Βασανιστικές εξαρτήσεις

Η καθημερινή έγνοια για τον στίχο, το αμείωτο ενδιαφέρον (θα ’λεγα το συνεχώς αυξανόμενο με το πέρασμα του χρόνου) του ποιητή για τη συγγραφή ποιημάτων -να μην περνά ούτε μια μέρα χωρίς να σκεφτεί το επόμενο έργο του- χωρίς να κρατήσει μια πρόχειρη σημείωση ή χωρίς να καταγράψει έστω μισό στίχο για να μην τον ξεχάσει επειδή εικάζει ότι είναι καθοριστικός στο πάντα δύσκολο ξεκίνημα του συγγραφικού του εγχειρήματος -με λίγα λόγια η αγάπη για την ποίηση κινδυνεύει να τον κάνει από δημιουργό υπηρέτη του δημιουργήματος του· και το πετυχαίνει σχεδόν πάντα.
Αλλά και ο δημιουργός που δεν γίνεται υπηρέτης του έργου του αδυνατεί να το φροντίσει και να νοιαστεί γιαυτό ανά πάσα ώρα και στιγμή, όποτε δηλαδή το έργο του τον καλεί ν’ αφοσιωθεί σ’ αυτό και στην αγάπη που πρέπει να του έχει. Ενώ, όμως, η αγάπη δεν γνωρίζει υπηρέτες κι αφεντικά στη σχέση μεταξύ δύο αλλά μόνο θέσεις ισότιμες, στην περίπτωση της ποίησης η αγάπη οδηγεί σε μια σχέση υπηρετική μεταξύ του δημιουργού και του δημιουργήματος χωρίς ν’ ακυρώνεται ο δεσμός. Κι είν’ αυτή τούτη η κρυμμένη αντίφαση πίσω απ’ τη σχέση ποιητή και ποίησης που όχι μόνο μορφοποιεί τη σχέση αυτή αλλά και τη συγκρατεί από το να ξεπέσει σε μια εφήμερη κι ανέπνοη κατάσταση.
Όσο μεγαλύτερη ειν’ αυτή η αγάπη, τόσο πιο καταδυναστευτικές και πιεστικές νοιώθει μέσα του ο ποιητής τις διάφορες καθημερνές βιοτικές απαιτήσεις που του επιβάλλει η μέριμνα (cura) κι η ζωή του, ακριβώς γιατί είν’ αυτές που τον απομακρύνουν στανικά απ’ την ποίηση και τη διακονία της. Κι είν’ εκείνες τις στιγμές της διεκπεραίωσης των βιοτικών του υποθέσεων που το άγχος των ανεκτέλεστων ποιητικών σχεδίων του τον κατακλύζει και στο τέλος της μέρας νιώθει τύψεις που δεν υπηρέτησε και σήμερα τη μεγάλη του αγάπη.
Μα κι οι διάφορες κοινωνικές υποχρεώσεις που έρχονται να χτυπήσουν την πόρτα του, φαντάζουν ως προδοσίες σε περίπτωση που ενδώσει σ’ αυτές· και ξανά οι τύψεις και το αίσθημα του ανεκπλήρωτου· και άλλη μια φορά να τον κάνει η πραγματικότητα με τις συμβατικότητές της ν’ αλλάζει ρότα κι έτσι ν’ αποκλίνει απ’ την ατραπό της ποίησης που κάποτε αποφάσισε ν’ ακολουθήσει.
Η αυτοδιαθεσιμότητά του, λοιπόν, για την ποίηση ακυρώνεται απ’ όλ’ αυτά. Επομένως, ο αγώνας κι η αγωνία του είναι να την περιφρουρεί όπως κι όποτε μπορεί,  γιατί είν’ αυτή που τροφοδοτεί κι ενισχύει την αγάπη του για την ποίηση. Αντίστροφα, όσο λιγοστεύει αυτή η διαθεσιμότητα, τόσο περσότερο απομακρύνεται απ’ την αγάπη του τούτη, τόσο λιγοστεύει η αγάπη του για τη δημιουργία και σβήνει…