«Το ‘ξερα από καιρό και το ‘χα πάρει απόφαση, μοναχογιέ μου, πως δεν ήσουν μόνο δικός μου. Το ‘ξερα κι είχα συνηθίσει στην ιδέα πως δεν ήσουν μόνο δικός μου. Το ‘ξερα κι είχα συνηθίσει στην ιδέα πως δεν ήσουν σαν και τ’ άλλα σου αδέλφια. Το ‘ξερα κι ας μην ήθελα να το παραδεχτώ, πως δεν ήμουνα εγώ σαν τις άλλες μανάδες. Όμως, το βράδυ αυτό, το βράδυ της πρώτης ημέρας των Αζύμων, αγαπημένε μου, έμαθα πως ανάμεςά μας υπάρχει μία σχέση πιο δυνατή από τη σχέση μάνας και γιου. Ήταν ακριβώς η στιγμή που περνώντας από δίπλα μου, οδεύοντας με την παρέα σου για τον κήπο που είναι πέρα από το χείμαρρο των Κέδρων, συναντήθηκαν τα μάτια μας…
Ήμουν στο πλατύσκαλο του υπερώου και περίμενα εκεί με τις ώρες, για να σε δω.
Είχα μάθει πως είχες καλέσει στο πλούσιο αυτό αρχοντόσπιτο, σε μυστικό δείπνο, τους μαθητές σου. Μου το είχαν πει δύο απ’ αυτούς, ο Ιωάννης, ο γιος της ξαδέρφης μου της Σαλώμης κι ο Πέτρος, ο Μεγάλος Ψαράς. Τους είχα συναντήσει, λίγο πριν δύσει ο ήλιος, όταν έμπαινα στην Αγία Πόλη από τη βόρεια πύλη.
«Μην έρθεις θεία. Θα δουν, θα γνωρίσουν, και θα ‘ρθουν να τον πιάσουν», μου ‘χε πει ο Ιωάννης.
…Εσύ, είχες φτάσει κιόλας με τους μαθητές σου, αλλά η εξώθυρα ήταν καλά αμπαρωμένη.
Χτύπησα και ξαναχτύπησα την πόρτα, μα δεν άνοιξε… Και πρέπει να σου πω μονάκριβέ μου, πως έβαλα τα κλάματα. Γιατί σίγουρα, εσύ που τα ξέρεις όλα, Άρχοντά μου, θα το ‘ξερες πως αυτό το κτύπημα της πόρτας, ήταν της μάνας σου.
…Όχι, δεν ήμουν μόνο η Μαρία η κόρη του Ιωακείμ από τη γενιά του Δαυίδ· όχι, δεν ήμουν μόνο η γυναίκα του σεβαστού μαραγκού της Ναζαρέτ, του καλοσυνάτου Ιωσήφ· όχι, δεν ήμουν μόνο η μάνα που είχε γνωρίσει την καταλαλιά και την καταφρόνια του κόσμου. Όχι, δεν ήμουν τώρα πια εγώ! Ήμουν η μάνα όλων των γιων κι όλων των θυγατέρων του κόσμου, που σταυρώθηκαν, σταυρώνονται και θα σταυρώνονται καθημερινά στις αιχμές των δοράτων, στις μπουκιές του ψωμιού, στα κράσπεδα των συννεφιασμένων ουρανών. Τι ατελείωτη που είναι η νύχτα αυτή άρχοντά μου! Η νύχτα αυτή, που δεν κατάλαβα πότε σε τύλιξε στα μαύρα πέπλα της κι οδήγησε τα βήματά σου στον κήπο της Γεθσημάνη…
Έρχομαι κι εγώ κοντά σου, βλαστάρι μου!».
Σημείωση: Είναι αποσπάσματα από το γράμμα της Μ. Πέμπτης. Είχα την τιμή και τη χαρά να το διαβάσω στην Α΄ παρουσίαση της “Ιερής επιστολογραφίας” της Παναγίας, στο Τσατσαρωνάκειο του Καστελίου, το 2009.
Στη φετινή ωραία παρουσίαση στον Άγιο Νικόλαο Σούδας, τη Μ. Πέμπτη διάβασε αισθαντικά και γλαφυρά η κυρία Μαρία Μαράκη. Κι οι άλλες κυρίες βεβαίως τις υπόλοιπες ημέρες, με παρουσιάστρια την κα Μαρία Βενιανάκη, ψαλμούς των ημερών, Δημοτικό μοιρολόγισμα, και αντιφώνηση από τον συγγραφέα.
Καλή Ανάσταση του Θεού και του Ανθρώπου, «εσταυρωμένου» όπου γης…
