Βάλτε Πανελλήνιες και στο Δημοτικό…

Να ’μαστε πάλι εδώ στα γνωστά, που συμβαίνουν κάθε χρόνο, όπου ξεκινάει η σχολική χρονιά με πανομοιότυπα προβλήματα της προηγούμενης… λείπουν κάποιοι καθηγητές, δεν είναι διαθέσιμα όλα τα βιβλία, η σχολική στέγη παρουσιάζει ελλείψεις και το σπουδαιότερο… αρκετοί καθηγητές παραδίδουν μαθήματα που δεν είναι της ειδικότητάς τους.
Εάν συνδυάσουμε αυτό το τελευταίο με τα πολυπληθή τμήματα, τότε γίνεται κατανοητό, γιατί είναι τα φροντιστήρια υποχρεωτικό συμπλήρωμα της εκπαίδευσης. Εάν υποθέσουμε ότι λειτουργούσε ορθολογικά και με ελάχιστο περί δικαίου αίσθημα αυτό το κράτος, εάν υπήρχε μια επαρκής δημόσια διοίκηση, εάν οι πολίτες είχαν μια στοιχειώδη πολιτική παιδεία και εάν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες [κάποιες απ’ αυτές] ενδιαφέρονταν για το συλλογικό και όχι για το συντεχνιακό συμφέρον… τότε τα βασικά αγαθά: υγεία και παιδεία, δεν θα είχαν απαξιωθεί τόσο, όσο σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Διερωτώμαι: τόσο αναίσθητο και ανάλγητο κράτος έχουμε, τόσο αδιάφοροι και κακομοίρηδες είμαστε εμείς οι πολίτες – γονείς, έτσι που όταν οι εκάστοτε κυβερνήτες ασελγούν με χίλια δύο ανομήματα και νομοθετήματα, πάνω στην παιδεία, εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα;
Ετσι, λοιπόν, μια κι οι πολίτες – γονείς είναι απασχολημένοι με τα άλλα… τα πιο σοβαρά… αποφάσισαν τα παιδιά να αναλάβουν δράση, από πορείες, έως και καταλήψεις. Ετσι μας λέει η Ηρώ από το συντονιστικό τους. – Εάν δεν κάνουμε κάτι εμείς, ποιος θα το κάνει; Η απελπισία των μικρών, απόρροια της αδιαφορίας των μεγάλων. Ο Γιάννης μας τονίζει ότι αγωνίζονται τα παιδιά για ένα ανθρωποκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των μαθητών… θα προσέθετα εγώ και της κοινωνίας. Γιατί η κοινωνία δεν χρειάζεται μόνο γιατρούς, μηχανικούς και δικηγόρους… Χρειάζεται όλα τα επαγγέλματα, για να μπορεί να παράγει όλα τα αγαθά και να έχουν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις μια επαρκή εκπαίδευση. Δυστυχώς όμως το κράτος επιμένει να αγνοεί πόσο σημαντική είναι η τεχνική κατάρτιση, η οποία μαζί με τη γενική εκπαίδευση, θα μπορούσε να δώσει εκπαιδευμένους – μορφωμένους πολίτες, που δεν θα είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν τα παραπάνω, κορεσμένα επαγγέλματα. Με το καινούργιο νομοσχέδιο μάλιστα προσπαθεί και στοχεύει η κυβέρνηση, μια μεγάλη μερίδα μαθητών, κάτω από το συνεχές στρες των εξετάσεων, να εγκαταλείψουν το Λύκειο. Εκείνα τα παιδιά δε, που η οικογένειά τους έχει οικονομική άνεση για να κάνουν φροντιστήρια, οδηγούνται στην παπαγαλία και την αποστήθιση. Αποτέλεσμα τούτων των παράφορων και των παράλογων, να ζουν τα παιδιά σε ένα μόνιμο στρες και άγχος. Αγχος αν η οικογένειά τους μπορεί να πληρώσει τα χρήματα για τα φροντιστήριά τους, αν θα τα καταφέρουν κι αν ναι, τι σχολή να διαλέξουν που να έχει προοπτικές για εργασία… Το βασικό λοιπόν αίτημα των παιδιών είναι να μπορούν να συνεχίσουν στα γενικά Λύκεια με όρους αξιοπρέπειας και όχι με όρους σχιζοφρένειας και όσα επιθυμούν έναν διαφορετικό δρόμο να έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους σε μια αναβαθμισμένη και στραμμένη προς τις παραγωγικές διαδικασίες τεχνική εκπαίδευση. Ας αντιγράψουμε, αν δεν είμαστε ικανοί να το κάνουμε, το εκπαιδευτικό σύστημα άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Έχοντας απέναντί μας ένα κράτος που επιμένει να αυτοσχεδιάζει χωρίς να έχει μια εθνική στρατηγική για την παιδεία, ορθώς πράττουν, λοιπόν, οι μαθητές και διαμαρτύρονται. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό, θα πρέπει και τα υπόλοιπα μέρη που εμπλέκονται, εκπαιδευτικοί και γονείς, να σταθούν έμπρακτα και όχι μόνο στα λόγια στο πλάι των παιδιών. Καλές οι διαδηλώσεις και οι πορείες, αλλά θα πρέπει να προτείνουμε επιτέλους μια συγκεκριμένη πρόταση που θα μας βγάζει από τα εκπαιδευτικά αδιέξοδα. Απ’ όσο γνωρίζω η ΕΛΜΕ, πέραν κάποιων γενικών προτάσεων, δεν μας έχει καταθέσει τη συγκεκριμένη πρότασή της για το μελλοντικό μας εκπαιδευτικό σύστημα και αν σ’ αυτό θα πρέπει να υπάρχει η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Δεν έχει αλλάξει νοοτροπία η ίδια η ΟΛΜΕ, όταν για να κάνει τις γενικές της συνελεύσεις για να εκλέξει τα συνδικαλιστικά της όργανα, επιμένει να το κάνει σε εργάσιμη μέρα και όχι ας πούμε ένα απόγευμα ή το Σάββατο… όπως αν θυμάμαι καλά γινόταν πριν 10 – 15 χρόνια. Απ’ όσο γνωρίζω οι γονείς δεν συμμετέχουν ενεργά στα διάφορα όργανα, Σύλλογοι γονέων, Ενωση γονέων, έτσι που να πιέσουν για τη λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους προς μια θετική κατεύθυνση.
Μένουν λοιπόν τα παιδιά να αγωνίζονται… να ονειρεύονται και το μόνο που τους μένει είναι να «…μην σταματήσουν τον ουρανό ν’ αγγίξουν…», από ένα επίκαιρο σύνθημα γραμμένο στους τοίχους…