Βεβήλωση: «Παραβιάζω και μιαίνω ό,τι θεωρείται ιερό ή σεβαστό»

Η Μνήμη, ο Ανθρωπος, η Ελευθερία της Αποψης και του Λόγου, η Αξιοπρέπεια,
η Ελευθεροτυπία, είναι και ιερά και σεβαστά. Δεν βεβηλώνονται φίλε μου. Δεν…

Τρία πράγματα δεν βεβηλώνονται… Οι τάφοι, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η ελευθερία του λόγου. Κοίτα να δεις, που μέσα σε μετρημένες ώρες, μέσα στις στροφές των δεικτών του ρολογιού και τα τρία αυτά τα είδα να βεβηλώνονται.
Eκεί ψηλά στα Ανώγεια κάποιος ανίερος αλλά συνάμα και ανίκανος να αντιληφθεί την ευθύνη του να είσαι άνθρωπος και συνάνθρωπος, βεβήλωσε τον τάφο του Λευτέρη Καλομοίρη ενός εκ των δύο αδικοχαμένων ανθρώπων μετά από παρεξήγηση και πρόταξη του ανθρώπινου εγωισμού, που πάντα σχεδόν προσπαθεί να προλάβει το λόγο και τη λογική. Βεβήλωσε, σπάζοντας μέρη του τάφου, σπάζοντας παράλληλα τη σιωπή του θρήνου των δύο οικογενειών, μη αναλογιζόμενος τι μπορεί να επιφέρει η πράξη του, στα σπίτια των εμπλεκομένων Ξυλούρηδων Καλομοίρηδων αλλά και στην τόσο εύθραυστη ισορροπία, μιας ιστορικής αλλά μικρής ορεσίβιας κοινωνίας. Πράξη που δεν έχει γυρισμό είναι η βεβήλωση. Πράξη για την οποία έχουν χυθεί τόνοι μελάνης σε μία προσπάθεια αντιμετώπισής της.
Εκεί δίπλα και η διαφήμιση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της οποίας ο Μωυσής γίνεται ο δολοφόνος της υπόληψης χιλιάδων δημοσιογράφων, που με μαρτυρική σχεδόν καθημερινότητα, προσπαθούν για την ενημέρωση, την προάσπιση της αλήθειας, την ανάδειξη του γεγονότος, της είδησης, πέρα από ωράρια και κούραση. Οποιος σκέφτηκε τη συγκεκριμένη διαφήμιση, όποιος την μελέτησε σεναριακά, όποιος τη σκηνοθέτησε, όποιος την ενέκρινε, όποιος την χειροκρότησε και όποιος παρά το ότι διαφώνησε με το περιεχόμενο της δεν μίλησε, αλλά επέλεξε να σιωπήσει, είναι κατά τη γνώμη μου την προσωπική, επικίνδυνος. Θες τη λίστα των ΜΜΕ που χρηματοδοτήθηκαν για την καμπάνια που αφορούσε στον Κορονοϊό; Ζήτα τη. θες τις επωνυμίες των ΜΜΕ ηλεκτρονικών ή έντυπων οι ιδιοκτήτες των οποίων χρηματοδοτήθηκαν; Ζήτα τα ονόματα των ιδιοκτητών και των μέσων ενημέρωσης. Θες να περάσεις στην κοινωνία το μήνυμα πως κάποιοι δημοσιογράφοι ενδέχεται να τα παίρνουν και να βρίσκονται σε λίστες διαπλοκής; Πες τα ονόματα.
Μη βεβηλώνεις φίλε μου κανέναν δημοσιογράφο και δη στο βωμό της πολιτικής αντιπαράθεσης. Μη μου λες να δω την ουσία της διαφήμισης… Αυτό που βλέπω, είναι ότι σπέρνεις τη διχόνοια μεταξύ ανθρώπων που έχουν γονείς, παιδιά, γείτονες, συγγενείς συναδέλφους.
Μη βεβηλώνεις φίλε, κανέναν δημοσιογράφο επειδή εσύ, δεν αξιολόγησες σωστά και δεν αντιλήφθηκες τις συνέπειες, για το πώς θα περάσεις ένα μήνυμα, το πώς θα αφήσεις τη λάσπη τόσο υγρή ώστε να κυλήσει στα πόδια και να λερώσει μία ολόκληρη κοινότητα, αυτή των δημοσιογράφων που ουδεμία σχέση έχουν με χρηματισμό, διαπλοκή και κάθε άλλη ΜαΜαΚαΚίΑ που έχεις στον εγκέφαλο σου. Από τη στιγμή που η διαφήμιση του ΣΥΡΙΖΑ χάθηκε στο δρόμο του μηνύματος, που ήθελε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να περάσει στην κοινωνία, φίλε, απέσυρε τη. Πέτα τη, τη διαφήμιση που τόσο χυδαία βεβήλωσε τόσους εργαζόμενους και αγωνιστές της υγειούς δημοσιογραφίας.
Και πας παραδίπλα και διαβάζεις τόσες σελίδες ενός εξώδικου, για μία άποψη ενός αναγνώστη. ΑΠΟΨΗ τι δεν καταλαβαίνεις;
Που κάνει λόγο, γράφοντας την άποψη του, για σειρά προβλημάτων σε οδικά και άλλα έργα, που αντιμετωπίζει η επαρχία Κισσάμου και που η συγκεκριμένη εφημερίδα φιλοξένησε την ΑΠΟΨΗ του πολίτη. Πολίτης, αναγνώστης, άποψη, ελευθερία λόγου και γνώμης, ελευθεροτυπία, εφημερίδα, δημοκρατία… Τι δεν καταλαβαίνεις;
Θες να δείξεις τη δύναμη σου; Χαμογέλασε. Θες να διορθώσεις μία άποψη; Πράξε. Θες να επισημάνεις το οτιδήποτε σε μία εφημερίδα; Επικοινώνησε. Τι σημαίνει στέλνω εξώδικο; Σημαίνει πως δε υπολογίζεις την οντότητα αλλά και την ιστορική διαδρομή μιας εφημερίδας. Σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζεις το ρόλο της και την αξία της Ελευθεροτυπίας. Κυρίως όμως, τούτο δείχνει… Πως ορισμένοι ξεχνούν, ότι το σήμερα γίνεται χθες και το αύριο προχθές.
Η ζωή προχωράει, υγιώς και αξιοπρεπώς, όχι με βεβήλωση των ρόλων, αλλά μόνο με τον διάλογο, το σεβασμό, την κατανόηση και την ομαλή, ορθή και συνεπή, συνετή επικοινωνία. Ολα τα υπόλοιπα είναι, όχι εκ του πονηρού, αλλά πολύ πιστεύω, επί του ασχέτου. Και όπως μου έλεγε ένας φίλος συνάδελφος κλητήρας σε μία εφημερίδα στην Αθήνα: «Φιλαράκο δημοσιογράφε, τον πονηρό τον αντιμετωπίζεις, τον άσχετο δυστυχώς δεν μπορείς, διότι δεν τον βρίσκεις πουθενά». Και πόσο λυπάμαι, που σε έναν τόπο τόσο ευλογημένο και δυνατό, τόσο αλλιώτικο και αληθινό, έχουμε χαθεί μεταξύ μας και οδεύουμε σιγά – σιγά, στο να μην μπορούμε να βρεθούμε ΠΟΥΘΕΝΑ. Πάρτο αλλιώς καπετάνιε γιατί το πλοίο θα βρει. Και είναι κρίμα να μην είσαι εκεί όταν τα καλύτερα θα έρθουν…