Βέρτιγκο

Ζούμε ένα βέρτιγκο στα Χανιά σε πολλές σκηνές.
Σκηνή πρώτη. Στο πρώτο lockdown σε μια μελαγχολική, χειμωνιάτικη πόλη τα βαριά λαϊκά που έβαζε η Δημοτική Αρχή στη διαπασών από τα μεγάφωνα της Αγοράς.
Σκηνή δεύτερη. Τα φωτορυθμικά στο ρολόι του Κήπου και το επαρχιώτικο χάι χούι.
Τα Χανιά πάντα άξιζαν περισσότερα απ’ αυτό το βέρτιγκο.
Σκηνή τρίτη. Οι “χρυσές μπασκέτες” του οικοπέδου της ΑΒΕΑ, μια βλακώδης κόντρα με την τράπεζα Χανίων, ο “αψύς δήμαρχος” στο Δημοτικό Συμβούλιο, οι παρόλες που ξεστόμισαν, και μετά η απόλυτη σιωπή.
Βέρτιγκο.
Κατά έναν παράδοξο τρόπο ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι οι υψηλές προσδοκίες που αυτοί (οι ιθύνοντες) καλλιεργούσαν.
Άλλη σκηνή του ίδιου δράματος. Οι πίτσες στο Δημοτικό Συμβούλιο, ο χαβαλές, το συντριπτικό τέλος της πολιτικής σοβαρότητας. Πίτσες μπλε…
Σκηνή νιοστή. Η μαρίνα στη Νέα Χώρα, οι χοροί, τα πανηγύρια, το επικοινωνιακό σόου, η πόλη άνω κάτω.
Στ’ αλήθεια πότε θα παραδώσετε τον Δημοτικό Κήπο;