«Να κουνάς στην αιωνιότητα/ το µαντήλι της ∆ασκαλοσύνης, Γέρω – ∆άσκαλε./ Να πέφτουν τα χνούδια της νύχτας./ Να τραγουδούν το φως τα πουλιά./ Ν’ αστράφτουν των παιδιών της Ελλάδας τα πρόσωπα./ Ν’ ανοίγουν όλα τα παράθυρα./ Να έχουν τ’ ανθογυάλια λουλούδια./ Όλα να αυξάνουν./ Όλα να ωριµάζουν./ Όλα να γλυκαίνουν./ Ν’ ανεβαίνει ο ήλιος της ∆ικαιοσύνης»…
Μ’ αυτό το ποίηµα, που είναι παράφραση κάποιων στίχων απ’ το ποίηµα “Κούνησε το άσπρο µαντήλι σου, κύριε δάσκαλε”, του δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα, έκλεισα, όντας σε ρόλο συντονιστή, την εκδήλωση τιµής κι ευγνωµοσύνης για τον και πρώην πρόεδρο του ∆ιδασκαλικού Συλλόγου Χανίων, 99χρονο τότε, συνταξιούχο δάσκαλο Βασίλη Ιγγλεζάκη. Μια εκδήλωση – µυσταγωγία που διοργάνωσαν πριν από 5 χρόνια στις 29 Ιανουαρίου 2020, παραµονή των Τριών Ιεραρχών, στην κατάµεστη αίθουσα της “Κωνσταντινουπολειάδας”, η Ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Νέας Χώρας, ο Σύνδεσµος Πολιτικών Συνταξιούχων Χανίων και ο τοπικός Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Συγκινησιακά φορτισµένος, όπως όλοι άλλωστε µε κατάπρωτο τον ίδιο τον Γέρω-∆άσκαλο, όπως τον προσφωνούσα και τον αποκαλούσα στις στήλες µου που είχα για χρόνια στα “Χανιώτικα νέα”, και που έκανε φανερά µεγάλη προσπάθεια να µην τρέξουν “κουτσουνάρι”, τα δάκρυα από τα µάτια του, όπως έτρεχαν κατά δήλωσή του, όταν µιλούσε στους µαθητές του για τα πάθη και τα παθήµατα της πατρίδας µας και προπάντων για τα παιδιά της Κατοχής και τα παιδιά του Πολυτεχνείου.
Ήµαστε όλοι, κι ήµαστε πολλοί, πάρα πολλοί, στην “Κωνσταντινοπουλειάδα”, εκείνο το βράδυ, για τον Γέρω-∆άσκαλο τον ∆άσκαλο – Σύµβολο, όπως τον χαρακτήρισα. ∆ικοί και φίλοι, συγχωριανοί του απ’ τα Ζυµβραγού και συνεπαρχιώτες του, γείτονες απ’ την αγαπηµένη του Νέα Χώρα και συµπολίτες, συνάδελφοί του και µαθητές του συν γυναιξί και τέκνοις -σε πολλές περιπτώσεις µε τα εγγόνια τους. Μέχρι κι οι σκάλες ήταν γεµάτες από κόσµο, πολύ πριν την καθορισµένη ώρα έναρξης… Όλοι εκεί µέχρι τέλους. Για να ακούσουν τους οµιλητές, τους ξεχωριστούς και καταξιωµένους ανά το Πανελλήνιο πνευµατικούς δηµιουργούς του τόπου µας, τον δάσκαλο – λογοτέχνη Βασίλη Χαρωνίτη, τον αξέχαστο δάσκαλο – λαογράφο Σταµάτη Αποστολάκη και τη γιατρό – λογοτέχνιδα Πηνελόπη Ντουντουλάκη, ν’ αναθιβάλλουν τα “έργα και τις ηµέρες”, τον “βίο και την πολιτεία” του. Για να χαρούν χαρά µεγάλη για τις απονοµές σ’ αυτόν τίτλων τιµής απ’ τους εκπροσώπους των ∆ιοργανωτών, µετά τους χαιρετισµούς των. Για να “απολαύσουν” την εµπνευσµένη από στήθους, “ξεστοµάτου”, όπως το συνήθιζε, υπόδειγµα ύφους και ήθους, χειµαρρώδη, αντιφώνησή του. Και βέβαια για να πιουν στο τέλος µια τσικουδιά στον αύλειο χώρο της εκκλησίας και να κουβεντιάσουν µαζί του.
