Τα γέλια αναμειγνύονται με τις φωνές και η όρεξη για δουλειά με το καλαμπούρι… όλους όμως τους ενώνει το πάθος “να πάει καλά ο τρύγος” και το κρασί που θα παραχθεί “καλό να γίνει, και απούλητο να μείνει”.
Παρότι η καλλιέργεια του αμπελιού έχει υποχωρήσει δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, αυτές τις ημέρες δεν υπάρχει χωριό που να μην λαμβάνει χώρα ένας τρυγητός. Όπως στη Γλώσσα Κολυμβαρίου το πρωί της Κυριακής στο κτήμα του κ. Αλέκου Γεωργουσάκη. Καλός νοικοκύρης ο κ. Αλέκος, για χάρη του έχουν έλθει πολλοί συγγενείς και φίλοι.
Στο τριών στρεμμάτων αμπέλι , γυναίκες, άνδρες και μικρά παιδιά κόβουν σταφύλια, γεμίζουν τελάρα που στη συνέχεια φορτώνονται σε τρακτέρ για να μεταφερθούν στο σημείο όπου γίνεται η έκθλιψη τους.
«Είμαστε όλοι μια παρέα. Συγγενείς, φίλοι έχουμε ξεκινήσει από το πρωί και το μεσημέρι με το καλό που θα τελειώσουμε θα κάνουμε το πανηγύρι μας! Είναι κάτι που το κάνουμε κάθε χρόνο» μας λέει ο κ. Αλέκος και μας δείχνει το περυσινό κρασί σε ένα μπουκάλι. «Έτσι θέλουμε να γίνει και φέτος, σε χρώμα κονιάκ και τη γεύση που μόνο το ρωμέικο έχει!» μας δηλώνει.
Στην περιοχή πλέον τα αμπέλια δεν είναι πολλά. «Ο πατέρας μου έκανε και 30 τόννους σταφύλια! Τα αμπέλια ήταν του παππού, του πατέρα μου, την αναμπέλωση την έκανα πριν από 12 χρόνια. Υπήρχαν πάρα πολλά αμπέλια στην περιοχή δυστυχώς ο κόσμος τα ξεπάτωσε. Πρώτη φορά επί δικτατορίας για να μπουν ελιές γιατί δίνανε τότε επιδότηση αλλά και μετέπειτα συνεχίσθηκε το ξερίζωμα» αναφέρει. Θυμάται τον παππού του Μανώλη Γεωργουσάκη. Το 1954 η εφημερίδα “Ακρόπολη” είχε γράψει ένα άρθρο χαρακτηρίζοντας τον “ο αιωνόβιος της Κρήτης που δεν έχει πιει ποτέ του νερό”. Και όπως μας εξηγεί ο κ. Αλέκος «ήταν αλήθεια, το πρωινό του ήταν ένας μπακιρένιος μαστραπάς με κρασί που θα έπινε τον μισό και μια χούφτα αλατσολιές. Έτσι έζησε μέχρι τα 107 του!».
Μαζί με τον κ. Αλέκο ο αδελφικός του φίλος Σπύρος Καβρουλάκης, φροντίζει για τη λειτουργιά του μηχανήματος που ρίχνονται τα σταφύλια και βγαίνει ο μούστος. «Ο τρύγος ήταν κάτι που από παιδί μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν η όλη διαδικασία και τα σταφύλια που τρώγαμε και το μάζεμα και το πάτημα. Τότε δεν υπήρχαν μηχανήματα! Σκάψιμο με το σκαπέτι και τις ημέρες του τρύγου, οι “τρυγητάδες” και οι κουβαλητές, τα κοφίνια στην πλάτη και τα μεγάλα στο μουλάρι ή το γάιδαρο» θυμάται και συμπληρώνει ο κ. Αλέκος. «Κάθε χωριό είχε το “πλατυφόρι” του, έτσι λέγαμε την πλατφόρμα που ζυγίζαμε τα σταφύλια για να έλθει τα πάρει το φορτηγό της Ένωσης».
Και οι δύο θυμούνται με νοσταλγία την εποχή εκείνη παρά τις δυσκολίες. «Τα χωριά ήταν πιο ενωμένα, ήταν γροθιά οι άνθρωποι. Έριχνε ένας μια ταράτσα θα μαζεύονταν όλο το χωριό να τον βοηθήσει, το ίδιο και στον τρύγο. Σήμερα που τρυγάς εσύ θα ερχόμουν εγώ, αύριο που τρυγάω εγώ θα ερχόσουν εσύ!» .
Παράλληλα μας δείχνουν το πατητήρι όπου μαζεύεται ο μούστος πριν πάει στα ξύλινα βαρέλια. «Στην όλη διαδικασία δεν χρησιμοποιώ παρά μόνο μεταμουσουφλίτη. Αγνό κρασί όπως το έφτιαχναν οι παλιοί» μας αναφέρει ο κ. Αλέκος.
