Η κατάσταση έχει ως εξής: Σιχαίνοµαι τις κούκλες. ∆εν είναι ότι δεν µ’ αρέσουν, ότι απλά τις αντιπαθώ, το συναίσθηµα είναι πολύ πιο έντονο και συγκεκριµένο: δεν θέλω να τις βλέπω στα µάτια µου. Τα πράγµατα χειροτερεύουν όταν πρόκειται για αυτές τις παλιές, πορσελάνινες κούκλες, µε τα παγωµένα γυάλινα µάτια και τα περίτεχνα φορέµατα –µερικές φορές φορούν και καπέλο. Θυµάµαι τη θεία µου τη ∆έσποινα, που γυρίζοντας κάποτε από ταξίδι στην Βουδαπέστη, ήρθε περιχαρής να µε δει κρατώντας µια από αυτές τις κούκλες για δώρο. Την αγαπώ τη θεία τη ∆έσποινα, είναι η αγαπηµένη µου θεία, ωστόσο µε το που είδα την κούκλα, ούτε που την έπιασα στα χέρια µου και της είπα να τη δώσει αλλού. «Ρε Μαράκι (25 χρονών το Μαράκι τότε), εγώ νόµιζα πως θα σ’ αρεσε» µου είπε όλο απογοήτευση η θεία που κουβάλαγε την κούκλα όλο το δρόµο από την Ουγγαρία. «Θεία σ΄αγαπάω πολύ, αλλά αυτό το πράγµα θα το πάρεις πίσω και δεν θα µου το ξαναεµφανίσεις ποτέ» ήταν η απάντηση. Και κάπως έτσι η κούκλα εξαφανίστηκε µε συνοπτικές διαδικασίες.
Όταν το Χρυσάκι ήταν µικρό, η µάνα µου θυµήθηκε πως πολύ παλιά, όταν ακόµα εγώ ήµουν µικρή, ο σύλλογός της είχε κάνει στα παιδάκια των εργαζοµένων δώρο µια κούκλα. Η µάνα τότε είχε καταχωνιάσει την κούκλα (δεν έπαιξα ποτέ µε κούκλες, όπως ποτέ δεν κατάλαβα τη χαρά που µπορεί να δίνει µια κούκλα σε ένα παιδί ασχέτως ηλικίας) και την εµφάνισε για τη Χρύσα. Με το που την είδα, ο εφιάλτης ξαναξύπνησε «πας καλά βρε µάνα που θα δώσεις στο παιδί αυτό το τερατούργηµα;», εγώ. «Μα κοίτα τι χαριτωµένη που είναι… έχει καπελάκι και τσαντάκι», η µάνα. Long story short, η Χρύσα την κράτησε για λίγο, αποφάσισε πως δεν της άρεσε, την τσουροµάδησε, και η µάνα στωικά, µάζεψε ό,τι απέµεινε από αυτήν και την ξανάκρυψε. Λίγες µέρες πριν, είδα στα σκουπίδια πεταµένη µια παρόµοια κούκλα. Με τα γυάλινα τροµακτικά της µατάκια περίµενε κάποιον περαστικό να τη µαζέψει µήπως και ξεφύγει της φρικτής της µοίρας στη χωµατερή. Προσπέρασα γρήγορα γρήγορα, γυρνώντας που και που να κοιτάξω πίσω µου… Μπαίνοντας στο σπίτι, άνοιξα υπολογιστή και έκανα µια γρήγορη έρευνα για τις πιο τροµακτικές κούκλες της ιστορίας. Πάµε να τις δούµε παρέα!
Η κούκλα µε τα οκτώ πόδια που περπατάει(!)
Αυτή η σπανιότατη κούκλα, χρονολογείται στις αρχές του 19ου αιώνα. Μοιάζει µε γυναίκα και διαθέτει καινοτόµο –για την εποχή της- σχεδιασµό: έχει οκτώ πόδια, που κινούνται σαν ρόδα και έτσι «περπατάει» όταν κάποιος την σπρώξει σε λεία επιφάνεια. Σύµφωνα µε τους ειδικούς φορούσε µακρύ φόρεµα, ώστε να κρύβεται ο µηχανισµός µε τα πόδια (που για να λέµε την αλήθεια είναι αρκετά σκιαχτικός!), ενώ είναι άγνωστο πόσες τέτοιες κούκλες δηµιουργήθηκαν και βγήκαν στην αγορά. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου και τα µαλλιά της είναι ζωγραφισµένα, όπως και τα… παπούτσια της. Εκείνο που γνωρίζουµε µε βεβαιότητα είναι ότι η συγκεκριµένη κούκλα είναι εξαιρετικά δυσεύρετη και ως εκ τούτου πολύτιµη. Το 2012 µια τέτοια κούκλα πωλήθηκε σε δηµοπρασία για 7.500 δολάρια. Ποιος την αγόρασε δεν ξέρουµε, αυτό που ξέρω είναι πως εγώ δεν την έβαζα στο σπίτι µου…
∆ιαβάστε περισσότερα εδώ: https://ridiculouslyinteresting.com/2013/01/07/rare-19th-century-eight-legged-walking-doll
Η βικτωριανή κούκλα που κολυµπάει
Αν «Τα σαγόνια του καρχαρία» σας έκαναν να βλέπετε θάλασσα και να αλλάζετε κατεύθυνση, αυτές οι κούκλες θα σας κάνουν να φρικάρετε όπου και αν κολυµπάτε. ∆ηµιουργήθηκαν στα τέλη του 1800 και ήταν εξαιρετικά δηµοφιλείς στις αρχές του 1900. Υποτίθεται ότι ο δηµιουργός τους τις έφτιαξε µε τη λογική τα παιδιά να µην φοβούνται να µπουν στο νερό, αφού θα είχαν δίπλα τους µια κούκλα – φίλο. Ήταν φτιαγµένες από αδιάβροχα υλικά και είχαν µηχανισµούς που επέτρεπαν να κινούν τα χέρια και τα πόδια τους «µιµούµενες» το κολύµπι, όταν τις έβαζε κάποιος στο νερό. Για να µπορέσουν όµως να κολυµπούν πιο αποτελεσµατικά οι αγκώνες και τα γόνατά τους ήταν λυγισµένα σε µια εντελώς αφύσικη στάση. Και το καλύτερο: οι πολύ πλούσιες οικογένειες µπορούσαν να παραγγείλουν την κούκλα έτσι ώστε να µοιάζει στο παιδί τους. Και µόνο που το σκέφτοµαι ανατριχιάζω ολόκληρη….
