Βαράτε βιολιτζήδες!

» Τα τελευταία χρόνια απέφευγα με τα κιγκλιδώματα να πηγαίνω στις παρελάσεις.
Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη και αποσαθρωνόταν το νόημα και η κοσμικότητα της εθνικής επετείου.
Μα φέτος, που θα χορέψουμε την “Ιτιά” με παραδοσιακούς Συλλόγους, μια παράξενη όρεξη με κατέλαβε και η εθνική μου υπερηφάνεια εξάρθηκε.
Διότι -ως γνωστόν- όσο θα λιγοστεύει ο άρτος, λόγω της πιστωτικής ασφυξίας, καλό είναι να πλησιαίνουν τα θεάματα.
Οι μαντατοφόροι των Αθηνών λένε πως ακόμη και ο εθνικοσοσιαλισμός ορισμένων είναι γιαλαντζί.
Επαρχιώτικος, κακή ανάμνηση σκοτεινών εποχών, τότε που ο Φον Παττακός αγόρευε με σεμνοτυφία «δια τον όλεθρον του αθεϊσμού και του κομμουνισμού».
Τι άλλο στ’ αλήθεια να ζητήσει απ’ αυτή την προκομμένη κυβέρνηση το πόπολο;
Ζουρνάδες δεν θα παίξουμε (μαγκιά μας!) μόνο στις αγορές, μα για να γίνει αντιληπτό το εθνικό εγχείρημα θα βαράμε τα νταούλια καθ’ εκάστην.
Τι άλλο να ζητήσει ο αποκαμωμένος Ελληνας πέρα από εμβατήρια, κλαρίνα, συνθήματα και ζωναράδικο χορό;
Σιγά να μην ζητούσε και την παραμονή της χώρας στο ευρώ των τοκογλύφων. Για τέτοια είμαστε τώρα;