Η πίεση συνεχίζεται ασταμάτητα ώστε να παραχωρηθεί κάθε αξιόλογο δικαίωμα της χώρας μας σε ξένα χέρια. Το αιτιολογικό είναι το ότι εμείς είμαστε άχρηστοι ή τέλος πάντων πως αυτοί το κάνουν καλύτερα.
Eμείς είμαστε για τα μπάζα. Αυτό εμένα βέβαια με είχε μπερδέψει. Τι να εννοούν ότι είμαστε για τα μπάζα; Πως πρέπει να γίνουμε όλοι εργολάβοι; Τέλος πάντων, δεν κατάλαβα ακριβώς τι θέλουν να πουν και γι’ αυτό συνεχίζω τον προβληματισμό μου.
Σκεφτόμουν, λοιπόν, στο Πανεπιστήμιο (με σπούδασε οικονομολόγο -με τον ιδρώτα του αγρότη- ο κυρ. Αρτέμης) μάθαμε πως οι ξένες επενδύσεις βοηθούν στην ανάπτυξη. Ναι, το θυμάμαι καθαρά, σαν και τώρα. Οι ξένες επενδύσεις βοηθούν τη χώρα. Ομως η τελική επαγγελματική μου ιδιότητα -ως λογιστής- με έμαθε να κάνω μια πράξη παραπάνω από τη θεωρία και βλέπω στην πράξη να «μη μου κλείνει ο ισολογισμός»…
Ερχεται δηλαδή ο ξένος επενδυτής, βάζει 50 μύρια στη χώρα μας και μετά βγάζει 200 μύρια και τα παίρνει στη χώρα του…
Πού στο καλό είναι η Ανάπτυξη;
Στην απασχόληση;
Και γιατί δεν γίνονται εθνικές οι επενδύσεις να αυξηθεί και η απασχόληση, να μας μείνουν και τα μύρια;
Τέλος πάντων, λογιστάκος είμαι, κάποιο λάθος θα κάνω.
Αλλά σκέφτομαι πως ακόμα και αν κάνω λάθος, είμαι βέβαιος πως τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Σύντομα, μετά δηλαδή που θα παραχωρηθεί κάθε αξιόλογο δικαίωμα της χώρας μας, οι έχοντες τα δικαιώματα αυτά θα θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν. Ν’ αβγατίσουν τις επενδύσεις τους. Και σε αυτό το σενάριο το σίγουρο είναι πως δεν θέλουν δίπλα τους κατεστραμμένες μάζες ούτε επικίνδυνες εξεγέρσεις. Θα θέλουν Ηρεμία και Κατανάλωση.
Να το ξαναπούμε: Θα θέλουν Ηρεμία και Κατανάλωση.
Να λοιπόν τα ευχάριστα τα νέα!!
Σύντομα αυτοί θα θέλουν να καταναλώνουμε κάτι παραπάνω (πώς θα πουλάνε την πραμάτεια τους άλλωστε;) και να είμαστε καλά παιδιά χωρίς πολλά – πολλά νεύρα. Άρα θ’ αυξηθούν λίγο οι μισθοί, θα μειωθούν οι φόροι κάτι τις, θα μειωθεί η ανεργία και όσοι μένουν άνεργοι να δεις που θα έχουν κι αυξημένα τα επιδόματα ανεργίας!! Οι δουλειές θα ανοίξουν και η τότε κυβέρνηση να δεις που θα χαρακτηριστεί και σωτήρας…
Τι άλλο να θέλουμε. Ολα καλά!! Μία μόνον διαφορά. Μία μόνον προϋπόθεση:
Να μην μπορεί κανένας απ’ αυτούς τους καταναλωτές να αποταμιεύει.
Δηλαδή να έχει να καταναλώνει (για να πουλάνε αυτοί), αλλά όμως να μην μπορεί να βάζει κάτι στην άκρη. Διότι αγαπητοί μου αναγνώστες, αν κάποιος αποταμιεύει, μπορεί με τα χρήματα αυτά να διεκδικήσει το δίκιο του π.χ. πληρώνοντας έναν δικηγόρο…
Όχι… όχι…
Αυτό δεν το θέλουνε…
Καμία αποταμίευση ώστε να μην υπάρχει καμία δυνατότητα αντίδρασης.
