Παγκόσμια Ημέρα κατά της Βίας των Γυναικών!
Άλλο θέμα είχα κατά νου σήμερα, να προσεγγίσω. Άλλο θέμα, πολιτισμικό, με μια φρεσκάδα αθωότητας. Άλλο θέμα…, ώσπου τα μάτια μου, έπεσαν σ’ ένα πρωτοσέλιδο!
Ένα βλέμμα καταπράσινο, με μιαν απίστευτη αφηγηματικότητα, κι ένα δάκρυ, “παχύρευστο” σαν αίμα, να ρέει στα μάγουλα ανοίγοντας μονοπάτια συγκλονιστικά, οριακά, στο πρόσωπο της κοπέλας.
Ένθεν οι ευάλωτες οντότητες, κακείθεν, τα πρόσωπα που ασκούν την τραχύτατη πίεση της βάναυσης, απαράδεκτης συμπεριφοράς!
Οι βίαιοι άνδρες βέβαια, που εκτονώνουν τον θυμό αναίτιο παράλογο υπερβολικό, δικαιολογημένο, ή μη, στη γυναίκα! Τη σύντροφο, τη μάνα, την αδελφή, τη θυγατέρα, τη συνάδελφο, την άγνωστη, που θα βρεθεί στη φορά της ασχήμιας που εκτινάσσεται ως ρώμη κακού, να σημαδέψει, να πληγώσει, να ματώσει να σκοτώσει!
…Είδα λοιπόν το πρωτοσέλιδο, κι άλλαξα γνώμη. Θα γράψω δυο λόγια γι’ αυτή τη μελανή, την αγκαθωτή κοινωνική παθογένεια, που η εποχή μας, οι συγκυρίες, η πανδημία οι κρίσεις κάθε λογής, έχουν γιγαντώσει δραματικά, κι ο κόσμος προβληματίζεται ενεός (;) κάθε φορά που μια περίπτωση γεμίζει αίμα, αγωνία και πίκρα, την επικαιρότητα!
Αλλά και αμηχανία, για ότι ΔΕΝ μπορούμε να βελτιώσουμε…
…ΣΠΑΣΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ο τίτλος, κι έξι υπότιτλοι ακολουθούν με στατιστικές, δικογραφίες, μαρτυρίες, ανατριχιαστικές “νομοθετικές άμυνες” και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, σ’ όλη τη χώρα!
Δεν θα τα αναλύσω, είναι κουβέντα μεγάλη, για τους ειδικούς που ήθελε υπεύθυνα αντιμετωπίσουν με πρόθεση καλού, δραστικά αποτελεσματικά και επιτυχώς, αυτή τη δυστυχία, που τόσο ραγδαία κινείται στα “κοινωνικά σπλάχνα” της πατρίδας!
Δεν αντέχω όμως να μην δώσω δύο τρεις εικόνες τραγικότητας, από παλαιότερες εκμυστηρεύσεις πονεμένων γυναικών, των οποίων η διαβρωτική αγωνία της ψυχής από τον τρόμο, είχε γίνει ένα με την αναπνοή τους!
«…Είχε σουγιάδες εδώ, εκεί στο σπίτι, γιατί λέει, δεν ήξερε ποια στιγμή και σε ποιο σημείο θα μπορούσε να με σφάξει!!».
«…Έκανε θόρυβο τις νύχτες με το όπλο του στα χέρια να με ξυπνάει, πως το ετοιμάζει για μένα, καθώς έλεγε…».
«…Ερχόταν στο σπίτι ξαφνικά και μ’ άρπαζε από το λαιμό, για να με παραλύει ο τρόμος, ύστερα γελούσε χλευαστικά, λέγοντάς μου πως τη γλύτωσα πάλι!…».
…Σπάσε τη σιωπή: Ναι, δεν αρκεί όμως. Είναι και το μετά, που απαιτεί λύσεις.
Ενδιαφέρουσες, ΔΙΚΑΙΕΣ λύσεις!… Μέγα Ζητούμενο.
«Οι επιζώσες της έμφυλης βίας, απαιτούν κι αξίζουν σεβασμό, Δικαιοσύνη, αποκατάσταση. Κι όλες οι γυναίκες και τα κορίτσια, απαιτούν και διεκδικούν ζωές ελεύθερες, ασφαλείς, υγιείς, δημιουργικές, χαρούμενες – ζωές στο μπόι του ανθρώπου».
Από Αθηναϊκό φύλλο
