«Ένα ΣΧΟΛΕΙΟ είναι η ΖΩΗ,
που όλους τους ∆ασκαλεύει,
Χαρά σ’ αυτόν που τσ’ αθρωπιάς
την τάξη ξετελεύει»
Ο Βασίλης Ιγγλεζάκης στα 104 του χρόνια φοίτησε και δίδαξε σε αυτό το Σχολείο και ξετέλεψε την τάξη της ανθρωπιάς.
Το ενδεικτικό το πήρε την ηµέρα της εκδηµίας του από τον Ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης Νέας Χώρας Χανίων από τους δεκατέσσερις οµιλητές εκπροσώπους της κοινωνίας, οι οποίοι στο σύνολό τους επιβεβαίωσαν ότι ήταν ΑΞΙΟΣ, πήρε ΑΡΙΣΤΑ και άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της πορείας του από όλα τα µετερίζια της ζωής. Άφησε µνήµην αγαθή.
Θα ήθελα να είµαι ο 15ος οµιλητής, για να τα πω κι εγώ «χύµα», όπως µιλούσε κι αυτός πάντοτε, αλλά προτίµησα να εκφράσω τις σκέψεις µου από τα φιλόξενα ‘‘Χανιώτικα νέα’’, γιατί τα γραπτά µένουν. «Λόγια που δε γράφονται είναι άχυρα στ’ αλώνι, όπου τα παίρνει ο άνεµος και ποιος τ’ αναµαζώνει».
Ο Βασίλης Ιγγλεζάκης ήταν ∆ΑΣΚΑΛΟΣ. Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ρήµα δάω-δω, που σηµαίνει φωτίζω. Εξ ου και η δάδα-δαδί, το οποίο µε ενεστωτικό αναδιπλασιασµό γίνεται διδάσκω, διδάσκαλος, δάσκαλος. Την περίοδο της τουρκοκρατίας οι δάσκαλοι ήταν «φωτιστές».
Τον Βασίλη τον γνώρισα στην Αθήνα στη Γενική Συνέλευση της ∆ιδασκαλικής Οµοσπονδίας της Ελλάδας το 1975. Είπε: «Είµαι εκπρόσωπος του ∆ιδασκαλικού Συλλόγου Χανίων και µε µπέψανε εδώ µε αυτήν την κατσούνα (έδειξε µια κατσούνα αµπελιτσιά) να την ισιώσω στην πλάτη σας, αν δε µονιάσετε» και πολλά άλλα. Έκανε ένα µάθηµα στους Συνδικαλιστές. Από τότε γίναµε φίλοι. Τον παρακολουθούσα και µε παρακολουθούσε. Τον αγαπούσα και µε αγαπούσε. Προσωπικά µε κέντρισε να συνεχίσω, γυρνώντας στα Χανιά, να συνδικαλιστώ στον ∆ιδασκαλικό Σύλλογο Χανίων µέχρι και την ηµέρα της απολύσεώς µου από το ∆ηµόσιο στις 20-6-2000.
Ήταν ∆άσκαλος µε τη ζωή του. Ήταν αγρότης, γιός, σύζυγος, πατέρας, παππούς. Ήταν ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ-ΣΥΝ∆ΙΚΑΛΙΣΤΗΣ. Ήταν φίλος, συνάδελφος και εν ενεργεία και συνταξιούχος. «Ήταν παλιός και αµετανόητος Βενιζελικός», έτσι έλεγε.
∆ΑΣΚΑΛΟΣ δε γίνεσαι, γεννιέσαι.
Θέλω να τονίσω τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που καλείται να έχει ένας ∆άσκαλος. Αυτός τάζει τη ζωή του στο να εµπνέει, να συνεργεί, να διαπαιδαγωγεί. Να µαθαίνει στα αυριανά κύτταρα της κοινωνίας να σκέπτονται και να σχεδιάζουν το µέλλον και τη ζωή τους µε τρόπο που θα είναι οι ίδιοι ικανοποιηµένοι και ο κόσµος θα πηγαίνει ένα βήµα µπροστά.
Ο Βασίλης Ιγγλεζάκης ήταν ένας από τους πέντε ∆ασκάλους των Χανίων που γεννήθηκαν το 1921 και σπούδασαν στην Παιδαγωγική Ακαδηµία Ηρακλείου το 1939:
Γιαννετάκης Στρατής, Αράδαινα Σφακίων
∆οξάκης Γιάννης, Σάσαλος Κισσάµου
Ιγγλεζάκης Βασίλης, Ζυµπραγού Κισσάµου
Πετρουλάκης Νικόλαος, Παϊδοχώρι Αποκορώνου
Χατζηδάκης Μιχαήλ, Μελιδόνι Αποκορώνου
Όλοι έγραψαν ιστορία και δεκάδες άλλοι απελθόντες εκ του κόσµου τούτου.
Η τοπική αυτοδιοίκηση καλό θα είναι να ονοµατοδοτήσει κάποιον µικρό ή µεγάλο δρόµο µε την ένδειξη του ονόµατός τους ∆ΑΣΚΑΛΟΣ. Και δεν είναι µόνο οι πέντε. Υπήρξαν και άλλοι, παλαιότεροι και νεότεροι.
Όσο οι ∆άσκαλοι βρίσκονται, για την πολιτεία, στην τελευταία θέση των εθνικών προτεραιοτήτων, τόσο θα παραµένουν καταδικασµένοι στη µιζέρια και την παρακµή. Εκπαιδευτικοί σήµερα δεν αποδέχονται τον διορισµό, καθώς ο µισθός τους δε φτάνει ούτε για στέγαση…
Ακούει κανείς;
Υστερόγραφο: Όταν λέω ∆άσκαλος εννοώ εκπαιδευτικός όλων των βαθµίδων της εκπαίδευσης, Πρωτοβάθµια, ∆ευτεροβάθµια και Τριτοβάθµια.
Καµαρωχαίροµαί σας!
*Ο Πέτρος Πανηγυράκης είναι δάσκαλος
