» Με αφορμή τα αρνητικά σχόλια για την εμφάνιση της Έλενας Παπαρίζου
Υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται όταν τους δίνεται η ευκαιρία να κακολογήσουν κάποιον έστω και αν δεν τον έχουν ποτέ γνωρίσει. Τους αρκεί ότι έχουν την δυνατότητα να το κάνουν ξέροντας ότι ο άνθρωπος που κακολογούν ίσως ποτέ να μην το μάθει και κανένας δεν θα τους τιμωρήσει.
Eτσι με ελαφρότητα ρίχνουν την βρώμικη λάσπη τους σε κάθε έναν που έχει την τύχη να είναι ανώτερος από εκείνους, και που δεν μπορούν φυσικά να τον φτάσουν. Εκεί όμως που ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου, είναι εναντίον των γυναικών που έχουν την ευλογία να είναι όμορφες, δραστήριες, η αν με πολύ κόπο και σκληρή δουλειά, κατάφεραν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Αν κάποιες λοιπόν γυναίκες διαθέτουν τα παραπάνω χαρίσματα, τα πληρώνουν πολύ ακριβά γιατί γίνονται δέκτες της ζήλειας, της μοχθηρίας και της ανασφάλειας των άλλων, λες και αυτά δεν είναι θεία δώρα.
Οι πραγματικά σωστοί άνθρωποι δεν πρέπει να είναι ύπουλοι, διπρόσωποι, αθέμιτα ανταγωνιστικοί. Οι περισσότερες σχέσεις στον κόσμο περιέχουν και ανταγωνισμό, αλλά αυτό δεν είναι κακό όσο η ανταγωνιστικότητα δεν ξεπερνά τα θεμιτά όρια και δεν προσβάλει τον άλλον.
Ας μάθομε να ανταγωνιζόμαστε τους άλλους με σωστούς και τίμιους τρόπους αν θέλουμε και οι άλλοι να μας σέβονται και να μας αγαπούν.
Δυστυχώς υπάρχουν όμως και επαγγελματίες θα μου επιτρέψετε την έκφραση λασπολόγοι που δεν φείδονται τρόπων να βλάψουν και να συκοφαντήσουν κάποιον αφού τους είναι αδύνατον να φθάσουν την αξία του. Οι ψυχολόγοι λένε ότι οι άνθρωποι που λασπολογούν τους άλλους, είναι με μειωμένη προσωπικότητα, εσωστρεφείς, και ανίκανοι να φθάσουν εκεί που έχει φθάσει εκείνος που φθονούν, πολλές φορές χωρίς να τον γνωρίζουν προσωπικά.
Πρέπει κάποτε να μάθουμε να παλεύουμε τίμια και ξεκάθαρα και πότε –πότε ας παραδεχόμαστε ότι υπάρχουν και άνθρωποι πιο άξιοι και ικανοί από εμάς.
Είναι πολύ ωραίο να προσπαθούμε να φθάσουμε αλλά και να ξεπεράσουμε κάποιον που νομίζουμε ότι είναι καλύτερος με το να μορφωνόμαστε όλο και περισσότερο, με τη δουλειά και τις γνώσεις μας, από το να ρίχνουμε τη λάσπη μας. Ας μην ξεχνάμε ούτε στιγμή το σοφό ρητό που λέει ο λαός μας:
«Τις ψηλές κορυφές πετροβολούν».
Η λασπολογία είναι μαζί με τον φθόνο ένα όχι μέτριο συναίσθημα, αλλά ούτε και ήρεμο. Είναι δυστυχώς απόλυτα επιθετικό και δεν περιέχει μόνο επιθυμία να έχουμε κάτι, αλλά και μίσος γι αυτόν που το έχει και διάθεση να του το καταστρέψουμε.
Ωθείται από την έχθρα. Έχθρα προς εκείνον που είναι πιο σημαντικός από εμάς και που μας ταράζει ακόμα και τ’ όνομά του. Μπορεί να είναι ο συνάδελφος, η συνεργάτιδά, η ηθοποιός που βλέπουμε στις οθόνες μας, η τραγουδίστρια που έχει διαγράψει λαμπρή καριέρα, ο πολιτικός που για να τον μειώσουν συκοφαντούν και κοροϊδεύουν τη σύζυγό του, για να μην πούμε το τι λέγεται για τους επιστήμονες που κοσμούν με τις γνώσεις και επιτεύγματα τους την χώρα μας. Δυστυχώς κανένας δεν ξεφεύγει από την λασπολογία τους.
