ΕΚΤΟΣ από τον μεγάλο αριθμό νεκρών ατόμων της τρίτης ηλικίας*, η πανδημία δημιούργησε σ’ αυτή την κοινωνική ομάδα και άλλα προβλήματα: νέο τρόπο ζωής (εγκλεισμός/αποξένωση), ηλεκτρονικές αγορές, οξυμμένη φροντίδα για την ατομική υγεία, ελάχιστους τρόπους επικοινωνίας, αυτοπειθαρχία, στερήσεις αγαπημένων προσώπων, ευθύνες απέναντι των άλλων κ.ά.
ΦΥΣΙΚΑ, είναι η τρίτη ηλικία που την “πλήρωσε” ακριβότερα από τις άλλες, διότι δεν υπάρχει άτομό της που να μην έχει “υποκείμενο νόσημα”. Οι λέξεις “απώλεια” (φίλων/συγγενών) και “στέρηση” (αγαπημένων προσώπων) είναι οδυνηρές: Σταμάτησαν να βλέπουν και να αγκαλιάζουν τα εγγόνια τους, να παίζουν μαζί τους, να τα παίρνουν από το σχολείο, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο τα παιδιά τους στις καθημερινές υποχρεώσεις τους.
Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ αλυσίδα ενεργειών “έσπασε”. Μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, “αναλφάβητοι” της σύγχρονης τεχνολογίας, κλεισμένοι συνεχώς στο σπίτι (“Μένουμε ασφαλείς”), ποιος θα μπορούσε να περιγράψει τις δραματικές καταστάσεις που βίωσαν και βιώνουν; Κι όταν πάψεις να νιώθεις ότι είσαι χρήσιμος στους άλλους, κάτι που σου δίνει κίνητρα και ενθουσιασμό να ζήσεις περισσότερο, το πρώτο που θα σε κυριεύσει δεν είναι άραγε η μελαγχολία/κατάθλιψη; Και δεν έχει αυτό σαν συνέπεια την ψυχοσωματική σου κατάρρευση;
ΟΣΟ για την άλλη κατηγορία γερόντων, εκείνων δηλαδή που είναι χρόνια ανήμποροι (διανοητικά ή κινητικά), ας μη το συζητούμε. Την κατάληξή τους την είδαμε σε μεγάλα γηροκομεία σε “προηγμένες” χώρες της Ε.Ε., με το πλήθος νεκρών.
ΤΑ άτομα που επηρεάστηκαν ψυχοσωματικά -και επηρεάζονται από τον κορωνοϊό ήταν- και είναι- «οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας», όπως τόνιζε κι ο κ. Τσιόδρας. Η “γηραιά ήπειρος” έχει ήδη γερασμένο πληθυσμό και μάλιστα με σοβαρά υποκείμενα νοσήματα. Η γηριατρική έχει προχωρήσει και το προσδόκιμο επιβίωσης ενός ανθρώπου σήμερα δεν έχει καμιά σχέση με εκείνο προ 50 χρόνων. Αυτό σημαίνει ότι η “τρίτη ηλικία” ναι μεν αντιμετωπίζεται καλά από το ευρωπαϊκό σύστημα υγείας (πλην του ελληνικού), ώστε να ζουν πολύ περισσότερα χρόνια. Ομως πρόκειται για έναν πληθυσμό πολύ ευάλωτο σε μεταδοτικές ασθένειες.
ΕΝΤΑΞΕΙ, καλές είναι οι “γιορτές των πατεράδων” (21/6), αλλά να έχουν και κάποιο αντίκρισμα.
Οχι λόγια και ευχολόγια (θυμηθείτε τα “περήφανα (και τιμημένα!) γηρατειά” του Ανδρέα). Ας πούμε, η τωρινή ελληνική Πολιτεία έχει εκπονήσει ιδιαίτερο πρόγραμμα για την τρίτη ηλικία, με δεδομένη τη δεύτερη φάση επέλασης του κορωνοϊού; Θα περιμένει πρώτα την εκδήλωσή της για να το πράξει; Δεν θα είναι αργά;
*Μέχρι προχθές (21/6/20), από τους 190 συνολικά νεκρούς στη χώρα, οι 60 (31.6%) ήταν γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. Η διάμεση ηλικία των θανόντων ήταν τα 76 έτη και το 100% είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα, ή/και ηλικία 70 ετών και άνω (ο Τύπος).
