«Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν και κάμετε να ακουσθή η φωνή της αινέσεως αυτού όστις διαφυλάττει εν ζωή την ψυχήν ημών»… έγραφε, στις 30 Μαρτίου 1955, το πρακτικό της φυλακής του Ιτζεδίν στην ημερήσια διαταγή προσωπικού. Μόλις είχε ξεκινήσει το κτίσιμο της μικρής εκκλησίας του Αγίου Ελευθερίου στο νότιο οχύρωμα του Οθωμανικού φρουρίου και υπήρχε άμεση ανάγκη εξεύρεσης πόρων για την ολοκλήρωσή του.
Και λίγο παρακάτω ανέφερε: «…ιεράν υποχρέωσιν έχομεν πάντες οι εργαζόμενοι εις το ίδρυμα των φυλακών να συμβάλωμεν εν το θαυμάσιον τούτο έργον της ανοικοδομήσεώς του…»
Εξήντα πέντε χρόνια αργότερα, το μνημείο καταρρέει και ο Άι Λευτέρης κινδυνεύει στην κυριολεξία να μείνει «άστεγος».
Πρώτα ήρθε η εγκατάλειψη μαζί με τους σεισμούς που έπληξαν καίρια τον ναό, με αποτέλεσμα την χρονιά που μας πέρασε, για πρώτη φορά στην ιστορία του να μην λειτουργηθεί τη μέρα της γιορτής του.
Το έργο του χρόνου ολοκλήρωσαν, το τελευταίο διάστημα, οι βάνδαλοι αφήνοντας πίσω τους εικόνες θλίψης και απογοήτευσης. Προφανώς αναζητώντας χρήματα, άνοιξαν το παγκάρι, πέταξαν χάμω εικόνες και αντικείμενα και αναστάτωσαν την εκκλησία.
