Προφητικά η Μεγάλη μας ποιήτρια της μεταφορικής ποίησης Κ. Δημουλά είχε μαντέψει διαισθητικά τα μελλούμενα με τους στίχους της.
Βάσει ” των νόμων και περιορισμών” του υπ’ αριθμ. τάδε πεπρωμένου
…………………………………
Τώρα θα μεθύσει Αυτός ο νόμος που θα γίνει στίχος”
Ο ποιητής Βαγγέλης Κακατσάκης όμως, που του έλαχε να ζει μέσα στην ζοφερή πραγματικότητα μιας δυστοπικής εποχής ,ξάφνου, σ’ ένα αίτημα για ουρανό βλέπει μια πινακίδα_ σύννεφο να υψώνεται πάνω από το παγκόσμιο στερέωμα και να εντέλλεται : ” Απαγορεύεται η Άνοιξις”. Έτσι θέλησε να τηρήσει ένα ημερολόγιο ενός ” αθέατου Απριλίου” σαν ένα ” μαρτάκι” περασμένο στο χέρι για να μη μας βρει το κακό.
Τέθηκε επί τα ίχνη του κόβιντ, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η ιχνηλασία παρά η καταγραφή των ιχνών που αφήνει ένα γεγονός που έχει επηρεάσει τον παγκόσμιο ιστό, ” για να πεθάνουν ανώδυνα τα ημερολόγια”.
Αυτά τα χειρόγραφα της Άνοιξης ευδόκησαν να μεταγραφούν ( σε α’ φάση) στο Διαδίκτυο και να προσφερθούν ως ποιητικό σώμα και αίμα του ποιητή. Είναι η 6η ποιητική συλλογή που καλούμαστε να φορέσουμε κατάσαρκα σαν εμβόλιο ενάντια σε κάθε αισθητική δυσανεξία.
Τα ποιήματα αυτής της συλλογής είναι καθημερινά ξόρκια περασμένα σε μια ασημένια κλωστή για να ξορκίζουν την παγκόσμια λαίλαπα που δυστυχώς : ” Όταν μετρούσαν νεκρούς οι Κινέζοι / οι Ευρωπαίοι σφύριζαν αδιάφορα / και οι Αμερικάνοι διασκέδαζαν”. Έτσι, ο σύμπας κόσμος μπήκε σε μια άκρως επικίνδυνη περιδίνηση. Κάποτε ο κορωνοϊός έφθασε και στο κατώφλι μας, με το τρένο του απρόσμενου. Τώρα η πανδημία μεσουρανεί και εμείς “αρνούμαστε τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων” ή παρακολουθούμε με τρομαγμένη απορία.
Ο ποιητής όμως φροντίζει να υπάρχει πάντα αναμμένο ένα κερί ευαισθησίας πλάι στην καρδιά του για το απρόσκλητο ενδεχόμενο.
Σε κάθε απρόβλεπτο παραμένει πάντα άγρυπνη η συνείδηση έτοιμη για την παλινόρθωση και την επανασύσταση της αυτοκρατορίας των αισθημάτων του. Και στις πιο δυσοίωνες στιγμές είναι έτοιμος να προσφέρει ένα αντίδοτο κατά της φθοράς , “μία ιαματική σταγόνα σ’ έναν ωκεανό λύπης”.
Με ήρεμη ελπίδα όταν ” Ο φόβος και η ελπίδα / παίζουν τραμπάλα / ψηλά ο φόβος , χαμηλά η ελπίδα / ψηλά η ελπίδα, χαμηλά ο φόβος” προσφέρει μια λέμβο – ποίηση γιατί γνωρίζει πως ” η ποίηση αρχίζει εκεί που αρχίζει να ηττάται ο θάνατος”.
Δεν επιτρέπει στον εαυτό του να κοιμηθεί η έγνοια του για τ’ ανθρώπινα. Σκαλίζει τη χόβολη για ν’ ανακαλύψει τη σπίθα που υπνώττει στις στάχτες για να γίνει φλόγα πυρκαγιά και να αποκαλύψει τις σκέψεις που αναπνέουν , τις λέξεις που καίνε.
