Βασίλης Δημητρίου

Μία σημαντική απώλεια της Μουσικής Πατρίδας.
Εκείνη, η Μουσική, βουρκώνει σήμερα, που γράφω, είκοσι και εννιά τ’ Απρίλη, που ακούμπησε ο δημιουργός στο Αττικό χώμα, αφήνοντας για πάντα νότες και ήχους μελωδικούς, που εμπιστεύτηκε στις Ελληνικές ψυχές, και όχι μόνο…
Χαρισματικός, πολύπλευρος, παραγωγικότατος, άνθρωπος σεμνός, με καλοσύνη και μέτρο εξαιρετικό, στον λόγο, το ύφος και τα αισθήματά του.
Ηταν από τους αγαπημένους μου δημιουργούς, παρακολουθούσα όλες του τις συνεντεύξεις κατά καιρούς και η συγκίνησή μου από το Ελληνικότατο ΗΧΕΙΟ, που έδωσε στο διηνεκές, ήταν δεδομένη! Και είναι, δηλαδή·
Δεν ήταν -δυστυχώς- τόσο γνωστός στο πλατύ κοινό ως έξοχος μελωδός που υπήρξε, λόγω της υπερβολικής του σεμνότητας, και, και τραγούδια ελκυστικότατα, δεν γνωρίζουν όλοι, οι πολλοί δηλαδή, ότι είναι δικά του.
Αυτοδίδακτο παιδί, φτωχό, λειτούργησε αφοσιωμένο απόλυτα, στα “μελωδικά ανθίσματα” των έσω του, που τον οδήγησαν σε δρόμους εκφραστικού πλούτου και αρμονίας, ικανού να θρέψει με τον Μουσικό πολιτισμό που χάρισε, γενιές και γενιές!
Αρκεί να σκεφτούμε, πως, πέντε και πλέον δεκαετίες, τα έγραψε όλα!! Εργα για Σύνολα, σόλο, θέατρο (πάνω σε Αριστοφανικά κείμενα μεταφρασμένα από τον Γεωργουσόπουλο, “Θεσμοφοριάζουσες” που έλεγε τότε θυμούμαι ο Μύρης, ότι βρήκε τον ιδανικό Μουσικό)…
Τραγούδια, τραγούδια, τραγούδια…
Χορόδραμα της Μάνου που τον κάλεσε πολύ νέο, και ποτέ δεν σταμάτησε να τονίζει πως η Ραλλού ήταν εκείνη, που του άνοιξε τον δρόμο για τα πεδία υψηλής στάθμης…
“Αστραψε η Ανατολή” το έργο που πρωτοδημιούργησε με την αείμνηστη χορογράφο… Η Δ. Γαλάνη άρθρωσε το Δημοτικό διαμάντι, “φιλτραρισμένο” από τη διασκευή του Δημητρίου. Ωραία πράγματα!
Εκείνος, δεν “τράβηξε” ποτέ την καρδιά του έξω, από το Δημοτικό άκουσμα…
Εξ άλλου, πάντα επιθυμούσε και ευχόταν τα τραγούδια του, λέει, να διαρκέσουν όπως η Δημοτική Ποίηση!
Και τι να πρωτογράψεις τώρα, γι’ αυτό το άξιο εκτόπισμα του “Μουσικού Πόντου” της Ελληνοσύνης!
Πριν από δύο – τρία χρόνια, η γράφουσα είχε κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στον καλλιτέχνη, όταν είχε γράψει τη Μουσική στα “Ματωμένα Χώματα” της Δ. Σωτηρίου και τότε και τώρα και πάντα, δεν αρκεί ο χρόνος και ο χώρος, για να μην τον αδικήσεις. Οι συνεργασίες του ήταν ζηλευτές!
Τα κρατικά μας θέατρα, όλα αντήχησαν από τον ήχο του, σκηνοθέτες και της σκηνής και της τηλεόρασης, τραγούδια του μάλιστα ταυτίστηκαν τόσο πολύ με τα σίριαλ, ώστε έμειναν ζωντανά, “υπερβαίνοντας” κατά έναν τρόπο την πρωτογένεια του story.
Τραγουδιστές, τραγουδιστές, τραγουδιστές της πρώτης σειράς!
Νταλάρας, Βιτάλη, Αρβανιτάκη, Μητσιάς, Αλεξίου, Διονυσίου, Γαλάνη, Χωματά, Καλατζής, Αφρ. Μάνου είναι μόνο όσοι μου έρχονται στο μυαλό πρόχειρα.
Εδωσε πνοή και μελώδισμα  στον ωραίο ποιητικό λόγο των Μ. Ελευθερίου, Λ. Παπαδόπουλο, Νικ. Γκάτσου, Γ. Λογοθέτη, Ν. Βαλαωρίτη· θέλω όμως (επειδή δεν είναι τόσο γνωστό), να κάνω ιδιαίτερη αναφορά σε ένα από τα πιο πρόσφατα έργα του όταν συνεργάστηκε με τον Γιάννη Κακουλίδη στις θαυμάσιες “Συντομογραφίες” όπου ο Μητσιάς απέδωσε μερικά από τα κορυφαία ζεϊμπέκικα των λαϊκών δρόμων… Κι είναι εκπληκτικό το πως μπορούσε ο Β.Δ. ν’ αποδίδει τη μουσικότητα των λέξεων τόσο εύστοχα, ώστε να προκύπτει συνέχεια, της εκ… γενετής μουσικότητας της λέξης, αναγόμενης στο μέλπος των αγγέλων!
Μπαλάντες τρυφερές (στα “βαμμένα κόκκινα μαλλιά”) στα “Ματωμένα Χώματα” στο “Μεγάλο Θυμό”.
Τραγούδια μόνο σε κουπλέ  για βασικά της Ανατολής, απτάλικα δυνατά, ό,τι κι αν έγραφε, ευθύβολα έμπαινε στην καρδιά μας, “συντροφιά” των λαϊκών ανθρώπων, γιατί “αρραβώνιαζε” ταιριαστά όλα τα είδη…, δίχως να “φοβάται” ν’ αγγίξει το παραδοσιακό εμβολιάζοντάς το με την έντεχνη επιρροή του. Θα κλείσω μ’ έναν στίχο τον οποίο ηχογράφησε με την Κούκα πριν από 12 – 13 χρόνια, αν θυμούμαι καλά… Η φωνή του… Η φωνή του… «Μα τι έχεις και κλαις, δεν σου το ’χουνε πει, πως δεν είναι ντροπή, ο καημός κι η σιωπή…».