Ευ – Άγγελος, καλός Άγγελος, δηλ. γητευτής πουλιών, χελιδονιών, σπουργιτών, κορυδαλλών…, παντός πετουμένου… και προπαντός γητευτής ώτων ευ-ακουόντων και μη, ο ποιητής Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης. Ένα μαγικό κλουβί, ανοιχτό, το βιβλίο του “ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ”.
Ανατρέπει τον Ποιητή που λέει με τις ξόβεργες πιάνει τα πουλιά (Ο Βαγγέλης και την Πούλια !!!) αλλά όχι και το κελαηδητό τους. Αυτός εντριβής της γλώσσας τους, την κατέχει και σέβων την ανάγκη τους να πετούν ελεύθερα, τα δεξιώνεται στο ανοιχτό κλουβί-βιβλίο του. Έρχονται και τον ανταγωνίζονται στην ψαλτική, απλώνει τη χέρα του με σπόρια και τα τσιμπολογούν υψώνοντας το κεφάλι τους, όπως η όρνιθα, όταν πίνει νερό κι ευχαριστεί τον Θεό, και του ψέλνουν, λαμπριάτικοι ψάλτες, και τις τέσσερες εποχές.
“Κι οπού κατέχει και μιλεί με γνώση και με τρόπο/ κάνει να κλαίσι να γελούν τα μάτια των ανθρώπω”… Τον ζηλεύω για τη γνώση και τον τρόπο που δίνει την πρωτοκαθεδρία στα πουλιά, που είναι τρυφερό μακρινό παρακλάδι του Κορνάρου, μαντινολόγος, μαντατοφόρος της ποίησης, που κάνει τα πουλιά να μιλούν, τ’ αγρίμια να ημερεύουν.
Εκτός επετηρίδας χρίζεται άτυπα Επί-σκοπος της Εκκλησίας με το ποίημα «Ορθοδοξίας ανάγνωσμα»… “Ορθοδοξία είναι/ και η ανοιχτή πόρτα για τον ζητιάνο/ και η λειτουργία στην εκκλησία του εμείς/ και ο σεβασμός στις όποιες επιλογές των άλλων/ και ο πλούτος του μη έχειν/ και η ενατένιση του ουρανού/ και… Η Ορθοδοξία είναι ορθοπραξία”
Το θαύμα της ποίησης του Βαγγέλη Κακατσάκη είναι, ότι τους αναγνώστες του τους παίρνουν ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ του στα φτερά τους και τους ανεβάζουν ψηλά και ότι έστησε μια ανεμόσκαλα για να ανεβοκατεβαίνουν ελεύθερα στον ουρανό πουλιά, αναγνώστες, άγγελοι. Ποίηση Ευ-αγγελιζομένη, εκκοσμημένη και θρησκευομένη, αλλά και παραπονεμένη (“ούτε ναός στη χάρη του,\ ούτε εικονοστάσι/ και ούτε ένας χριστιανός δεν έχει τ’ όνομά του” κι ας έγραψε γι αυτόν, τον άγιο Δάνακτα, ο Συναξαριστής), η ποίησή του
Πολλά ποιήματα της συλλογής θα ανθολογούνταν και στην πιο αυστηρή Ανθολογία… “Το χαμόγελο του Διάκου”, “Ο Ευλογημένος τριανταφυλλώνας” (“η χαρά να φυτεύουμε τριαντάφυλλα\ η ευλογία να τα χαρίζουμε”), “Των Αγίων Πάντων”, “Ο Μακρυγιάννης στην οδό του” (οδυνηρά επίκαιρο), “Το μοναστήρι των γλάρων”, “Αναφορά στον Νίκο Καζαντζάκη” (“ενώ έλεγες ότι ο Θεός δεν υπάρχει/ αφού υπάρχουν παιδιά που πεινούν/ και ζητούσες από την αμυγδαλιά/ να σου μιλά για τον Θεό/ για να τη βλέπεις ν’ ανθίζει./ Ένθεος άθεος και άθεος ένθεος/ ο Αετός της αβύσσου;” το μαγικά ευρηματικό, ” Οι Τέσσερις Μάρτυρες”, το έξοχο Κρατυλικό “Παιχνίδι με τα γράμματα Γ”, τα μοναδικά “Τα σπουργίτια του μοναστηριού”, το τόσο φιλεύσπλαχνο σπίτι για κάθε άστεγο ’Έχει ο Θεός” (βλ λ.χ. και το εξαίρετο “Των αστέγων” του επίσης Κρητικού Μ. Πρατικάκη) και το απαράμιλλο ” Μνήμη Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη” που θα μπορούσε ολόκληρο ως μότο-προμετωπίδα να μπαίνει σε κάθε βιβλίο για τον Άγιο των Γραμμάτων μας. Αυτά με τύψεις που άφησα και τόσα άλλα ισάξια έξω…
Υ.Γ. “Τα Χελιδόνια του Μοναχού”, όπως τα παρουσιάζει ο Βαγγέλης Κακατσάκης είναι τα μόνα μη αποδημητικά πουλιά γιατί κατοικούν εσαεί στις ζεστές καρδιές των αναγνωστών του…
