Καθημερινά συμβαίνουν δεκάδες τροχαία ατυχήματα και δυστυχώς χάνονται νέοι άνθρωποι, θύματα στον βωμό της ασφάλτου, όπως λένε και γράφει ο ηλεκτρονικός και έντυπος Τύπος. Χιλιάδες οικογένειες στη χώρα μας βιώνουν αυτό το τραγικό γεγονός που κομματιάζει την καρδιά, τρελαίνει το μυαλό, κλειδαμπαρώνει σπίτια. Δεν μπορεί, είναι πολύ αδύνατη η σκέψη να συλλάβει τι νιώθει ο γονιός, αδελφός, σύζυγος, μα και ολόκληρη η οικογένεια, όταν κτυπήσει το τηλέφωνο -συνήθως τις πρώτες πρωινές ώρες- και ακούς μία άγνωστη φωνή ψυχρά να σε καλεί να πας στο Νοσοκομείο. Παγώνεις, η καρδιά πάει να σπάσει, ο κόσμος γυρίζει γύρω σου. Πηγαίνεις και ακούς: «Κάντε κουράγιο, κάναμε ό,τι μπορούσαμε…».
Ολα σκοτεινιάζουν, νομίζεις ότι σου ξεριζώνουν την καρδιά, ότι εδώ τελειώνει και η δική σου ζωή. Εφυγε το παιδί σου, σκοτώθηκε, ήταν ατύχημα λένε. Κι εσύ, που όλα αυτά τ’ ακούς χωρίς να καταλαβαίνεις και πολλά, ψιθυρίζεις: ΓΙΑΤΙ… Γιατί Θεέ μου το παιδί μου; Θρηνείς για το παιδί που μεγάλωσες με τόσα όνειρα κι αγάπη. Ονειρα, αγάπη, μα και συμβουλές σωστές; Γίνομαι έξω φρενών σαν βλέπω παιδάκια 6, 8, 10 χρόνων με τα ποδήλατα να κάνουν αγώνες ταχύτητας σε δρόμους κεντρικούς που, ενώ είναι μονόδρομοι, αυτά τρέχουν αντίθετα χωρίς κάποιος μεγάλος να είναι εκεί να τα εμποδίσει. Είναι αδύνατον, εάν κάποιος οδηγεί και με τη νόμιμη επιτρεπτή ταχύτητα, να προλάβει να σταματήσει. Κι αν γίνει ένα ατύχημα, ποιος θα φταίει; Ο οδηγός ή οι γονείς που αφήνουν τα παιδιά με τα ποδήλατα να κάνουν ράλι; Δυστυχώς αυτά τα παιδιά, όταν με το καλό μεγαλώσουν, θα κάνουν ακριβώς το ίδιο με τη μεγάλου κυβισμού μηχανή που θα διαθέτουν ή το αυτοκίνητο και όλοι καταλαβαίνουμε το αποτέλεσμα. – Μα… υπάρχουν και οι περήφανοι για τον απόγονο που έχουν αποκτήσει γονείς και τον έχουν πάνω στα πόδια τους καθισμένο σαν οδηγούν. Φανταστείτε να γίνει ένα μικρό ή μεγάλο ατύχημα ποια είναι η μοίρα αυτού του παιδιού. Καθημερινά βλέπουμε γονιούς να έχουν πίσω στη μηχανή τους καθισμένο το μικρό τους παιδί, χωρίς κράνος τις περισσότερες φορές, να τρέχουν αντίθετα σε μονοδρόμους, να βγαίνουν με φόρα από παραδρόμους και να μην τηρούν τους στοιχειώδεις κανόνες.