“Βασίλης Ιγγλεζάκης: Ο γέρω-δάσκαλος”, “Εξ όνυχος τον λέοντα”, και “Ο σοφός και αγέραστος δάσκαλός µας”, οι τίτλοι των οµιλιών που έκαµαν ο Βασίλης Χαρωνίτης, ο Σταµάτης Αποστολάκης και η Πηνελόπη Ντουντουλάκη, αντίστοιχα. «Ως ενεργός πολίτης και υπεύθυνος εκπαιδευτικός αγωνίστηκε ασταµάτητα να κάµει καλύτερη τη ζωή των µαθητών του, να συµπαραστέκεται στα προβλήµατα των καθηµερινών ανθρώπων και να προστατεύει, στο µέτρο του δυνατού, τη φύση ή για να το πούµε καλύτερα, το περιβάλλον µας», είπε, µεταξύ των άλλων για τον τιµώµενο ο πρώτος. «Σου βγάζω το καπέλο», του είπε ο δεύτερος, αναφερόµενος σ’ ένα κείµενο του Γέρω-∆άσκαλου, στην εφηµερίδα, που συχνά δηµοσίευε κείµενά του, στα “Χανιώτικα νέα” µε τίτλο “Το ριζίτικο και οι επιδράσεις του”. «Χάρηκα τη λυρική έκφρασή του, τη λεβεντιά της σκέψης του και βέβαια τη βαθιά πίστη του στην αξία του ριζίτικού µας τραγουδιού», είχε πει προηγουµένως. «∆εν του έλειπε το φλεγµατικό σκώµµα και συχνά συνόδευε µε χαµόγελο τις επισηµάνσεις του. Είχε πολλά να παρατηρεί και να µελετά ο δάσκαλός µας σε µια πολυσύνθετη κοινωνία παιδιών στα χρόνια της µεταπολεµικής ανασυγκρότησης». Τα που είπε µεταξύ των άλλων, η τρίτη, η Πηνελόπη Ντουντουλάκη, που υπήρξε και µαθήτριά του.
Μια εικόνα των Τριών Ιεραρχών ήταν το δώρο που έδωσε στον Γέρω -∆άσκαλο ο ιερατικός προϊστάµενος της Ενορίας π. Αντώνιος Σαπουνάκης, µετά τον χαιρετισµό του, που ήταν κι αυτός µαθητής του. Μια πλακέτα του πρόσφερε ο πρόεδρος του Συνδέσµου των Συνταξιούχων, ο µακαριστός σήµερα συντ. δάσκαλος, πρώην προϊστάµενος Π.Ε. Χανίων Γιάννης Λουπάκης. Τον τίτλο της αναγόρευσής του σε επίτιµο πρόεδρο του Συλλόγου των Εκπαιδευτικών Π. Ε. Χανίων του απένειµε ο τότε πρόεδρος του Αντώνης Τσαλαπάκης, που επικέντρωσε τον χαιρετισµό του στη συνδικαλιστική δράση του τιµώµενου και ιδιαίτερα τη στάση που κράτησε κατά τη διάρκεια της ∆ικτατορίας, όταν εκδιώχθηκε από πρόεδρος του τοπικού ∆ιδασκαλικού Συλλόγου.
∆εν το συζητώ, βέβαια, ότι πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος ο Γέρω-∆άσκαλος. Σε όλη τη διάρκεια της όµορφης σε όλα αυτής εκδήλωσης, προπάντων όµως κατά την αντιφώνησή του… Όπως, βέβαια, είναι και σήµερα που τον αποχαιρετούµε, Γενάρη µήνα, µήνα των Τριών Ιεραρχών, στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Νέας Χώρας της ενορίας του, για το φευγιό του στο άλλο ηµισφαίριο της ζωής, για να χρησιµοποιήσω τη φράση του Φώτη Κόντογλου στον “Σεβάχ τον Θαλασσινό”.
Καλό ταξίδι στο Φως της αιωνιότητας, Γερω-∆άσκαλε! Πάντα ορθοστατούντα και ορθοβαδίζοντα θα σε ανακαλούµε, µαζί µε τα παιδιά, τα εγγόνια τα δισέγγονα σου, όλοι εµείς που είχαµε την ευλογία, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, να σε γνωρίσουµε. Σαν τον ∆άσκαλο Σύµβολο! Σαν ένα Γέρω Κυπάρισσο που οι ρίζες του πηγαίνουν βαθιά στη γη και η κορφή του επιµένει να τοξεύει τον ουρανό…
Αιώνια η µνήµη σου!
Σηµείωση: Επικήδειος λόγος που εκφωνήθηκε στη νεκρώσιµη ακολουθία που έγινε την Παρασκευή, 17 Ιανουαρίου 2025, στην εκκλησία της γειτονιάς του, των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Νέας Χώρας.
