Τζένη Μινέρβο, ρέκβιεμ για πιάνο

Η ιστορία της Χανιώτισσας Eβραιοπούλας Τζένης Μινέρβο θα μπορούσε να είναι ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα αν δεν ήταν αληθινή. Το πιάνο ήταν η ζωή της και προς το τέλος της Κατοχής πήρε πτυχίο πιάνου και Ωδικής από το Βενιζέλειο Ωδείο. Νέα κοπέλα, εικοσιπέντε ετών το 1944, ήταν ερωτευμένη με τον νεαρό βιολιστή Χαράλαμπο Καντέρη, συμφοιτητή της στο Ωδείο. Οι δυο νέοι για να ζήσουν υποχρεώθηκαν να παίζουν σε νυκτερινά κέντρα στο Σαντριβάνι και τη Σπλάντζια, ψυχαγωγώντας τους Γερμανούς κατακτητές…
…Τα νοτισμένα παράθυρα του κέντρου διασκέδασης στο Σαντριβάνι έκρυβαν τους θαμώνες από τα βλέμματα των περαστικών. Εντούτοις, η μελωδία του ταγκό από ένα ζωηρό πιάνο και ένα μελαγχολικό βιολί αντηχούσε στο λιμανιώτικο στενοσόκακο. Οι Γερμανοί αξιωματικοί, οι οποίοι βρίσκονταν στην αίθουσα, άρχισαν να βηματίζουν ρυθμικά με τις ντάμες τους. Αραιά και που ακούγονταν τα βήματα από τα λουστραρισμένα σκαρπίνια και το θρόισμα από τα φαρδιά φορέματα των κυριών. Το ζευγάρι των χορευτών που ξεχώριζε ήταν της Ολλανδέζας μεταφράστριας Μίας Σκλαβούνου και του διοικητή της μοίρας των γερμανικών υδροπλάνων της Σούδας.
Το μουσικό ζευγάρι, η πιανίστρια Τζένη και ο βιολιστής Χαράλαμπος, έκανε υπομονή, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν τις στερήσεις των ίδιων και των υπόλοιπων Χανιωτών. Με τον τρόπο αυτό πέρασαν πολλά βράδια κι έφτασε ο Ιούνιος και τότε ξαφνικά όλοι οι Χανιώτες Εβραίοι συνελήφθηκαν και στάλθηκαν στο Ηράκλειο, μεταξύ αυτών και η Τζένη. Έτσι, το πιάνο της έπαιξε για τελευταία φορά στις 4 Ιουνίου και σιώπησε για πάντα…
…Οι κραυγές αγωνίας, τα δάκρυα στα μάτια και τα σφιχταγκαλιάσματα των γυναικόπαιδων στη στοά Μακάσι στα βενετσιάνικα τείχη του Μεγάλου Κάστρου ήταν ασταμάτητα. Οι Εβραίοι γνώριζαν ότι οι Γερμανοί που τους είχαν φυλακίσει δεν είχαν καλές προθέσεις. Η Τζένη με τους γονείς της και την αδελφή της Τζούλια ήταν απελπισμένοι. Ο Χαράλαμπος της είχε μηνύσει ότι ήταν στο Ηράκλειο και θα την απελευθέρωνε. Είχε συναντηθεί με μέλη της τοπικής αντιστασιακής ομάδας «ΕΟΚ» (Εθνική Οργάνωση Κρήτης) και του είχαν υποσχεθεί ότι θα βοηθούσαν στην απελευθέρωση των ομήρων. Το βράδυ της 6ης Ιουνίου ο Χαράλαμπος πληροφορήθηκε από τους αντιστασιακούς ότι την επόμενη ημέρα οι κρατούμενοι θα επιβιβάζονταν σε πλοίο για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας και δεν προλάβαιναν να τους ελευθερώσουν. Οι Εβραίοι κρατούμενοι μαζί με κρητικούς ομήρους και Ιταλούς στρατιώτες την επόμενη μέρα, 7 Ιουνίου 1944, φορτώθηκαν στο πλοίο «Τάναϊς» και δεν τους ξαναείδε ποτέ κανείς…

ΥΓ1. Όλα τα πρόσωπα του χρονογραφήματος και οι σχέσεις των πρωταγωνιστών είναι αληθινά, και αναφέρονται στο βιβλίο “Σινέ Σαντάν” του Γ. Φθενάκη.
ΥΓ2. Στη μνήμη των 600 θυμάτων του «Τάναϊς».