48 χρόνια – 48 ημέρες. Δυο εμβληματικοί αριθμοί για τον Βαγγέλη Κακατσάκη.
48 χρόνια έχουν περάσει από τότε που κυκλοφορήθηκε (το 1973) η πρώτη ποιητική συλλογή του «τα άλογα του χρόνου» και 48 ημέρες (25 Μαρτίου-11 Μαΐου 2020), κλεισμένος, όπως όλοι, λόγω κορωνοϊού, τον αντιμετωπίζει, με το «σπαθί» του, δηλαδή με τους στίχους της συλλογής «Ιχνηλατώντας».
Από το 1973, δηλαδή στα 48 χρόνια που έχουν περάσει, ο Κακατσάκης με οδηγό «τα άλογα του χρόνου» μας έχει δώσει 6 ποιητικές συλλογές που τον έχουν καθιερώσει ως ένα αισθαντικό, προβληματισμένο, ανήσυχο ποιητή. Κατα περίεργη συγκυρία εφέτος διάλεξε 48 ημέρες και, βιώνοντας τες, μας έδωσε τη συλλογή «Ιχνηλατώντας».
Ξεφυλλίζω (ηλεκτρονικά) τη νέα βραβευμένη ποιητική συλλογή του και προσπαθώ να την αποκρυπτογραφήσω.
Τί άραγε επιζητεί ν’ αποκαλύψει ο ποιητής «ιχνηλατώντας» μέσα από (ή και με) τους στίχους των ποιημάτων της νέας ποιητικής συλλογής του;
Μήπως προσπαθεί με αφορμή τον Κορωνοϊό να φανερώσει τις αβεβαιότητες που διαπερνούν τη ζωή μας;
Μήπως, ως έγκυρος ποιητής, εγνωσμένης ευαισθησίας και προβληματισμού, γίνεται ιχνηλάτης ονείρων και οραματισμών που η ποίηση πάντα προσπαθούσε και προσπαθεί να ανιχνεύσει;
Μήπως ιχνηλατεί μνήμες ή γεγονότα της πίστης και της παράδοσής μας, που τώρα τελευταία όλο και μας πληγώνουν;
Μήπως με τους στίχους του γίνεται ιχνηλάτης του πόνου, των βουβών δακρύων, της οδύνης που, με αφορμή τον κορωνοϊό, έχει απλωθεί μέσα μας και γύρω μας;
Μήπως θέλει να ρίξει βάλσαμο αναστάσιμης ελπίδας και χαράς στη ζωή μας που, χωρίς να το καταλάβομε, γίνηκε «Μεγάλη Εβδομάδα»;
Δυσκολεύομαι ν’απαντήσω μονολεκτικά σ’ αυτά τα καίρια και βασανιστικά ερωτήματα. Παρά ταύτα αγωνίζομαι, ακολουθώντας ημερολογιακά τους στίχους των 30 ποιημάτων (ξεκινώντας από την Τετάρτη 25 Μαρτίου 2020 που «δίχως παρελάσεις και χειροκροτήματα» γιορτάσαμε τη μεγάλη μας επέτειο ίσαμε τη Δευτέρα 11 Μαΐου του ίδιου χρόνου που «το πανηγύρι των πουλιών» με τον τρόπο του μας εγκαρδίωσε), να μην «ξεστρατίσω» αλλά, πορευόμενος «βάσει σχεδίου», ακολουθώ, (με πολλούς άλλους θέλω να πιστεύω) τους προβληματισμούς του ποιητή:
«Αναμένουμε,απομένουμε,διαμένουμε//
υπομένουμε, περιμένουμε, προσμένουμε
υπομένουμε…
Διαμένουμε, περιμένοντας και επιμένοντας //
απομένουμε, υπομένοντας και προσμένονταςτην αναμενόμενη νίκη».
Ποιά νίκη; Ενάντια στον κορωνοϊό ή ενάντια στο φόβο που μας φόρτωσε;
Κάθε αισιόδοξος άνθρωπος ελπίζει. Παρ’ όλ’ αυτά, κάθε Χριστιανός, υποψιάζεται ότι:
«Τους σταυρούς που ετοιμάζουν// οι σύγχρονοι Γραμματείς και Φαρισαίοι//
με την ανοχή των Πόντιων Πιλάτων// για τους όπου γης εμπερίστατους//
αδελφούς Του
βλέπει ο μόλις Αναστημένος Χριστός// και τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα//
από τα μάτια Του».
Και κάτι ακόμη:
«Το να μην έχουν κάποιοι// ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους
δεν είναι υποκείμενο νόσημα,// αλλά το ανόσιο αντικείμενο
του ρήματος αδιαφορώ…».
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο Κακατσάκης μας βεβαιώνει ότι, ο Ιησούς Χριστός
«Σε έναν καταυλισμό προσφύγων εθεάθη.
Εκεί το λάβετε φάγετε // και το πίετε εξ αυτού πάντες εφέτος»…
Πόσους αιώνες συμβαίνει αυτό; Μόνο εφέτος το αντιληφθήκαμε; Παρά ταύτα, τούτες τις μέρες, με εκφράζει η «τραμπάλα» του:
«Ο φόβος και η ελπίδα// παίζουν τραμπάλα
Ψηλά ο φόβος χαμηλά η ελπίδα// Ψηλά η ελπίδα, χαμηλά ο φόβος
Τη μια με το φόβο, την άλλη με την ελπίδα// τραμπαλίζομαι.
Ο κορωνοϊός παρακολουθεί// εκ του σύνεγγυς το παιχνίδι,
γνωρίζοντας το δικό του τέλος// και το τέλος του παιχνιδιού…».
Ποιος θα εξαφανίσει ή θα ελαττώσει το φόβο και θα δυναμώσει την ελπίδα; Ο λόγος του ποιητή ή ο Λόγος του Ανθρώπου;
Θα γίνει η ζωή μας ένα «Πάσχα/Πέρασμα» στο Φώς;
Εγώ πάντα ελπίζω. Με δυναμώνουν και οι αισιόδοξες επισημάνσεις του καλού ποιητή Βαγγέλη Κακατσάκη.
Να είναι καλά και να συνεχίζει να αγωνίζεται εναντίον του κάθε λογής κορωνοϊού!
