Καθισμένα πάνω από είκοσι άτομα σε τρία συνδεδεμένα τραπέζια στην αγαπημένη αίθουσα με τα πολλά βιβλία…
Ετοιμη η εργασία της ημέρας, έτοιμοι κι οι συμμετέχοντες, καινούργιοι και φρέσκοι όλοι στη Β’ λέσχη ανάγνωσης, τα μέλη της οποίας θα συναντιούνται μια φορά τον μήνα -ημέρα Τετάρτη- στον χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, για ν’ ανταλλάσσουν απόψεις και γνώμες πάνω σ’ επιλεγμένο, απ’ την προηγούμενη συνάντηση, βιβλίο!
Θέμα της ημέρας: “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει” του Luis Sepulveda.
Παράξενος τίτλος, μα την αλήθεια!
Και ξεκινάμε με πρωταγωνιστή της βραδιάς ένα γάτο «μαύρο και πελώριο και χονδρό…», με παιδικά βιώματα και τραύματα από τότε που μικρό γατάκι παραλίγο να τον φάει ένα πουλί, αλλά και… λίγο μαφιόζο και μέσα σ’ όλα.
Ενδιαφέρον χαρακτήρας ο καλοζωισμένος γάτος μας, μένει μερικές μέρες μόνος στο σπίτι, μ’ έναν φίλο του αφεντικού του να του φέρνει τακτικά φαγητό και η περιπέτεια ξεκινά!
Μια γλαροπούλα ξεμένει πίσω απ’ το κοπάδι, πέφτει σε πετρελαιοκηλίδα, τα φτερά της μαυρίζουν, γεμίζουν πηχτή πίσσα, αδυνατεί να πετάξει και μοιραίως η τύχη τη φέρνει στην πόρτα του γάτου!
Πριν ψοφήσει γεννά ένα αβγό, του το παραδίδει και τον εκλιπαρεί να της κάνει τρείς χάρες:
Πρώτον να… μην φάει το αβγό!
Δεύτερον να φροντίσει το…πουλάκι!!
Και τρίτον να το μάθει να…πετά!
«Μα γίνονται αυτά; Μπορεί ένας γάτος να κλωσήσει, να μεγαλώσει ένα πουλί και να το μάθει να πετά κιόλας, μια δεξιότητα που ο ίδιος δεν κατέχει;», αναρωτιόμαστε.
Γίνονται βέβαια!
Αρχικά στη σφαίρα της φαντασίας ενός συγγραφέα, αλλά γιατί όχι, όπου είναι εφικτό, και στην πραγματική ζωή;
Έτσι σκεφτόμαστε, και σ’ αυτό το σημείο αρχίζουν οι προβληματισμοί…
Μ’ ενδιαφέρον παρακολουθούμε το γάτο που έχει ήδη δώσει την υπόσχεσή του -την οποία βάζει σαν σκοπό ζωής να μην αθετήσει!- να βγαίνει στο σεργιάνι για να ζητήσει τη βοήθεια των άλλων γατιών του λιμανιού!
Κι αναρωτιέται ξανά ο αναγνώστης, αν διαβάζει παιδικό παραμύθι ή σοβαρό, φιλοσοφημένο ανάγνωσμα για μεγάλους;
Κι όχι μόνο αυτό, μα η άμεση, πλούσια γραφή του συγγραφέα, σε κάνει να ταυτίζεσαι με το γάτο, να ρωτάς και να ξαναρωτάς τον εαυτό σου πόσες φορές κατάφερες να ξεπεράσεις τραυματικά βιώματα, να πας κόντρα στα συμφέροντά σου, να κρατήσεις μια δύσκολη υπόσχεση, να κάνεις τη μεγάλη υπέρβαση;
Σύντομα γνωρίζουμε και τ’ άλλα πρόσωπα της ενδιαφέρουσας αυτής ιστορίας, τύπους γατιών -κόπιες ανθρώπινες όλα τους- με γατίσια λαλιά, γνώμες κι άποψη: Τον σοφό, τον αυταρχικό, τον αρχηγό, τον βοηθό, το θαλασσοδαρμένο, τη δύστροπη, ύπουλη μαϊμού της αποθήκης όπου εξελίσσεται μέρος της ιστορίας, και βεβαίως την κομπανία των κακών γάτων του λιμανιού, που όλο ψάχνουν αφορμές για καυγά και δεν είναι να τους έχεις εμπιστοσύνη!
