Τρίτο μνημόνιο

Η συμφωνία του 3ου μνημονίου έχει βαρείς όρους. Είναι η θυσία για την αποφυγή ασύντακτης χρεωκοπίας προκειμένου να παραμείνουμε στο ευρώ. Ο πρωθυπουργός δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά για ν’ αντιμετωπίσει τέτοιου είδους χρεωκοπία. Πρώτον διότι δεν είχε εξουσιοδότηση, ούτε απ’ τις εκλογές ούτε και απ’ το δημοψήφισμα. Δεύτερον δεν υπήρχε έτοιμη στρατηγική διαχείρισης σχεδίου “δραχμής”. Τρίτον επειδή ο κρατικός μηχανισμός ήταν ανεπαρκής και άπειρος σε τέτοιες δύσκολες και σύνθετες καταστάσεις.
Οσο περνούσε ο καιρός το ελληνικό ζήτημα εδιεθνοποιείτο. Γινόταν πιο δύσκολο, γιατί νομπελίστες οικονομολόγοι, επώνυμοι σχολιαστές του ξένου Τύπου, κακοχαρακτήριζαν τη στάση των Ευρωπαίων με γελοιογραφίες διφορούμενες, που έτρεχαν σε άλλες εποχές. Δημιουργήθηκαν συνθήκες, διπλωματικά εχθρικές, με τις οποίες κανείς δεν πάει ούτε βήμα μπροστά. Αποτέλεσμα να μας επιφυλάσσουν κακή μεταχείριση, ώσπου ήρθε η στιγμή να εφαρμόσουν τον “Μωσαϊκό νόμο” με αποκορύφωμα τον τρόπο που φέρθηκαν στον πρωθυπουργό επί 17 ώρες, του μαρτυρίου του φαινομενικού πνιγμού.
Οι επικρατούσες συνθήκες για τον κ. Τσίπρα προσωπικά ήσαν σε θετικό κλίμα κατά τη διάρκεια των συζητήσεων. Οταν όμως εμφανίστηκαν τα σοβαρά προβλήματα της αδιαλλαξίας των εταίρων, στα οποία δεν είχαν υπολογίσει ότι θα αντιδρούσε έτσι η ελληνική πλευρά, άλλαξαν τα πράγματα. Μπορεί η ελληνική πλευρά να έκανε λάθη. Στον πρωθυπουργό όμως της Ελλάδας, ισότιμο μέλος νομίμως εκλεγμένο, δεν μπορεί κανείς Σλοβάκος να του κουνάει το χέρι, ούτε ο Φινλανδός, που χάριν του Αντρέα στη Σύνοδο Κορυφής της Κέρκυρας μπήκε στην Ε.Ε. γιατί δεν τον ήθελαν οι Γερμανοί. Πού ήσαν αυτοί οι λαοί στον πόλεμο; Ο Βαρουφάκης τους φταίει; Λέγεται ότι οι Φινλανδοί είχαν εντολή απ’ την προηγούμενη της Συνόδου Κορυφής να βάλουν βέτο στην παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη. Την επομένη ο υπουργός Οικονομικών “μουγγάθηκε”.
Οι Financial Times αναλύουν ότι το ποσό των 88,4 δισ. ευρώ θα προέρχεται: απ’ τον ESM 65,5 δισ., το Δ.Ν.Τ. 16,4 δισ. και 6,5 δισ. συμμετοχή της Ελλάδος από ιδιωτικοποιήσεις και πρωτογενές πλεόνασμα έως τον Δεκέμβριο του ’18. Απ’ αυτά θα πάνε για πληρωμές δανείων στο Ευρωσύστημα 14,3 δισ., στο Δ.Ν.Τ. 9,2 δισ., σε ιδιώτες 5,5 δισ., για ανακεφαλαίωση τραπεζών (η τρίτη) 25 δισ., για τόκους 17,2 δισ., για εσωτερικά χρέη 7 δισ. και για ρευστότητα 7,7 δισ.. Αν υπάρξουν υπόλοιπα, ψιχία, θα μπούνε στον προϋπολογισμό.
Το ζητούμενο για τον κ. Τσίπρα ήταν μετά τη συμφωνία κατά πόσο θα δυσκολευόταν να πείσει τις συνιστώσες, γιατί δεν τήρησε το πρόγραμμα της Θεσ/νίκης. Αν και το ελληνικό πρόβλημα απέκτησε οικουμενική προβολή, προεβλέφθησαν φορολογικές μεταρρυθμίσεις, μεταφορά των βαρών στους έχοντες, σύλληψη φοροδιαφυγής, πρόγραμμα παρεμβάσεων να σπάσει το κύκλωμα της διαπλοκής, εκκαθάριση των “ανεξιχνίαστων” υποθέσεων και δέσμευση διευθέτησης του χρέους.
Πράγματι έχουμε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα, που πολλοί τόχουν επαινέσει για τις λειτουργίες του όχι όμως και για την ποιότητα του προσωπικού του. Επειδή το προσωπικό ερμηνεύει το σ/μα κατά το δοκούν. Υπάρχουν συνταγματολόγοι και καθηγητές οι απόψεις των οποίων αντικρούονται και όποιος τους ακούει να εξηγούν περί δεδηλωμένης, αποχές, παρών κ.λπ. δεν βγάζει άκρη. Δεν μπορεί να υπάρχει ακαμψία όταν διακυβεύεται κορυφαία εθνική πράξη. Οταν στο αγγλικό Κοινοβούλιο ζήτησε ο πρωθυπουργός να ψηφίσουν τη συμμετοχή της Αγγλίας στη Συρία οι βουλευτές του αρνήθηκαν. Η κυβέρνηση δεν έχασε τη “δεδηλωμένη”, δεν κατέρρευσε και συνέχισε να υπάρχει.
Η ελληνική αντίληψη είναι διαφορετική. Γιατί είναι αντάρτικο έναν νόμο που δεν ψήφισε ο υπουργός, αλλά κάποιος από το Ποτάμι ή τη ΝΔ να πρέπει να τον εφαρμόσεις; Η πολλή δημοκρατία, όταν τη χρησιμοποιούμε έτσι, βλάπτει.