Σίγουρο είναι ότι τέτοιου είδους άνθρωποι βασανίζονται γιατί για να λασπολογούν φθονούν και ο φθόνος είναι βασανιστικό συναίσθημα. Ζουν κάτω από την πίεση και το άγχος της συνεχούς σύγκρισης. Τι έχουν οι άλλοι και τι εκείνοι.
Η λασπολογία λένε οι ιδικοί, στηρίζετε στη έλλειψη και τη σύγκριση. Έλλειψη που μπορεί να προέρχεται από μια εμπειρία που τους κόστισε. Σκέπτονται λοιπόν:
Θα ήθελα πολύ να εξαφανιστεί γιατί είναι έτσι όπως θα έπρεπε να είμαι ΕΓΩ, γιατί απολαμβάνει όσα ΕΓΩ θα έπρεπε να απολαμβάνω. Λασπολογώ καθέναν που μοιάζει καλύτερος από ΕΜΕΝΑ.
Όσο περισσότερο έχει μάθει κάποιος να συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους τόσο πιο πολύ λασπολογεί και συκοφαντεί γιατί δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος και ούτε έχει αναπτύξει ποτέ τις όποιες δυνατότητες του. Είναι κάποιος που ενδεχομένως μεγάλωσε με γονείς που συνεχώς τον συνέκριναν με τους άλλους και που συνεχώς τον συμβούλευαν ότι θα έπρεπε να είναι όπως κάποιος άλλος.
Ίσως φαίνετε υπερβολικό, όμως ζούμε σε μια κοινωνία που όλο και περισσότερο μας οδηγεί σε άσχημα συναισθήματα και μας προτρέπει ακόμα και στη λασπολογία, επιβάλλοντας μας υλικά αγαθά σαν άλλος γονιός που συνεχώς απαιτεί και συγκρίνει:
Θα έπρεπε να έχεις χρήματα, καταξίωση, μεγάλη θέση, σπουδαίες γνωριμίες, αλλιώς δεν αξίζεις.
Οι κοινωνικές απαιτήσεις γίνονται ολοένα πιο μεγάλες, η διαφήμιση πιο έντονη, οι συνθήκες δημιουργούν μανία για χρήματα, η κοινωνική προβολή και η απληστία, οδηγούν στη κατασυκοφάντηση του άλλου.
Ο φθόνος μαζί με την ζήλια είναι συναισθήματα άγρια, ψυχοφθόρα, βασανιστικά. Μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή τόσο εκείνου που τα νιώθει όσο και εκείνου που στρέφονται. Είναι λυπηρό αλλά αληθινό ότι πολλοί άνθρωποι και συνήθως εκείνοι πού το αξίζουν λιγότερο, γίνονται στόχος γι’ αυτό και πρέπει να γκρεμιστούν από τον θρόνο τους.
Οι λασπολογίες είναι στην ουσία παραπλανητικά παιγνίδια σε βάρος κάποιου και προς όφελος κάποιου άλλου. Το βασικό τους κίνητρο είναι η ματαιοδοξία, η ζήλια, η δόξα, η πληγωμένη περηφάνια, ο αγώνας για δύναμη, απλά μια εκδίκηση, η ίσως η χαρά για την λασπολογία που ετοιμάζουν.
Όσο για εκείνους που λασπολογούνται;
Η Γεωργία Σάνδη λέει «Ένας έξυπνος άνθρωπος επωφελείται και από τα κακά που λέγονται γι’ αυτόν».
Και ο Αντισθένης (Κυνικός φιλόσοφος) Οι άνθρωποι που ζηλεύουν και κακολογούν, καταστρέφονται από την ίδια τους την ζήλια, ακριβώς όπως ο σίδηρος καταστρέφεται από τη σκουριά του!
