Η μοίρα κάθε μεγάλου δημιουργού είν’ η μοναξιά· πριν φτάσει όμως σ’ αυτή την κατάσταση της απόλυτης(;) μόνωσης έχει προηγουμένως απελευθερωθεί από πλάσματα του νου, ιδέες, παραστάσεις της πραγματικότητας και απ’ την πιο ύπατη «αρχή»: τους Θεούς.
Και τούτο γιατί τον διακατέχει η τάση ότι όλ’ αυτά δεν είν’ τίποτα άλλο από αντικατοπτρισμοί της λειτουργούσας συνειδήσεως κι όχι του περιβάλλοντος κόσμου, ότι είναι μάταιο να προσπαθούμε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα για τον απλό λόγο ότι δεν μπορούμε να βγούμε έξω απ’ τη συνείδησή μας και να δούμε τι όντως υπάρχει (ο άνθρωπος δεν δύναται, εκ φύσεως, νά ’ναι ταυτόχρονα κι η συνείδησή του κι αυτό που λαμβάνει η συνείδηση απ’ έξω, δεν μπορεί νά ’ναι, δηλαδή, νοών και μη νοών ταυτόχρονα).
Ο άνθρωπος που σκέφτεται κατ’ αυτόν τον τρόπο έχει κερδίσει την ελευθερία του επειδή ακριβώς δεν ανέχεται να κοροϊδεύει τον εαυτό του ότι κατέχει την απόλυτη γνώση ή την ουσία του κόσμου μέσα από προσκολλήσεις σε «αρχές», δεν ανέχεται να πιστεύει ότι με τέτοιες προσκολλήσεις τακτοποιεί κιόλας τον κόσμο μέσα του. Ποιον κόσμο άλλωστε; υπάρχει κανένας κόσμος καθαυτός που δεν είναι φαινόμενο και τον οποίο λαμβάνει η συνείδηση ως παράσταση; [Ας θυμηθούμε τον Μεσαίωνα, δηλαδή μια μακρά και σκοτεινή περίοδος θεολογούσης παντογνωσίας (σύμφωνα με τη διατύπωση του Σέξτου του Εμπειρικού), κατά την οποία πάσης λογής θεολογούντες τα πάντα γνωρίζουν κι όλα τ’ ανάγουν στον Θεό κάνοντας αυτό ακριβώς το λάθος: να θέλουν να δώσουν την ουσία του κόσμου μέσ’ από σκέψεις και ιδέες (που φυσικά δεν δίνεται)].
Όλοι όσοι σκέφτηκαν σοβαρά μες στη ζωή, οι τετραπέρατοι δηλαδή, μπόρεσαν ν’ αντισταθούν σε οτιδήποτε επιβαλλόμενο έξωθεν της συνείδησής τους γιατί διακατέχονταν απ’ την αντίληψη ότι τίποτ’ απ’ όλ’ αυτά δεν μπορείς να γνωρίσεις, μιας και η συνείδηση μόνον φαινόμενα συλλαμβάνει κι όχι καθαυτό πραγματικότητες. Κι είν’ αυτή τούτη η ροπή που τους οδηγεί να μην βαυκαλίζονται ότι κατέχουν τα απόλυτα, ότι έχουν διευθετήσει τον κόσμο μέσα τους.
Αντίθετα κάνουν κριτική στις αδυναμίες των θέσεων των άλλων κι ασκούν, εν τέλει, πεισματικά το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση για προσωπική συμβολή και πρωτοτυπία και στην ανάδειξη της εσώτερης πραγματικότητάς τους σε μοναδική αρχή τους· ή όπως το λέει ο στίχος από τον “Λάμπρο” του Σολωμού
Άνθρωπος (κι η μοίρα ό,τι κι α θέλη ας γράφη) του εαυτού του είναι Θεός…
Τέτοια είναι, από ιδιοσυγκρασία και όχι από υπολογισμό, η ύπαρξη κάθε μεγάλου δημιουργού!
