Μιχάλης Ιγνατίου Εκδοτικός Οίκος Α.Α. Λιβάνη δημοσιογράφος – συγγραφέας, διεθνής ανταπόκρισης
Η “διάσωση” της Ελλάδας μέσα από τα έγγραφα του Δ.Ν.Τ. των Αμερικανών και της Κομισιόν και οι τραγικές ευθύνες των Ελλήνων πολιτικών κυρίως των: Κώστα Σημίτη, Κώστα Καραμανλη και τον πιο μοιραίο Γιώργο Παπανδρέου.
Ή πως ο γιατρός “τελείωσε” τον… ασθενή.
Με την τραγωδία της ελληνικής οικονομίας να ανακοινώνεται στο Καστελόριζο να γίνει χαμός… να ακολουθήσει η πρώτη προειδοποίηση. Να αποκαλυφθεί ότι η Ελλάδα μεθόδευσε λάθος στατιστικά στοιχεία μέσα στην κρίσιμη διετία του 2005 – 2006 να έρθει το σκανδαλώδες 2007 με τις πυρκαγιές, τις πρόωρες εκλογές και την αποκάλυψη για το έλλειμμά της, ακολούθησε το έτος 2008, που χαρακτηριστικά ως έτος παραλυσίας με τις διαρκείς προειδοποιήσεις να μην εισακούονται από τον τότε τσάρο της οικονομίας τον κ. Αλογοσκούφη (που έπαιζε την κιθάρα του) όπως γράφει στα πολύ ενδιαφέροντα περιεχόμενα του βιβλίου του ο Μιχαήλ Ιγνατίου.
Αυτό το έτος της παράλυσης συνέβη το κρίσιμο γεγονός της κατάρρευσης της Lehman Brothers, της “τράπεζας των τριών αιώνων”. Γεγονός που πολλαπλασίασε τους κινδύνους για την ελληνική οικονομία, η οποία από χρόνια ήταν βαριά “ασθενής”, αλλά την παρουσίαζαν υγιή…
Το κεφάλαιο 4 ο Μιχάλης Ιγνατίου το αφιερώνει στο Νταβός, όπου η Ελλάδα αντιμετώπισε κατάμουτρα την αλήθεια… Για να ακολουθήσει το πέμπτο κεφάλαιο με γενικό τίτλο “Ο κ. Παπανδρέου πέταξε στην Ουάσιγκτον αναζητώντας την υποστήριξη Ομπάμα” που κατά τη γνώμη μας δεν τη βρήκε, αλλά δήλωσε πως: «Αλλάξαμε άρδην την εικόνα της Ελλάδας».
Το έκτο κεφάλαιο έχει τίτλο: “Τα δείπνα και τα γεύματα με τους ομογενείς – μια φιλόδοξη προσπάθεια που καταστράφηκε” εκ των έσω… Με “απόβαση” στη Νέα Υόρκη… για το ομόλογο της διασποράς -που ο Μ. Ιγνατίου τη χαρακτηρίζει ως η άλλη μια (και όχι μόνο) πολιτική απάτη…
Τέλος, το κεφάλαιο επτά (7) έχει τίτλο: “Η εμπλοκή του Δ.Ν.Τ. στο πρόγραμμα χρηματοδότησης στήριξης της Ελλάδας”, η οποία τελικά έγινε αποστήριξη που οδήγησε στην τελική σημερινή αδιέξοδη ελληνική κρίση της γενικής διάσωσης της ελληνικής οικονομίας.
“ΤΡΟΪΚΑ: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ”
Αυτός είναι ο τίτλος του πολυγραφότατου ερευνητή – δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου, διεθνώς γνωστού Ελληνο-αμερικανού συγγραφέα, ο οποίος έχει γράψει και συγγράψει αποκαλυπτικά βιβλία τόσο για τα δύσκολα κυπριακά προβλήματα και για τα συνολικά ελληνικά προβλήματα που παρακολουθεί στον αμερικανικό χώρο από τις πηγές τους, βασικά στην Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη κ.λπ. Με τον Μιχάλη Ιγνατίου μας συνδέει φιλία δημιουργικής συνεργασίας στην ελληνοαμερικανική εφημερίδα “Πρωινό της Νέας Υόρκης” που εξέδιδε η κυπριακής καταγωγής και αγωνιστικότητας Φανή Πεταλίδου με διευθυντή σύνταξης τον Μιχ. Ιγνατίου και δ/ντή ανταποκριτή του γραφείου Αθηνών εμένα. Από τότε μας συνδέει μια αλληλοεκτίμηση και φιλία με εκτίμησή μου για το έργο του τόσο και ανταποκριτής στο Mega και στην εφημερίδα “Εθνος” όσο και για τα σημαντικά βιβλία του.
