Τρικυμία…

Έχετε ποτέ ζήσει την εμπειρία να ταξιδεύετε σε πλοίο το καταχείμωνο και μάλιστα σε καμπίνα βαθιά στη πλώρη που δέχεται πρώτη τα χτυπήματα των κυμάτων; Και τι κυμάτων!
Κάπου στην Αδριατική, με προορισμό τη Βενετία και την αποκριάτικη παραζάλη της… Στο μεταξύ βέβαια και μέχρι να φτάσουμε στο προορισμό μας, μας εξαθλίωσε μια τρομακτική θαλασσοταραχή!
Αλλά ας περιγράψουμε με λεπτομέρεια τι μας ταλαιπώρησε τόσο σ’ εκείνο το ταξίδι!
Η τρικυμία, ως γνωστόν, είναι «όνομα και πράγμα».
Τρία κύματα το ένα μετά το άλλο που σου έρχονται απανωτά! Το πρώτο σε χτυπά ελαφρά, το δεύτερο σε ταρακουνάει, στο τρίτο και δυνατότερο η πλώρη βυθίζεται προς τα κάτω μέσα σ’ ένα τρομακτικό κραδασμό, κι έχεις την εντύπωση πως πας, χάθηκες… Κάπως έτσι δεν νοιώθουμε με την επιδημία, για την οποία ακούγεται αυτές τις ημέρες πως αντεπιτίθεται ξανά ;
Πρώτο κύμα, δεύτερο κύμα, τρίτο και… τελειωτικό;
Κουράγιο πρέπει να κάνουμε, λοιπόν! Με δύναμη κι αποφασιστικότητα ν’ αντιμετωπίζουμε πάντα τη κάθε δύσκολη κατάσταση! Σαν τη παρέα μας, εκείνες τις Αποκριές στο ταξίδι στη Βενετία, που ενώ στο πηγαιμό παραδοθήκαμε τελείως, στην επιστροφή, έχοντας πάρει ένα γερό μάθημα, λάβαμε τα μέτρα μας!
Γνωρίζοντας ότι ο καιρός θα ήταν χειρότερος αυτή τη φορά, αποφασίσαμε να περάσουμε τη νύχτα, όχι στα βάθη, αλλά στα ύψη!
«Σε ποια…ύψη;», θα με ρωτήσετε. Μα στη…«ντίσκο», που βρισκόταν στην κορυφή του πλοίου! Για να βλέπουμε, να έχουμε το νου μας, και βεβαίως να φτάσουμε πιο γρήγορα τα σωστικά μέσα… Μάλιστα!
Ξημερώνοντας η Καθαρά Δευτέρα, πιάσαμε θέση νωρίς- νωρίς στα θεωρεία της -πιο ψηλά δεν γινόταν!- και παρακολουθήσαμε όλο το θέαμα από εκεί πάνω. Άγρια λυκνιζόμενοι πάνω-κάτω, πέρα-δώθε μαζί με το καράβι! Επευφημώντας και χειροκροτώντας τους χορευτές που τσουλούσαν και κουτρουβαλούσαν απ’ την μια άκρη της πίστας στην άλλη, αλλά το πρόγραμμα δεν το διέκοπταν…
Έτσι! Γιατί «Τον ταύρο πρέπει να τον πιάνεις απ’ τα κέρατα»! Αλλιώς πας, χάθηκες…