Πολύπαθος ο χώρος της Παιδείας στην Ελλάδα, όπου σχεδόν κάθε υπουργός που περνάει, επιχειρεί να αφήσει τη δική του “σφραγίδα” παρουσιάζοντας μεταρρυθμίσεις που -συνήθως- προκαλούν νευρικό κλωνισμό σε μαθητές και εκπαιδευτικούς.
Από τα τόσα -άλυτα διαχρονικά- προβλήματα, βλέπουμε ξαφνικά να κυριαρχεί στην προεκλογική επικαιρότητα η βάση του 10 για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και να παρουσιάζεται ως ριζοσπαστική πρόταση η κατάργησή της.
Λίγα χρόνια πριν, θυμόμαστε ακόμα τα ρεπορτάζ με τους καθηγητές του Πολυτεχνείου Κρήτης, να αναφέρουν ότι αναγκάζονται να πραγματοποιούν φροντιστήρια(!) σε φοιτητές που είχαν περάσει σε Σχολές χωρίς να γνωρίζουν τα στοιχειώδη στις θετικές επιστήμες, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την παρακολούθηση όσων λέγονταν στο αμφιθέατρο. Κοινώς, άκουγαν τα παιδιά τους Καθηγητές, λες και μιλούσαν μια… ξένη γλώσσα.
Αυτό το παράδειγμα αρκεί για να δείξει ότι η κατάργηση της βάσης του 10 δεν λύνει κανένα πρόβλημα· απλά το μεταφέρει από το σχολείο στο πανεπιστήμιο. Ποιο είναι το πρόβλημα αυτό; Η αδυναμία του ελληνικού σχολείου να δώσει εφόδια ή κίνητρα σε μαθητές που για σειρά λόγων καταλήγουν να είναι κάτω από τη βάση αυτή.
Ούτε “απόκληροι” είναι οι μαθητές αυτοί, ούτε δακτυλοδεικτούμενοι. Είναι άνθρωποι που στο ελληνικό σχολείο, όπως είναι αυτό δομημένο, δεν μπορούν να αναπτύξουν τις ξεχωριστές δεξιότητες που έχουν ή δεν έχουν τη δυνατότητα να σηκώσουν το τεράστιο οικονομικό βάρος της κατ’ ευφημισμόν δωρεάν παιδείας στην Ελλάδα. Αναλογιστείτε απλά, ότι στις μέρες μας το φροντιστήριο ξεκινά από το Δημοτικό!
Σημειώστε επίσης -ενδεικτικά- ότι είμαστε στη χώρα που τα κενά εκπαιδευτικών μένουν ακάλυπτα μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς, κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι αποτελούν “πολυτέλεια” για το δημόσιο σχολείο και μαθήματα γίνονται σε ακατάλληλα κτήρια σε κάθε γωνιά της χώρας.
Ε σε αυτή τη χώρα, δεν είναι δυνατόν να γίνεται σημαία μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης η κατάργηση της βάσης του 10. Γιατί αυτή η δέσμευση, δεν δίνει προοπτική ή κίνητρο στους μαθητές. Αντιθέτως τους αποτρέπει από το να επιδιώξουν κάτι καλύτερο, όχι από τον εαυτό τους αλλά από το εκπαιδευτικό σύστημα, αποδεχόμενοι μοιρολατρικά μια μίζερη πραγματικότητα, την οποία μένουν μόνοι τους να παλεύουν κάθε χρόνο οι εκπαιδευτικοί.