Αυτό το παιδί, όταν μεγαλώσει, τι λέτε; Δεν θα κάνει τα ίδια; Ποιος μπορεί να προβλέψει ότι θα βγει αλώβητο από μια τέτοια συμπεριφορά; Απειρες φορές όλοι μας πιστεύω έχουμε συναντήσει οδηγούς που, ενώ έχουν μέσα στο αυτοκίνητο την οικογένεια με δυο – τρία ή και περισσότερα παιδιά κάνουν τη μία προσπέραση μετά την άλλη σε δρόμους που δεν επιτρέπεται. Φανταστείτε τι γίνεται σε πιο κατάλληλους δρόμους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά καμαρώνουν που άφησαν πίσω τους το… σαραβαλάκι. Τα παιδιά αυτά, υποψήφιοι οδηγοί όταν μεγαλώσουν, τι φανταζόμαστε ότι θα κάνουν; Και δυστυχώς είναι πολύ οδυνηρό το αποτέλεσμα. Αν μπορούσαν όλοι να νιώσουν τα συναισθήματα που βιώνουν οι γονείς που έχουν χάσει παιδί σε τροχαία ατυχήματα, θα γίνονταν πολύ προσεκτικοί και στις συμβουλές που πρέπει να δίνουν στα παιδιά από την πολύ μικρή ηλικία είναι και οι κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Ενός λεπτού απερισκεψία είναι αρκετό να χαθεί μία ζωή. Σε μία χώρα που έρχεται σχεδόν πρώτη στα τροχαία ατυχήματα, θα έπρεπε να υπάρχουν μέτρα και κανόνες που θα προστάτευαν στοιχειωδώς τα νέα παιδιά και στα σχολεία το πρώτο και κύριο μάθημα να είναι η συμπεριφορά στην οδήγηση. Η συντεταγμένη – οργανωμένη(;) Πολιτεία οφείλει να προστατεύει όλους τους νέους ανθρώπους που, λόγω του νεανικού ενθουσιασμού, αισθάνονται μικροί, άτρωτοι θεοί και πιστεύουν ότι τίποτα δεν είναι ικανό να τους κάνει κακό. Ούτε και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν σε κάθε λεπτό απροσεξίας. Δεν νοείτε να χάνονται τόσες ψυχές και να μένει αδιάφορη αυτή η… Πολιτεία. – Μα και οι εκπαιδευτικοί μπορούν διαθέτοντας λίγη ώρα να κουβεντιάσουν και να ενημερώσουν τα παιδιά για το πόσο επικίνδυνη είναι η οδήγηση χωρίς προσοχή, όπως και το περπάτημά τους στη μέση του δρόμου, κάτι που κάνουν συχνά. Εάν δεν μπορούν, ας καλέσουν ανθρώπους κατάλληλους. Είναι σίγουρο ότι όλοι θα βγούνε ωφελημένοι. Η Τροχαία, που νομίζω είναι η καθ’ ύλην αρμόδια, μπορεί να καθιερώσει επισκέψεις από έμπειρους άντρες και γυναίκες να μιλάνε στα παιδιά για το τόσο καυτό θέμα ζωής σε όλα τα σχολεία και σε όλες τις τάξεις. Πιστεύω ότι θα είναι πολύ πιο χρήσιμο από το να αναλώνεται στο να κόβει κλείσεις -που και αυτές είναι απαραίτητες- σε πολλές περιπτώσεις.
Ο γονιός. Το πιο σημαντικό πρόσωπο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του παιδιού. Ας του μιλάνε συνεχώς για τους κινδύνους που διατρέχει σε κάθε του απροσεξία. Να το πάνε να δει τα καταστραμμένα από συγκρούσεις αυτοκίνητα και να το ενημερώσουν για τα χιλιάδες άτομα που βρίσκονται καθισμένα σε αναπηρικά καροτσάκια. Οι Δήμοι πρέπει οπωσδήποτε να βρουν τον κατάλληλο τρόπο ούτως ώστε να ενημερώνουν με ομιλίες από έμπειρους ανθρώπους ή ό,τι άλλο νομίζουν τα παιδιά για όλους τους κινδύνους που υπάρχουν από ενός λεπτού αφηρημάδα. Οταν γίνει όμως το κακό, τότε είναι που ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει. Φταίει ο καλός μας ο καιρός, φταίει ο δρόμος που έχει λακκούβες, φταίει το δέντρο που κρύβει την πινακίδα, φταίει η απότομη στροφή, φταίει το ψιλόβροχο, φταίει, φταίει, φταίνε όλοι εκτός από εμάς. Μα… ζούμε σε αυτόν τον πανέμορφο τόπο και υποτίθεται ότι ξέρουμε κάθε σπιθαμή των δρόμων, αφού αυτούς έχουμε πάντα. Δεν θα πρέπει λοιπόν να μην πατάμε το γκάζι όσο πάει, αλλά να είμαστε συνετοί; Είναι φοβερά τα συναισθήματα που βιώνουν οι γονείς σαν έρθει η καταστροφή. Γιατί είναι καταστροφή να χάνεις ό,τι πιο πολύτιμο έχεις στον κόσμο. Το παιδί σου. Πόνος, θλίψη, απογοήτευση, μοναξιά, μα το πιο τραγικό συναίσθημα είναι οι ενοχές, γιατί από μικρό δεν το ενημέρωνες αρκετά για τους κινδύνους που διέτρεχε. Γι’ αυτό προτείνω όλοι μαζί να δώσουμε τα χέρια ώστε να γίνει ένας μεγάλος, απέραντος κύκλος αγάπης και προστασίας των παιδιών που μέσα να υπάρχουν ελεύθερα, ανεξάρτητα, χαρούμενα, περήφανα και πάνω απ’ όλα γερά κι ευτυχισμένα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να μένουμε αδιάφοροι όταν καθημερινά οι δρόμοι βάφονται με το αίμα νέων παιδιών, γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να μη χυθεί ποτέ ξανά ούτε μία σταγόνα αίμα από τροχαία ατυχήματα. Ελευθερία Κατσιφαράκη συν. δημοσιογράφος