Το τελευταίο βιβλίο του, με τον τίτλο που ήδη αναφέραμε, έχει υπότιτλο με εισαγωγικά στην πρώτη λέξη: “«Η διάσωση» της Ελλάδας μέσα από τα έγγραφα του Δ.Ν.Τ., των Αμερικανών και της Κομισιόν και οι τραγικές ευθύνες των Ελλήνων πολιτικών”.
Λοιπόν τρόικα ο δρόμος προς την καταστροφή… Μια καταστροφή τόσο εγκληματική με ευθύνη της τότε ελληνικής πολιτικής πρωτοβουλίας, η οποία οδήγησε -σε δραματικά χρόνια στον οικονομικό όλεθρο τη χώρα και τον λαό.
Στο εκδοτικό σημείωμα συμπυκνωμένα γράφονται τα εξής:
«Το Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009 πέντε αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Eurogroup, της Ε.Κ.Τ. και της ελληνικής κυβέρνησης, συνοδευόμενοι από τους συνεργάτες τους, συγκεντρώθηκαν στο γραφείο του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου υπό πλήρη μυστικότητα και υπό τον απαράβατο όρο ότι δεν θα δημοσιοποιηθεί ποτέ η μυστική αυτή συνάντηση. Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ήταν ο οικοδεσπότης και οι φιλοξενούμενοί του έφτασαν στο δουκάτο από τη Φραγκφούρτη, τις Βρυξέλλες και την Αθήνα. Παρευρέθησαν ο επικεφαλής της Ε.Κ.Τ. Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο επίτροπος Χοακίμ Αλμούνια, ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδος Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο διοικητής της ΤτΕ Γιώργος Προβόπουλος.
Για τη μυστική συνάντηση με ενημέρωσε δοκιμασμένη πηγή του Eurogroup, του οποίου προήδρευε τότε ο Γιούνκερ και την επιβεβαίωσε σ’ εμένα ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος μου είπε ότι στη διάρκειά της “μας ζητήθηκαν μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος (φυσικά όχι του 2009). Ειδικά σημείωσε ότι η Ε.Κ.Τ. επέμενε πολύ σε μεγάλη μείωση (μίλησε για 4 – 5 μονάδες). Τελικά στον προϋπολογισμό βάλαμε μείωση 3,6 μονάδες που με τα επιπλέον μέτρα του Ιανουαρίου έγιναν 4 μονάδες” τόνισε τότε ο υπουργός των Οικονομικών.
Εκείνη τη μέρα οι κ. Γιούνκερ, Τρισέ και Αλμούνια έστειλαν στον κ. Γ. Παπανδρέου ένα μίνι μνημόνιο. Ηταν η πρότασή τους για να τερματιστεί η κρίση στη γένεσή της… Ο τότε πρωθυπουργός δεν τους απάντησε ποτέ…
Και η Ελλάδα οδηγήθηκε στην καταστροφή της».
Στο βιβλίο αυτό των 543 σελίδων ο Μιχάλης γράφει τα πάντα για τη συντελεσθείσα αυτή καταστροφή.
Για να πει στον πρόλογό του ο συγγραφέας κάτω από τον τίτλο: “Πώς ο γιατρός «τελείωσε» τον ασθενή” και τα εξής: «Ερευνώντας την ελληνική κρίση χρέους που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης να διευθετήσει τα του οίκου της, όλο και περισσότερο κατέληγα στο συμπέρασμα ότι η χώρα είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια ηγεσιών και ειδικά πρωθυπουργών που είτε από ανικανότητα είτε από “ωχαδερφισμό” είτε επειδή πίστευαν τους ξένους και ακολούθησαν κατά γράμμα τις “εντολές τους” δεν μπόρεσαν ούτε να αντιληφθούν τις διαστάσεις της κρίσης που έσκασε στα χέρια τους ούτε βεβαίως να τη διαχειριστούν.
Για να γράψω αυτό το βιβλίο μίλησα με 139 ανθρώπους, οι οποίοι αναμείχθηκαν με το έναν ή τον άλλο τρόπο στην κρίση… είχα την τύχη να διαβάσω έγγραφα του Δ.Ν.Τ., της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα και της Κομισιόν, όπως και πολλά ηλεκτρονικά μηνύματα (e-mails)».
Διάβασε όμως ύστερα από σύσταση ενός Ελληνα πολιτικού (που τον εκτιμούσε ιδιαίτερα) ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1932, με τίτλο “Citarel” (ακρόπολη). Ηταν η ιστορία ενός ασθενή που ανέλαβε φίλος του γιατρού να τον εγχειρήσει κάνοντας όμως ένα μοιραίο λάθος στην εγχείρηση που δεν μπόρεσε με πολλές και αγωνιώδεις προσπάθειες να το αποκαταστήσει, με αποτέλεσμα τον θάνατο του ασθενούς.
