολοΐδια” της δημοσιογραφίας, οι λέξεις πήραν βάρος, μα αχάμνεψαν.
Πες μου μια κουβέντα, να την κρατήσω φυλαχτό.
Μην είσαι πολιτικάντης, μην είσαι κίβδηλος, μην λες για μια τρύπια δεκάρα.
Σου σφυρίζω απ’ το απέναντι μπαλκόνι.
Δυο μάτια βγήκαν και κοίταξαν.
Μετά έκλεισαν…
Το σφύριγμα το κατάπιε το τσούξιμο στα μάτια.
Άνοιξέ τα ξανά.