Θα βγάλουν και μερικούς νόμους για να προστατεύσουν τον Πύργο τους και όλα εντάξει. Θα ξέρετε για παράδειγμα των όσων αναφέρω το άρθρο 63 του Ν. 4174/2013 σύμφωνα με το οποίο για να ζητήσεις το δίκιο σου σε μια φορολογική επιβολή προστίμου θα πρέπει πρώτα να πληρώσεις το 50% του προστίμου αυτού για να έχεις το δικαίωμα πρόσβασης στο δικαστήριο. Δεν τα έχεις; Δεν μπορείς να πας στα δικαστήρια!! Αιτιολογούνται πως νομοθέτησαν για να μην πηγαίνει η «σάρα και η μάρα» στα δικαστήρια, μα μου φαίνεται πως το νομοθέτησαν για να μην μπορεί να σηκώσει κανείς το κεφάλι παρά μόνον οι λίγοι, οι πολλοί λίγοι…
Πιο κάτω, ο ίδιος νόμος λέει πως αν αργήσεις μία μέρα μετά τις 30 ημέρες να υποβάλεις την προσφυγή σου χάνεις το δίκιο σου…
Ακόμα πιο κάτω λέει πως αν προλάβεις να υποβάλεις την προσφυγή σου (η περίφημη ενδικοφανή προσφυγή) και δεν προλάβουν να την εξετάσουν τα αρμόδια όργανα μέσα σε 30 ημέρες θεωρείται ότι έχασες την προσφυγή…
Ωραίος νόμος, αγγελικά πλασμένος. Συνταγματικός που δεν πάει άλλο… (καλή ώρα…).
Και να δεις φίλε μου που τα καλά και τα ωραία δεν θα σταματήσουν εδώ.
Όποιος έχει επαφή με το «όνειρο», το «πρότυπο» (σ.σ. αναφέρομαι στις Η.Π.Α.) θα διαπιστώσει πως όλα περιστρέφονται γύρω από έναν συνεχή και αδιάκοπο καταναλωτισμό βασισμένο στην ενοικίαση και στις δόσεις της πιστωτικής σου κάρτας. Εξαφανισμένη η ιδιοκτησία στους πολλούς. Πληρώνεις τη δόση σου και έχεις το αμάξι σου. Την επόμενη ημέρα που ανοίγεις την τηλεόραση (που την πληρώνεις με δόσεις) και δεις στο συνδρομητικό κανάλι (που το πληρώνεις με δόσεις) κάποια διαφήμιση ενός άλλου όμορφου αμαξιού η απόφαση είναι απλή και γρήγορη. Αλλάζεις τις δόσεις (του προηγούμενου αμαξιού) σε νέες δόσεις του νέου αμαξιού.
Ευδαιμονία…
Ευτυχία…
Και να τα νέα αμάξια (με νέες δόσεις) και να τα σπίτια (με νέες δόσεις) και να τα όνειρα (με νέες δόσεις).
Συνεπώς να μην ανησυχείτε καθόλου.
Η αντιστροφή του κλίματος έρχεται γρήγορα. Η «ευημερία» και η «ευτυχία» είναι θέμα λίγων, μα πολύ λίγων, ετών. Το ότι εκείνη η «ευημερία», εκείνη η «ευτυχία», θα είναι με δόσεις δεν νομίζω να μας πειράξει και πολύ…
Ο Καζαντζάκης έλεγε «αν δεν φτάσεις στο χείλος του γκρεμού, δεν βγάζουν οι πλάτες σου φτερούγες». Ομως αυτοί φροντίζουν να μας απασχολούν νυχθημερόν καταναλώνοντας τα προϊόντα και τα στερεότυπά τους για να μην μας μείνει χρόνος να καθαρίσουμε τον χώρο από τις φυλλωσιές και δούμε καθαρά, όλοι μας, τον γκρεμό που τρέφεται με τους πιο αδύναμους και αποκαμωμένους. Αν δούμε έγκαιρα τον γκρεμό πώς θα μας αντιμετωπίσουν; Τι θα κάνουν όταν οι πλάτες μας έχουν βγάλει φτερούγες;
*οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης,
λογιστής – φοροτεχνικός Α’ τάξης,
E-mail: eurohania@yahoo.gr