Αυτό το παράδειγμα θεώρησε ο Μιχάλης Ιγνατίου ότι αποτέλεσε τη δραματική παρομοίωση με το λάθος του τότε πρωθυπουργού Παπανδρέου, που μας παρέδωσε στη λαιμητόμο του Δ.Ν.Τ.
Για να προσθέσει στη σελ. 18 και τα εξής: «Στην περίπτωση της Ελλάδας η ασθένεια ήταν γνωστή από καιρό, αλλά για όλη την “οικογένεια”, ελληνική και ευρωπαϊκή, αποτελούσε ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Με τη μεταφυσική πεποίθηση και ελπίδα ότι όλα στο τέλος θα πάνε καλά.
Ομως στην πραγματικότητα όλα πήγαν ανάποδα… Από τη στιγμή που προέκυψε η κρίση στο σώμα της Ελλάδας επιχειρήθηκαν πολλές διαγνώσεις, διορθωτικές παρεμβάσεις κ.λπ.
Ο θάνατος δεν επήλθε…
Αλλά το να φυτοζωείς απέχει πολύ από το να ζεις… Ομως αν συνεχιστεί η κατάσταση ως έχει η κατάρρευση της χώρας είναι κοντά!
Για να αποτελεί αυτός ο λόγος τη σημερινή πραγματικότητα την οποία αντιμετωπίζει η χώρα και ο δυστυχής λαός μας.
Πριν αναφερθούμε στα εξαιρετικού ενδιαφέροντος περιεχόμενα του βιβλίου έκρινα σκόπιμο να παραθέσουμε μέρος από το “Υστερόγραφο” που λέει και τα εξής:
«Λίγο πριν στείλω το τελευταίο κεφάλαιο στον εκδοτικό οίκο και επειδή με απασχολούσε πολύ το θέμα, απηύθυνα το τελευταίο ερώτημά μου στον Ντομινίκ Στρος Καν τον οποίο παρακάλεσα να μου απαντήσει (καθώς και τότε και μέχρι τώρα -δίνω μεγάλη σημασία στις γνώσεις του, στις ικανότητές του και στην ανάλυσή του). Πιστεύω δε ότι οι Ελληνες ηγέτες είχαν στο πλευρό τους μια μεγάλη προσωπικότητα, όπως ο γενικός διευθυντής του Δ.Ν.Τ., που θα μπορούσε να αναδειχτεί σε κρίσιμο σύμμαχό τους και δεν τον εκμεταλλεύτηκαν;
Του υπέβαλα, λοιπόν, την εξής ερώτηση: “Ποια θα ήταν η τύχη της Ελλάδας εάν η αναδιάρθρωση γινόταν πραγματικότητα την άνοιξη του 2010;
Θα ήταν διαφορετική.
Ο Στρος Καν απάντησε ως εξής:
“Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ποια θα ήταν η τύχη της Ελλάδας εάν γινόταν τότε η αναδιάρθρωση. Αλλά κατά την άποψή μου έπρεπε οι Ευρωπαίοι να έχουν το θάρρος να αποδειχτούν τις απώλειές τους αρκετά νωρίς.
» Πρώτον: Το οικονομικό κόστος για τους πιστωτές θα ήταν πολύ λιγότερο.
» Δεύτερον: Το κόστος για τους Ελληνες θα εξακολουθούσε να είναι υψηλό, αλλά θα ήταν πολύ μικρότερο και η σύσταση της κρίσης θα ήταν πολύ μικρότερης διάρκειας.
Και επίτρεψέ μου να σου θυμίσω ότι είπα μια φορά (σε συνέντευξη) στην τηλεόραση ότι αν ήμουνα Ελληνας πολίτης θα διαδήλωνα κι εγώ στους δρόμους…”.
Ναι όπως μου είπε ο Στρος Καν το πίστευε και τότε, το πιστεύει και τώρα ότι είχαν δίκιο οι Ελληνες πολίτες που διαδήλωναν στους δρόμους…
Κλείνοντας όμως αυτό το βιβλίο συμπερασματικά καταθέτω ότι η Ελλάδα και ο λαός της είναι τα μεγάλα θύματα τριών πρωθυπουργών: 1) του Κώστα Σημίτη, 2) του Κώστα Καραμανλή, 3) του Γεωργίου Παπανδρέου, που είναι ο πιο μοιραίος των μοιραίων…».
Για να βρεθούμε μόνοι και αβοήθητοι στη μέση του ωκεανού… και συνεχίζουμε να πλέουμε χωρίς πυξίδα….
