O κατ’ οίκον εγκλεισμός της πρώτης καραντίνας ήταν ο μαιευτήρας ενός ποιητικού τοκετού από τον πνευματικό γονέα Βαγγέλη Κακατσάκη. Η ονομασία «Ιχνηλατώντας» της νέας ποιητικής του συλλογής ήταν άμεση και εύστοχη, καθώς απηχούσε και απηχεί τα αισθήματα του συνόλου της κοινωνίας, η οποία βίωσε την πρωτόγνωρη ατομική απομόνωση, την απαγόρευση της παρέλασης της 25ης Μαρτίου και το πρώτο Πάσχα χωρίς εκκλησιασμό και γλέντια. Αυτή η κατάσταση διατάραξε την ψυχή και το σώμα, θέτοντας εναγώνια ερωτηματικά για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία κινδύνευε (και ακόμα κινδυνεύει) να σβήσει στην άβυσσο της πανδημίας. Αυτά τα ερωτήματα απαντά με τον δικό του μοναδικό τρόπο ο Βαγγέλης Κακατσάκης, λειτουργώντας πότε ως άπιστος Θωμάς, ο οποίος ψηλαφά τις οπές των καρφιών στο σώμα του Κυρίου και πότε ως προσευχόμενος στον κήπο της Γεσθημανή περιμένοντας απαντήσεις. Αμφιβολίες και βεβαιότητες εναλλάσσονται, καθώς ο αδύναμος σαρκικός άνθρωπος «συνομιλεί» με τον πνευματική προσευχόμενη ύπαρξη, χαράζοντας ένα μονοπάτι, το οποίο ιχνηλατεί τις διαχρονικές ανθρώπινες αξίες, της καλοσύνης, της αγάπης για τον συνάνθρωπο και τον Θεό, την ελεημοσύνη και τη συγχώρεση. Ταυτόχρονα, καταγράφει τον φόβο, την κοινωνική απομόνωση και τα προβλήματα της καθημερινότητας του κορωνοϊού.
Η ποιητική συλλογή οπτικοποιεί τις εικόνες των κοινωνικών μέσων δικτύωσης και των ΜΜΕ, ερμηνεύοντας τα αισθήματα που γεννιούνται στους τηλεθεατές. Η ημερολογιακή ταξινόμηση έχει τον ρόλο του τριτοπρόσωπου παντογνώστη αφηγητή, ο οποίος γνωρίζει, αλλά δεν προορίζει… Ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι η δράση εκτυλίσσεται σε μια θεατρική σκηνή, όπου πρωταγωνιστούν καθημερινοί άνθρωποι, οι οποίοι λειτουργούν ταυτόχρονα ως θεατές και ως ηθοποιοί. Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα θέατρο (του παραλόγου) μέσα στο θέατρο, σύμφωνα με τα σαιξπηρικά δραματικά έργα.
Η cut up ποιητική σύνθεση φανερώνει την μελωδική αρμονία του έργου: «Περνάει ο Κορωνοϊός, του Φόβου ο γιός/Μένουμε μέσα…όταν με το καλό βγούμε έξω, θα μπορέσουν να μας γυρίσουν μέσα;/Θέλω τα χελιδόνια είπε κλαίγοντας ένα κορίτσι/Φτου και βγαίνω…/Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου έψαλαν οι ατμοί, με το που άνοιξε η χύτρα ταχύτητας/Μόνος ο Δάσκαλος στο Υπερώον/Στα σπίτια τους οι μαθητές/με τηλεδιάσκεψη ο Μυστικός δείπνος εφέτος;/Covid 19, το όνομα του φετινού Ιούδα/Μακρόθεν αυτός. Μόνος με την ανεργία του/Υπομονή!/Όλοι μαζί! Βάλτε τις μάσκες σας!/ Όλοι μαζί! Βγάλτε τις μάσκες σας!/Δεν είναι παιχνίδι, προπονήσεις κάνουμε!/Ο καθείς και ο κορωνοϊός του./Ωστόσο, το πλάτη με πλάτη παραμονεύει, ενώ οι κλειστές παλάμες επιμένουν να ονειρεύονται την ηδονή της χειραψίας». Εδώ νοιώθει ο αναγνώστης ένα μουσικό παλίμψηστο με εμβατήριο (το ποίημα για την 25η Μαρτίου), τη βυζαντινή ψαλμωδία προσευχής με τον «Δάσκαλο στο Υπερώον», τους προσφιλείς σπιτικούς ήχους της κουζίνας (με τη χύτρα) και φυσικά τις ανθρώπινες κραυγές της ανεργίας, του θανάτου και της μοναξιάς.
Η ποιητική δημιουργία αποκαλύπτεται με τη χρήση της απλής καθημερινής γλώσσας και το γλαφυρό ύφος, τα οποία περιγράφουν την ζωή των έγκλειστων αστών. Τα ποιήματα λειτουργούν ως φάροι που εναλλάσσουν αδιάκοπα δυο φώτα, τα οποία αναβοσβήνουν στους νοερούς οφθαλμούς του αναγνώστη, το κόκκινο και το μπλεˑ το κόκκινο των ασθενοφόρων και το μπλε των περιπολικών. Είναι ανομοιοκατάληκτα «σονέτα» με πηγαίο χιούμορ και αυτοκριτική διάθεση, αισιόδοξες νότες στη σιωπή των άδειων δρόμων, λόγω της καραντίνας.
Εν κατακλείδι, θα λέγαμε ότι ο Βαγγέλης Κακατσάκης είναι δωρικός ποιητής με χάρισμα λόγου, γι’ αυτό έγραψε λίγους στίχους με πολλές ενδιάμεσες αέρινες σιωπές. Ο στόχος του ήταν μαζί με τα αισθήματά του να προσθέσει ο καθένας από τους αναγνώστες τα αισθήματα που βίωσε και βιώνει από την κοινωνική απομόνωση, τα μέτρα και τον φόβο της πανδημίας.
