Tα είπαν όλα. Ο Βαγγέλης, ο Βασίλης, ο Σταμάτης, η Πόπη, ο παπ’ Αντώνης, ο Γιάννης, ο Αντώνης… Ακόμα δεν θυμάμαι τόσα τιμητικά δώρα να προσφέρουν στον τιμώμενο! Δικαιολογημένη απόλυτα η μεγίστη τιμή που του έγινε και αξίζουν έπαινοι στους διοργανωτές και παρουσιαστές.
Eγώ τι να πω; Aλλωστε τα είδατε όλα στα “Χ.Ν.”, της παραμονής των Τριών Μεγίστων Ιεραρχών. Τι ευτυχής συγκυρία! Τέτοια συγκινησιακή ατμόσφαιρα δεν συναντάς συχνά. Απέραντος θαυμασμός για έναν αιωνόβιο δάσκαλο, άνθρωπο, πατριώτη, δημοκράτη. Eναν τέλεια ολοκληρωμένο άνθρωπο. Νιώθω περηφάνια που ο Βασίλης μου χάρισε απλόχερα την αδελφική φιλία του.
Γνωριστήκαμε το 1964 όταν κι οι δυο συμμετείχαμε στο ίδιο Διοικητικό Συμβούλιο του Διδασκαλικού Συλλόγου Ν. Χανίων, Πρόεδρος αυτός κι εγώ, νεαρός δάσκαλος 22 χρόνων… μέλος. Από την αρχή εξετίμησα την εντιμότητα, ειλικρίνεια και εξυπνάδα του. Δυστυχώς η μνήμη μου σιγά – σιγά μ’ εγκαταλείπει -ου γαρ έρχεται μόνον- και θυμάμαι μόνον ορισμένα σοβαρά γεγονότα. Eνα απ’ αυτά ήταν μαζί με όλα τα μέλη συμβουλίου, μεταφέραμε 500 οκάδες τρόφιμα, που είχαν προσφέρει οι συμπολίτες μας, και τα μοιράσαμε στους κατοίκους της Πλάκας που είχαν πληγεί από σίφουνα που έτρεχε με ταχύτητα πάνω από 100 χλμ/ώρα. Ξεκίνησε από τη θάλασσα και στο διάβα του δεν άφησε τίποτα όρθιο. Δέντρα, εκκλησίες, σπίτια, καταστήματα…
Επί χούντας τον εξανάγκασαν σε παραίτηση. Στη δική μου επιθυμία να παραιτηθώ κι εγώ, μου λέει: «Οχι εσύ δεν θα παραιτηθείς, γιατί μπορεί να χρειαστείς». Πράγματι, όταν ψυχορραγούσε η δικτατορία, ο τότε γεν. επιθ/τής Ν. Χανίων, κάλεσε τον τότε πρόεδρο του Συλλόγου: «Να εκδώσετε ένα ψήφισμα που να με καλύπτει, άλλωστε εγώ δεν έκαμε τίποτα έκνομο»!!!
Όταν το έφερε στο θέμα στο Δ.Σ., τινάχτηκα ενστικτωδώς σαν ελατήριο και άρχισα με στεντόρεια φωνή να διαμαρτύρομαι. Το ίδιο έκαμαν και όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου. Ετσι απεφεύχθη το μοιραίο… Ο Βασίλης Ιγγλεζάκης υπηρέτησε την πατρίδα ως έφεδρος ανθ/γός. Επεσε σε ναρκοπέδιο και παρολίγο να του κόψουν το πόδι, στο νοσοκομείο Ιωαννίνων όπου είχε μεταφερθεί. Εφυγε από το στράτευμα με τιμητική αποστρατεία και έφτασε στο βαθμό του ταγματάρχη, με παράσημα ανδραγαθίας.
Θυμάμαι όταν συζητούσαμε μου έλεγε: «Ηντα θα μου κάμουνε μωρέ Στελιανέ, δεν τους ασκιάζουμαι» και χτυπούσε στο μαυρισμένο πόδι του.
Τα χρόνια πέρασαν και οι συναντήσεις μας αραίωσαν, όμως η στέρεη διαχρονικά αμοιβαία εκτίμηση και απέραντη αγάπη, πάντα υπάρχει. Χαρακτηριστικά, τις περασμένες μέρες των εορτών επειδή δεν με έβλεπε πουθενά, ούτε στην εφημερίδα μου “Χανιώτικα νέα”, με παίρνει τηλέφωνο: «Μωρέ Στελιανέ, παιδί μου, ζεις, για δεν σε βλέπω πουθενά κι ανησυχώ. Μάλιστα επειδή το ξεχνούσα από μέρες το θυμήθηκα και έφυγα από το καφενείο και ήρθα σπίτι μου να σε πάρω για να μάθω τι συμβαίνει»!! Αυτός είναι ο Βασίλης. Πώς λοιπόν να μην τον έχω στην καρδιά μου πολύτιμο θησαυρό;
Υ.Γ.: Γιατί έλειψα το τελευταίο διάστημα; Η αρχή έγινε από τις αρχές Οκτωβρίου, όταν καθώς κολυμπούσα με δάγκωσαν ψάρια που μοιάζουν σαν τους σαργούς. Βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά που βγήκα στην παραλία καταμάτωτος. Όμως τώρα είχαν φάει κάτι το δηλητηριώδες κι έτσι βρέθηκα στην Κλινική Γαβριλάκη στις 3 το πρωί με αφόρητους πόνους. Αμέσως μου άρχισαν αντιβιώσεις, αντιτετανικό, άλλες πολλές εξετάσεις, που συνεχίστηκαν ως το πρωί κι έτσι πάει κι αυτό. Βρίσκω την ευκαιρία να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες σε όλο το προσωπικό, στο φίλο γιατρό Ηλία Γαβριλάκη και ιδιαιτέρως στον διακεκριμένο αγγειοχειρουργό δρ Μάριο Μουστάρδα, που με την εγκαρδιότητα και τη θετική του αύρα, μ’ εμψύχωνε. Ακολούθησε περίοδος μελαγχολίας και αδικαιολόγητης στενοχώριας. Αχ αυτή η τόση ευαισθησία μου, τι μου ’κανε… Το άγχος μου όμως πως έχω τόσες υποχρεώσεις, δεν με άφηνε. Από τις αφιερώσεις βιβλίων που μου έστειλαν αναφέρω μία: «Τιμητική εκ καρδίας προσφορά εις τον κύριον Στέλιον Τζομπανάκην, συνοδοιπόρον και σύμπλοον εν θαλάσσαις κυμαινόμεναις εν ημέραις πονηραίς. 31-8-2019. Γ.Ι.Λ.»!!! Πρόκειται για ένα πολυτελή δερματόδετο τόμο μεγάλου σχήματος, σελ. 330, Χανιά 2014: ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ Κακοδικίου, του ξεχωριστού φίλου Γεωργίου Ι. Λουπάση.
Ομως ποτέ δεν το βάζω κάτω.
Συντόμως -συν Θεώ- θα τα ξαναπούμε.
