H πρόσφατη διάσκεψη στο Παρίσι για την ασφάλεια του Ιράκ εναντίον των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους δημιουργεί ποικίλα ερωτήματα σχετικά με τη θρησκευτική μισαλλοδοξία.
Η Μέση Ανατολή έγινε δυστυχώς στις ημέρες μας η ιδεώδης φωλιά επώασης του αυγού του φιδιού, που φέρει το όνομα τζιχαντισμός. Κι αυτό γιατί στη Μέση Ανατολή, στη διαχρονική αυτή σκακιέρα υψίστης γεωπολιτικής και ενεργειακής αξίας, εκείνοι που μετακινούν τα πιόνια δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ ειλικρινά για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των απλών ανθρώπων, θυσιάζοντας την κοινωνική συνοχή. Ετσι η θρησκεία προβάλλεται κυρίως ως σύστημα ακραίου ολοκληρωτισμού παρά ως στάση ζωής και καταλλαγής.
Ο θρησκευτικός φανατισμός, με έντονα στοιχεία συντηρητισμού, έρχεται σαν πανούκλα και εγκαθίσταται στις κοινωνίες μας. Εξαπλώνεται σε όλες τις θρησκείες, χωρίς διάκριση, αλλά και εντός του αθεϊσμού υπό το πρόσχημα της εκκοσμίκευσης της κοινωνίας. Ο εξτρεμισμός απειλεί την κοινωνική συνοχή όλων των κοινωνιών. Η μοναδικότητά του; Λειτουργεί σαν τα καρκινικά κύτταρα που καταστρέφουν το ανθρώπινο σώμα από το οποίο κατάγονται, διαστρεβλώνοντας τη σκέψη, την κενότητα της ουσίας του, πριν από την επιστροφή στον εαυτό του σε μια διαδικασία καταστροφής και πλήρους αφανισμού κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής.
Είναι ώρα να επουλωθούν οι πληγές στον πολιτισμό μας από τη βαρβαρότητα, είναι καιρός να ενσαρκώσουμε την αγάπη του Θεού σε αυτόν τον κόσμο. Οι πραγματικές πνευματικές ανάγκες της κάθε θρησκείας, γυναίκας ή άνδρα καλής θέλησης, πρέπει να σταθούν ενάντια στις θανατηφόρες ιδέες που κρύβουν οι φανατισμοί. Η γενοκτονία εκατοντάδων χριστιανών δεν είναι απλώς ένα μεγάλο πρόβλημα. Πιστεύουμε ότι μπροστά σε αυτήν την παγκόσμια τρομοκρατία, η οποία αναπτύσσεται ραγδαία σε όλες τις κοινωνίες μας, η ισλαμική συνείδηση δεν μπορεί να παραμένει αμέτοχη και σιωπηλή. Ειδικά μάλιστα όταν πολλοί Ισλαμιστές γράφουν και διακηρύττουν ότι η θρησκεία τους δείχνει ανοχή προς όλες τις άλλες θρησκείες και σέβεται τη διαφορετικότητα.
Καλούμαστε, λοιπόν, εμείς οι ίδιοι να οριοθετήσουμε τα πλαίσια μεταξύ της κοινωνικής αλλοίωσης και της ολοκληρωμένης οντολογικά εκκλησιαστικής πραγματικότητας (την καλή αλλοίωση), η οποία περιγράφεται από αυτό που ονομάζουμε εκκλησιαστικό φρόνημα και το οποίο δεν ταυτίζεται με μία συγκεκριμένη μορφή ηθικής συμπεριφοράς, αλλά με έναν καθορισμένο τρόπο ζωής, δηλαδή με έναν εκκλησιαστικό πολιτισμό. Ο κόσμος σήμερα δεν χρειάζεται ηθική, αλλά ήθος! Οχι έναν προγραμματισμό, αλλά μια στάση ζωής και μια νοοτροπία. Οχι μια νομοθεσία, αλλά έναν νέο πολιτισμό (της ζωής).
*Γενικός διευθυντής της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης
