Ένας ποιητικός πεζογράφος.
Έναυσμα και ώθηση, η εκτίμηση, το ήθος
και κείνη η προσεγμένη ποιότητα λόγου,
για να γράψω κι εγώ τα ολίγα,
μέσα στις πολλές προσεγγίσεις,
για το εξαίρετο πόνημα του αγαπητού φίλου
και ξεχωριστού λογοτέχνη, Βαγγέλη Κακατσάκη.
Ο λόγος για το νέο βιβλίο του
“Πότες θα κάμει ξεστεριά…” ,
στα μετερίζια της πεζογραφίας, αυτή τη φορά.
Το διάβασα από την οθόνη,
το διάβασα κι από το χαρτί.
Διαφορετικές γεύσεις, το ίδιο νόστιμα.
Και ” νόστιμον ” της ιστορίας…
Λίγες διάφανες αχτίνες ιστορίας, παράδοσης,
ήταν αρκετές για το συγγραφέα,
μέσα από το αρχέγονο φόντο της παραστιάς,
συντροφιά με την ιερή μορφή της γιαγιάς.
Εντάσσονται αδρά,
μα καθόλου εξεζητημένα,
λέξεις και φράσεις κρητικής ντοπιολαλιάς,
που δένουν με την υπόλοιπη γλωσσική δομή,
ως ένα υπέροχο όλον.
Ρέουσα, ως πηγή της Μαδάρας, η γλώσσα,
σ’ένα πεζό λόγο, ντυμένο ποιητικό μανδύα.
Αναδύονται αβίαστα,
το πατριωτικό στοιχείο και ο πόθος της λευτεριάς,
τα πάθη των καταπιεσμένων υπόδουλων,
η αγάπη για την Κρήτη, ως ολότητα ιδανικού,
η ” ψυχογραφία ” του κρητικού επαναστάτη
και άλλων ιδιαίτερων χαρακτήρων,
αλλά, πάνω απ’ όλα, η αγνή και άδολη πίστη
των αγωνιστών, για την τιμιότητα
του ιδανικού τού αγώνα τους.
Περιγράφονται άρτια,
εικόνες άγριας και όχι μόνο,
υπέροχης ομορφιάς της κρητικής υπαίθρου,
δυναμωμένες από ένα άρωμα ποιητικής αύρας,
της αδρής πένας του συγγραφέα.
Τα όπλα τού τότε, οι γραφίδες της ελευθερίας
κι οι γραφίδες του σήμερα, τα όπλα της μνημοσύνης.
Εφτά διηγήματα, σημαίες ηρωικές,
εφτά ο αριθμός, σηματοδότης διαχρονικός.
Οι αρετές όλες, δεμένες μεταξύ τους,
προβάλλουν την εικόνα άρτιου διηγήματος,
δηλαδή, η θεματική, η πλοκή, η περιγραφή, η γλώσσα,
οι ” καθαροί ” χαρακτήρες, η κορύφωση, τα μηνύματα
και βέβαια σημαντικό, το αναδυόμενο
προσωπικό στοιχείο, του λογοτέχνη
Βαγγέλη Κακατσάκη.
Ένα ξεχωριστό επετειακό μνημόσυνο,
για τα 200 χρόνια, από το μεγάλο αγώνα
της εθνικής παλιγγενεσίας.
Πάντα επίκαιρο, βέβαια,
αφού τα πάθη της σκλαβιάς και της καταπίεσης,
έχουν επακόλουθο το φλάμπουρο του σηκωμού.
Ιδιαίτερη σημασία προσδίδεται,
όταν μάλιστα υπάρχει και το στοιχείο
της συγγένειας, ( οπλαρχηγός Κακάτσης, προπάππος
του συγγραφέα).
Ως κατακλείδα προσωπική,
η όλη δομή, κυρίως όμως η ροή του λόγου,
οι εικόνες που ζωγραφίζει η παλέτα των λέξεων,
τα σημαίνοντα και κυρίως τα σημαινόμενα,
οδηγούν, κατά τη γνώμη μας πάντα,
στο να προσθέσουμε μιαν ακόμα
λογοτεχνική ιδιότητα στο συγγραφέα,
αυτήν του ” ποιητικού πεζογράφου ” !…
*π. σχολικός σύμβουλος