Ο μικρότερος της παρέας ο 10χρονος Σπύρος Καβρουλάκης. Βγάζει τα στράφυλα από τη μηχανή, κουβαλάει τα τελάρα με τα σταφύλια, κάνει ότι κάνεις και ένας ενήλικας. «Έρχομαι κάθε χρόνο. Μου αρέσει να βοηθάω» λέει ο μικρός που στο ερώτημα αμπέλι ή σχολείο απαντάει χωρίς υπεκφυγές! «Αμπέλι!»…
Το Θερινό Σχολείο στο Κτήμα Λουπάκη
Τη συμμετοχή στον τρύγο της χαράς, της παρέας, του γλεντιού παράλληλα με την επίσκεψη σε μια πρότυπη οινοποιητική μονάδα απόλαυσαν οι μετέχοντες στο 9ο Σεμινάριο Περιβαλλοντικής Δημοσιογραφίας το πρωί της Κυριακής.
Φοιτητές, μεταπτυχιακοί, δημοσιογράφοι και καθηγητές συμμετείχαν στον τρύγο στο Κτήμα Λουπάκη στο Κολυμβάρι και ενημερώθηκαν για τη διαδικασία της οινοποίησης.
«Είναι μια διαφορετική και πολύ ωραία εμπειρία. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα…ότι θα έκανα κάτι τέτοιο, όμως αληθινά έχει ενδιαφέρον» μας λέει η Αναστασία Χρηστίδου που τελείωσε τις σπουδές της στο τμήμα δημοσιογραφίας του ΑΠΘ και αυτήν την εποχή κάνει την πτυχιακή της. Παρότι βρισκόμαστε στις πρώτες ημέρες του σεμιναρίου η κ. Χρηστίδου δηλώνει πολύ ικανοποιημένη. « Ήταν πολύ ενδιαφέρουσες οι ομιλίες της πρώτης ημέρας, μάθαμε πολλά πράγματα και σίγουρα αξίζει» αναφέρει.
Από τη μεριά της η Κατερίνα Χριστοδούλου απόφοιτη και αυτή του ΑΠΘ από την Κύπρο επισημαίνει πως «η περιβαλλοντική δημοσιογραφία είναι ένας τομέας που με ενδιαφέρει πάρα πολύ και το σεμινάριο με φέρνει πιο κοντά σε αυτό το είδος της δημοσιογραφίας.» Η κ. Χριστοδούλου έχει εμπειρίες από την αγροτική ζωή στην Κύπρο καθώς « έχω πάει σε αρκετές οινογνωσίες στα κρασσοχώρια αλλά πρώτη φορά μαζεύω σταφύλια και συμμετέχω στον τρύγο. Όταν συμμετέχεις από πρώτο χέρι στη διαδικασία μπορείς να καταλάβεις και τις δυσκολίες, να μπεις στη θέση των εργατών που κάνουν αυτή τη δουλειά και να αντιληφθείς την σημασία της γης».
Στο ίδιος μήκος κύματος και η Άννα Αργύρη απόφοιτη και αυτή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. «Είναι σίγουρα μια διαφορετική εμπειρία. Για να κατανοήσει κάποια πράγματα ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος και για να γράψει για αυτά είναι καλό να τα έχει ζήσει και εμείς το ζούμε όλο αυτό» τονίζει χαρακτηριστικά.
Με μεγάλο ενδιαφέρον στον τρύγο συμμετείχε και η καθηγήτρια του ΑΠΘ κ. Ιωάννα Κωσταρέλλα. «Θέλουμε οι δράσεις αυτές να έχουν βιωματικό χαρακτήρα. Μέσα στις αίθουσες λέμε πολλά πράγματα αλλά σημασία έχει οι φοιτητές και οι φοιτήτριες μας να μπορούν να τα δουν στην πράξη ! Δεν έχεις την ευκαιρία κάθε φορά να συμμετέχεις στη διαδικασία του τρύγου και να καταλάβεις το κλίμα της παρέας και της συντροφικότητας που αναπτύσσεται σε αυτές τις δράσεις» δήλωσε.
Τέλος για το “Κτήμα Λουπάκη” ο κ. Μιλτιάδης Λουπάκης μας σημείωσε πως «επενδύσαμε στο αμπέλι και στο κρασί θέλοντας έτσι να αναδείξουμε και τις πολύ σημαντικές τοπικές ποικιλίες που είναι κρίσιμο να διασωθούν όπως το κοτσιφάλι, η βηλάνα, το ρώμεικο. Τα κρασιά μας είναι βραβευμένα και αναγνωρισμένα και ο κόσμος τα τελευταία χρόνια δείχνει μια προτίμηση σε αυτά».
