Κύριε διευθυντά,
Είναι μακρύς ο δρόμος για να κάνω ανασκόπηση, για όσα έχω βιώσει και όσα γεγονότα μπορώ να θυμηθώ σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου.
Ας αρχίσω από το 2010: Βρέθηκα να είμαι συνταξιούχος, μετά από 33 χρόνια εργασίας, (τα 20 ανθυγιεινά), και είπα δόξα τω Θεω. Οι κόποι μιας ζωής ανταμείβονται για να ζήσω ήρεμα και με αξιοπρέπεια άλλες δύο δεκαετίες (χονδρικά) το υπόλοιπο της ζωής μου.
Ήρθαν όμως μεγάλες ανατροπές, και η χώρα βρέθηκε να έχει ελλείμματα, που δεν τα δημιούργησαν οι συνταξιούχοι. Η τότε ηγεσία κάλεσε κάποιους “σωτήρες” να βοηθήσουν με το αζημίωτο. Ποιος θα πληρώσει όμως ένα μεγάλο έλλειμμα του λογαριασμού; Οι χαραμοφάηδες συνταξιούχοι.
Η μια ηγεσία διαδέχεται την άλλη παίζοντας σκυταλοδρομία στην πλάτη των αδύναμων και ανήμπορων να κατευθύνουν αποφάσεις. Και αρχίζει να «ξηλώνει το πουλόβερ». Βγήκαμε στους δρόμους. Και τι μ’ αυτό; «Φωνάξτε δυνατότερα στου κουφού την πόρτα». Ας αρχίσουμε από το ΕΚΑΣ, τα δώρα, τα επικουρικά και ό,τι μπορούμε ευφυέστατα να θυμηθούμε, μέχρι να φτάσουμε στις χήρες, στα ορφανά, στα προνοιακά και τέλος «στις προσωπικές διαφορές».
Η ελπίδα τραβάει την ανηφόρα, αλλά δεν έφτασε ποτέ. Σκοντάφτει, ασθμαίνοντας από εμπόδιο σε εμπόδιο, σαν γέρικο άλογο που του κλείνουν τον δρόμο, γιατί δεν υπάρχουν συνεπείς συνεχιστές.
Υποσχέσεις επί υποσχέσεων, αθετήσεις επί αθετήσεων. Θα… πάρετε αναδρομικά. Α! Λυπούμαστε! Όχι όλοι, τι κρίμα, τι πρωτότυπο! Θα πάρετε 35ετία, μάλλον δεν φτάσανε τα ευρώ. Θα… πάρετε αύξηση αλλά όχι όλοι… Τα μαθηματικά της «προσωπικής διαφοράς» βγάζουν στο άθροισμά τους ότι θα πάρουν οι άνω των 1.000 ευρώ. Φτωχά και ταπεινά τα μαθηματικά, μου βγάζουν άλλο άθροισμα και άλλο συμπέρασμα. Αφού δεν είναι εφικτό ούτε οι επόμενοι να καταργήσουν αυτή την ανισότητα, να φανταστώ ότι δεν είναι εμπαιγμός σε βάρος των κουρασμένων συνταξιούχων; Όσο και να υποτιμήσω τη νοημοσύνη μου, κάνω σκέψεις που με ανησυχούν: μην έρθει κάποια μέρα που θα μας ζητήσουν «να συνδράμουμε εμείς οι χαμηλοσυνταξιούχοι, για να περάσουν καλύτερα «οι άνω των 1000 ευρώ».
Άλλη μια φωνή στα αζήτητα θα είναι, φαντάζομαι, και η δική μου.
Ευχαριστώ
Ελευθερία Καλλιβρετάκη – Ασμάνη