” Ούτε έναν στίχο για να μείνει/ δεν έγραψες σήμερα / είπε αργά το βράδυ / ο ποιητής στο μολύβι του”
Πρέπει να σε ναυτολογήσει ο θάνατος για να περιπλεύσεις τη ζωή .
Είναι όμορφη η ζωή, αδερφέ μου!
Αχ! Οι λυπημένες φράσεις , οι λυπημένες λέξεις
πως μοιάζουν στους τυφλούς οργανοπαίχτες”
Μάρτιαι ειδοί… Χωρίς Εθνική γιορτή φέτος χωρίς μπάντες και σημαιάκια. “Δίχως καταθέσεις στεφάνων/ Δίχως δοξολογίες και πανηγυρικούς / Δίχως παρελάσεις και χειροκροτήματα / Άδειοι από κόσμο οι δρόμοι / περνάει ο κορωνοϊός , του φόβου ο γιος”
Και να ήταν μόνο αυτό…. Καθώς οι πασχαλιές οι εσταυρωμένες , σ’ ένα φθηνό ανθοδοχείο εμψυχώνουν το άρωμα του θανάτου και οι καμπάνες πένθιμες ανοίγουν αυλαία στον αέρα , ορίζεται μια συμφωνία : ” Να μη γίνει φέτος, λόγω κορωνοϊού η τελετή του Νιπτήρα”
Αδιανόητο για τα χρηστά μας ήθη και έθιμα.
Ο Βαγγέλης Κακατσάκης , και δάσκαλος γαρ, αρέσκεται να παίζει με τα γραμματικά φαινόμενα , τα γράμματα, τους χρόνους, τις εγκλίσεις, τις προθέσεις κ.ά
Αν και ο κόβιντ κυριαρχεί ως απειλή , παίρνει κι αυτός το δικό του μερίδιο: ” Ανα – μονή, δια – μονή, επι – μονή/ παρα – μονή/ οι προθέσεις του κορωνοϊού” και αλλού ” Αφαιρεί το ” Π” από την ποίηση / και συναντά την ποίηση / της παγκοσμιοποίησης.”
Η φύση βλέπετε παίζει μαζί μας με σημαδεμένα χαρτιά.
Σ’ αυτήν την ποιητική συλλογή ο ποιητής κρατά το ρόλο του αγγελιοφόρου ενός δράματος, όπως ο καρυφαίος του χορού στην αρχαία δραματουργία.
Η ποίηση του αρδεύεται από τη μεγαλοσύνη της γλώσσας. Τα ποιήματα του διαθέτουν μια κρυστάλλινη, διαυγή και κατανοητή υφή και προσφέρουν αισθητική απόλαυση για όσους νιώθουν ότι την έχουν ανάγκη. Πίσω από τις απλές, αλλά πανούργες λέξεις κρύβεται συνήθως ένα πρόσωπο ή πρόσωπα που μορφάζουν δια της αλληγορίας. Ίσως ( τα ποιήματα) υποκρύπτουν μια λεπτή απόχρωση καβαφικής ειρωνείας . Διότι η ειρωνεία του Κακατσάκη είναι πρωτίστως γλωσσική και δευτερευόντως δραματική ή τραγική.
Και σ’ αυτήν την ποιητική συλλογή το θρησκευτικό συναίσθημα-και η θεματολογία-είναι διάχυτο. Βεβαίως είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι οι κύκλοι της κοινωνικής, θρησκευτικής και ποιητικής ευαισθησίας εφάπτονται , αν όχι τέμνονται.
Και με λιγότερο φως της Άνοιξης και με λιγότερους λεμονανθούς τα ποιήματα του Βαγγέλη λάμπουν. ” Λάμπει μέσα μου αυτό που αγνοώ, ωστόσο λάμπει”. Φτάνουν μόνο ένα ματσάκι λέξεις- άνθη ώστε” να διαποτίζουν το πολύ δύσκολο διάχυτο”.
Υ.Γ. Τα ποιήματα που περιλαμβάνονται στην 6η ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Κακατσάκη απέσπασαν το β’ βραβείο (α’ δεν δόθηκε) στον 6ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό” Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ” , 2020 που διοργάνωσε η Διεθνής Ακαδημία Τέχνης και το βραβείο “ΗΣΙΟΔΟΣ”.