Όπως και τα ποντίκια, με τα οποία γίνεται ειδική συμφωνία «κυρίων» να μην πειράξουν το γλαρόνι, που στο μεταξύ βγήκε απ’ το αβγό, μεγαλώνει στην αποθήκη υπό την προστασία των γατιών κι αποκαλεί…«Μαμά» τον γάτο μας! «…τον μαύρο, τον πελώριο, τον χονδρό» γάτο, που συχνά τον κοροϊδεύουν για το χρώμα και το πάχος του, τον κάνουν άγριο κι επιθετικό, ενώ κατά βάθος δεν θα ήθελε να είναι αυτός ο…«κακός» της υπόθεσης!
Το γλαρόνι βαφτίζεται «Καλότυχη» κι όλη η ενεργητικότητα των προστατών της εστιάζεται τώρα στο να συλλέξουν χρήσιμες πληροφορίες και τεχνικές λεπτομέρειες των πτήσεων, για να την μάθουν να πετά, πράγμα που δεν καταφέρνουν!
Αφού εξαντλήθηκαν όλα τα περιθώρια απ’ την παρέα των γατιών, αποφασίζεται να σπάσουν τη σιωπή τους -και παρά την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το γένος των ανθρώπων- ν’ απευθύνουν σε κάποιον απ’ αυτούς, να του μιλήσουν, και του ζητήσουν να βοηθήσει…
Πράμα που γίνεται μέσα σε μια γενική σύμπνοια, και με τη βοήθεια του… ανθρώπου!
Κι ο γάτος μας ο… Ζορμπάς, είναι πλέον «… ο καλός γάτος, ο ευγενικός γάτος, ο γάτος του λιμανιού, ο γάτος που ήταν μαύρος και πελώριος και χονδρός…», που λίγο πριν, μεταξύ άλλων μας είχε πει «…ότι πετάει μόνο αυτός που τολμά να πετάξει»!
Σοφά λόγια σ’ έναν επίλογο συγκινητικό κι άκρως διδακτικό, ενός ευχάριστου αναγνώσματος με πλούτο μηνυμάτων, με αναφορές στο φιλοζωικό κίνημα, στο οικολογικό θέμα, στην συντροφικότητα κι αλληλοβοήθεια, στην αποδοχή της διαφορετικότητας, και κυρίως στο κατά πόσο μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, και να προσπεράσουμε κάθε δυσκολία για την επίτευξη ενός ανώτερου σκοπού…
Μεγάλο το ενδιαφέρον για το βιβλίο, που σε τελική ανάλυση σε κάνει καλύτερο άνθρωπο!
Τη συνεδρία συντόνισε μ’ επιτυχία η βιβλιοθηκονόμος Θεανώ Μποράκη, τέθηκαν κι άλλα ενδιαφέροντα θέματα προς συζήτηση, ενώ τα μέλη της Β’ λέσχης ανάγνωσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, διάβασαν αποσπάσματα που τους εντυπωσίασαν, εξέφρασαν γνώμες κι απόψεις, έβγαλαν συμπεράσματα, μοιράστηκαν συναισθήματα, πέρασαν ένα όμορφο, δημιουργικό απόγευμα!
Επιλογή καινούργιου αναγνώσματος για τον επόμενο μήνα, το συγκλονιστικό “ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 31328” του Ηλία Βενέζη, που περιγράφει την οδυνηρή περιπέτειά του, όταν νεότατος σύρθηκε στα λεγόμενα «εργατικά τάγματα» στα βάθη της Ασίας…
Θα το διαβάσουμε και θα το ξαναδιαβάσουμε με πόνο ψυχής το βιβλίο και θα είμαστε πάλι εκεί στην Δημοτική Βιβλιοθήκη στις 3 Δεκεμβρίου, για να μιλήσουμε αυτή τη φορά για μια άλλη υπόθεση, για ένα επίκαιρο όσο ποτέ θέμα, που μας αφορά όλους…
Για τις μεθοδεύσεις και συνεχείς διώξεις μικρών, ανάδελφων λαών και όχι μόνο…