∆είτε και εδώ: www.worthpoint.com/worthopedia/ondine-french-automation-antique-248133512
H κούκλα που γέρασε
Και κάπου εδώ επιβεβαιώνοµαι που δεν συµπαθησα ποτέ καµία κούκλα… Σύµφωνα µε δηµοσίευµα της βρετανικής express µια οικογένεια αγόρασε µια κούκλα για την κόρη τους. Η µικρή έπαιξε µαζί της µέχρι που βαρέθηκε και τελικά η κούκλα κατέληξε στη σοφίτα (εκεί να ξέρετε παραµονεύουν τα πιο σκιαχτικά πράγµατα). Κάποια στιγµή, πολλά χρόνια αργότερα όταν οι γονείς έψαχναν κάτι άσχετο στη σοφίτα, είδαν την κούκλα η οποία ωστόσο έµοιαζε λίγο… διαφορετική. Είχε ρυτιδιάσει και το πρόσωπό της ήταν πρόσωπο γέρου. Οι γονείς φρίκαραν και τροµοκρατηµένοι ξεφορτώθηκαν την κούκλα. Ο επόµενος ιδιοκτήτης όµως, είδε τα πράγµατα πιο ωφελιµιστικά και πούλησε την κούκλα για πολλά χρήµατα. Για την ιστορία η κούκλα θα αποτελέσει και θέµα παραφυσικής έρευνας… Μπρρρρρρρρ
∆είτε (αν δεν φοβάστε) περισσότερα και εδώ: www.express.co.uk/news/uk/130179/The-doll-that-aged
Η στοιχειωµένη κούκλα στο κατάστηµα µε τα νυφικά
Η La Pascualita είναι µια κούκλα που πολλοί πιστεύουν ότι στην πραγµατικότητα είναι ταριχευµένο πτώµα γυναίκας. Η κούκλα βρίσκεται σε κατάστηµα νυφικών στην Τσιουάουα του Μεξικού και αποτελεί δηµοφιλές τουριστικό αξιοθέατο ακριβώς λόγω του υποτιθέµενου στοιχειωµένου και µυστηριώδους παρελθόντος της. Σύµφωνα µε τον τοπικό µύθο λοιπόν, η La Pascualita δηµιουργήθηκε ώστε να µοιάζει µε την κόρη του αρχικού ιδιοκτήτη του καταστήµατος νυφικών. Η κόρη πέθανε τραγικά την ηµέρα του γάµου της, από τσίµπηµα δηλητηριώδους αράχνης, και η µητέρα της λέγεται ότι παρήγγειλε µια κούκλα σε φυσικό µέγεθος, η οποία να µοιάζει στην κόρη της, σε µια προσπάθεια να τιµήσει τη µνήµη της νεκρής. Στην πάροδο των χρόνων, κυκλοφόρησαν φήµες ότι η La Pascualita δεν ήταν καθόλου κούκλα βιτρίνας, αλλά το ταριχευµένο σώµα της κόρης του ιδιοκτήτη. Ο θρύλος λέει ακόµα ότι ορισµένοι ισχυρίζονται πως είδαν το µανεκέν να κινείται µόνο του ή ότι το άκουσαν να ψιθυρίζει. Κάποιοι ορκίζονται πως η κούκλα είναι στοιχειωµένη από το παγιδευµένο πνεύµα της κόρης. Η κούκλα επιθεωρήθηκε από αρκετούς επαγγελµατίες που δήλωσαν πως τίποτα από τα παραπάνω ισχύουν, ωστόσο η απόκοσµη όψη και τα παράξενα χαρακτηριστικά της κούκλας – νύφης συνηγορούν στην ανησυχητική αύρα που το περιβάλλει. Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι απλώς τέχνασµα µάρκετινγκ. Αν και ειλικρινά, ποιός θα ήθελε να αγοράσει νυφικό από το συγκεκριµένο κατάστηµα?
∆ιαβάστε περισσότερα εδώ: www.historydefined.net/la-pascualita
