Β.Ο.Α.Κ.: Ξανά “ε βίβα” των κορόιδων

Πριν λίγες μέρες πέρασε ομόφωνα από την επιτροπή περιβάλλοντος της Περιφέρειας (με ομόφωνη γνώμη και του Δήμου) η πρόταση για τη βελτίωση του Β.Ο.Α.Κ. στο τμήμα Γεωργιούπολη – Ατσιπόπουλο με τη διαμόρφωση νέας χάραξης για τη μεταφορά αυτού του τμήματος του Β.Ο.Α.Κ. νοτιότερα. Η νέα χάραξη σημαίνει καταστροφή καλής γεωργικής γης. Νέες απαλλοτριώσεις. Μεγάλη επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Η “μη τεχνική περίληψη” της μελέτης του έργου αναφέρει ότι είναι και η πιο ακριβή από τις δύο λύσεις που ελέγχθηκαν.
Η εναλλακτική λύση, βελτίωση της υφιστάμενης χάραξης, για την οποία έχουν ήδη πληρωθεί (από τα κορόιδα) οι απαλλοτριώσεις, δηλώνεται απερίφραστα ότι είναι πιο φτηνή (και περιβαλλοντικά και οικολογικά σωστή προσθέτω εγώ). Αρνητικό λένε οι ξενοδόχοι της περιοχής η όχληση, επιστρατεύοντας το επιχείρημα του πατροκτόνου που ζητά επιείκεια διότι είναι ορφανός. Ή δεν γνώριζαν τα δεδομένα όταν έχτιζαν; Στα αρνητικά της αναφέρουν οι μελετητές ότι «απαιτεί μεγάλο κόστος ηχοπετασμάτων» και «προϋποθέτει ακριβές επιπλέον απαλλοτριώσεις» έχοντας προφανώς ξεχάσει ότι λίγες σελίδες πιο πέρα γράφουν ότι είναι η πιο οικονομική λύση. Στο χωριό μου αυτό το λένε δούλεμα ψιλό γαζί.
Γιατί, απλά, δεν παραθέτουν τα δύο κόστη; Ακόμη καλύτερα ανά κατηγορία (απαλλοτριώσεις, έργα, κ.λπ.). Γιατί δεν βάζουμε από τη διαφορά των δύο λύσεων, καινοτόμες, ας είναι και ακριβότερες, τεχνικές λύσεις για μια ασφαλή και μη οχλούσα διαπλάτυνση του υφιστάμενου δρόμου, εξοικονομώντας λεφτά, γη και περιβάλλον; Ανόητα ρητορικά ερωτήματα.
Πετάμε λεφτά, σπαταλάμε περιβαλλοντικούς πόρους και γη, υποβαθμίζοντας την ποιότητα της ζωής μας, απλά γιατί έτσι μάθαμε, έτσι κάνομε. Γιατί κερδίζουν λίγοι σε βάρος των πολλών. Γιατί αυτό που μάθαμε χρόνια τώρα (και έχει φέρει τη χώρα σ’ αυτήν την κατάντια) είναι ότι έτσι δουλεύει το σύστημα, «κι αν σας αρέσει». Τι κι αν με αυτόν τον τρόπο στερούμε από την κοινωνία δυσεύρετους πόρους για κατεπείγουσες ανάγκες, ειδικά σε μια τραγική για την οικονομία της χώρας κατάσταση;
Για να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα, η κοινωνία πρέπει να αντισταθεί σε τέτοιες πρακτικές παντού, κι όχι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν φτάνει η ψήφος κάθε τέσσερα χρόνια και γκρίνια μετά. Αν εμείς δεν αντιμετωπίσομε τα προβλήματά μας, κανένας άλλος δεν θα ασχοληθεί.