Βία και κοινωνία ή κοινωνία της βίας

Περνάει ο καιρός και ζούμε καθημερινά τραγωδίες και εγκλήματα, διαβάζουμε για παρατεταμένη ενδοοικογενειακή βία και βιαστές ανηλίκων παιδιών, για κάθε ενέργεια που στρέφεται κατά της ανθρώπινης φύσης.
Όλα αυτά που συμβαίνουν ξεκινούν από την δομή αυτής της κοινωνίας, τα πρότυπα που καλλιεργούνται στα μικρά παιδιά και τα προβλήματα που λαμβάνουν χώρα μέσα στις αυστηρά δομημένες οικογένειες στο κατόπι που δεν μπορούν να υιοθετήσουν τον διάλογο για να βοηθηθούν όλα τα μέλη της οικογένειας παρά οι γονείς αρκούνται να έχουν απαιτήσεις και μόνο αυτές, την στιγμή που αφήνουν τα παιδιά τους στο έλεος της αμάθειας. Γιατί έτσι έμαθαν στην όλη διαδικασία του κοινωνικού προτσές.
Η επικοινωνία που είναι χαμένη υπόθεση μεταξύ των ανθρώπων -άρα και των γονέων- αυτή η ρητή αποστασιοποίηση μεταφέρεται στα παιδιά, που σε συνδυασμό με την εξοικείωση με κάθε είδους διαδικτυακά βίαια παιχνίδια, προετοιμάζονται κατάλληλα ώστε να γίνουν οι μελλοντικοί βιαστές ή παραβατικοί. Την ίδια στιγμή η εκπαίδευση στα σχολεία είναι ανύπαρκτη και οι δάσκαλοι με τους καθηγητές στην πλειοψηφία τους κοιτούν απλά να φέρουν σε πέρας το καθημερινό ωράριο, χωρίς να ενδιαφέρονται για την ουσία του μαθήματος που διδάσκουν.
Απόρροια λοιπόν όλων αυτών είναι να διαβάζουμε καθημερινά για εγκλήματα και κάθε είδους περιστατικά άσκησης βίας κατά των παιδιών, ψυχικής και σωματικής, και τίποτε ουσιαστικά να μην αλλάζει. Το πρόβλημα όμως είναι η νοσηρή κοινωνία, τα στερεότυπα και τα λανθασμένα πρότυπα που ο οδηγούν τον νέο/α και όχι μόνο στην διάπραξη όλων αυτών που διαβάζουμε καθημερινά. Η βία κατά των γυναικών, από την άλλη, είναι σε καθημερινή βάση, το ίδιο όπως και ο αποκλεισμός τους από την όλη συμμετοχική διαδικασία. Η γυναίκα αντιμετωπίζεται πολλάκις ως σεξιστικό προϊόν και αυτό συνεχίζεται ακόμη και συγκαλυμμένα.
Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη που συμβαίνουν με τέτοια συχνότητα εγκλήματα και βιασμοί, οι δε θεωρίες περί απομάκρυνσης του κόσμου από τις ηθικές αξίες προηγούμενων δεκαετιών είναι εκ του πονηρού μιας και όλοι γνωρίζουμε τι αποτελέσματα είχε το ξύλο και η αυστηρότητα μέσα στις οικογένειες τις προηγούμενες δεκαετίες. Η υποκρισία των γονέων εξαντλείται στο αν και κατά πόσον το παιδί τους θα πάρει περισσότερα χαρτιά που θα του χρησιμεύσουν στο να βρει αργότερα την πιο καλή δουλειά με τα περισσότερα λεφτά. Εννοείται βέβαια πως αυτή είναι και η παρότρυνση, κάντε περισσότερα λεφτά και περιουσία για να ζείτε πιο άνετα και με ασφάλεια. Ουδείς λόγος βέβαια για το ενδιαφέρον στην Παιδεία και την μάθηση που δεν είναι στολίδια παρά καθοριστικοί παράγοντες διαμόρφωσης της προσωπικότητας.
Το όλο πρόβλημα λοιπόν ξεκινά από την δομή αυτής της κοινωνίας, που οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί αποτελούν απλά μέρος της. Το ότι δηλαδή τα κράτη – και αυτό το γνωρίζουμε περισσότερο στην Ελλάδα -σπρώχνουν τον νέο στο να παρανομήσει βάζοντας ανταγωνιστικούς στόχους που τους βαφτίζει «άμιλλα», που εξοικειώνει το νέο άνθρωπο με την στρατιωτική υπηρεσία στην χρήση των όπλων, που προάγει τον μισθοφορικό στρατό και αποθεώνει την δύναμη της θρησκείας που κατέχει την απόλυτη και μοναδική αλήθεια. Όλα αυτά επιδρούν σημαντικά στο νέο άνθρωπο, δίνει πόντους στον ανδρισμό και αποδυναμώνει την γυναικεία προσωπικότητα. Και δεν είναι πρόοδος η αναρρίχηση της γυναίκας σε καίρια επαγγελματικά πόστα γιατί αυτό αποκαλείται επίπλαστη ιεραρχική ανάδυση και τίποτε περισσότερο.
Όλα αυτά που συμβαίνουν λοιπόν, οι βιασμοί, οι ξυλοδαρμοί και η διάπραξη εγκλημάτων είναι απόρροια όλων αυτών των ψευτοαξιών αλλά πάνω απ΄όλα της μη υιοθέτησης μοντέλων πραγματικής ισότητας μέσα στην οικογένεια. Και από που να πληροφορηθούν οι γονείς ή οι δάσκαλοι για την πραγματική Παιδεία; Μήπως την διδάχθηκαν ποτέ;
Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα ανακύπτουν μετά την ανάγνωση ενός εγκλήματος, ενός βιασμού η περιστατικού οικογενειακής βίας. Αναλογίζεται κανείς τι ευκαιρίες έχει και πόσες για να μπορέσει να αποκαταστήσει κατά το δυνατόν αυτή την νοσηρή πραγματικότητα. Ή μάλλον επειδή όλα αυτά είναι υπόθεση του ατόμου ξεχωριστά μιας και η κοινωνία είναι αυτή και όχι άλλη, τα προβλήματα επιλύονται μόνο επαφιόμενα στην ατομική προσπάθεια.
Να μην λέμε όμως σε τι οικογένεια μεγάλωσε ο βιαστής ή αυτός που βρίσκεται σε ετοιμότητα να βιαιοπραγήσει. Να εξετάζουμε καλύτερα την φύση της κοινωνίας και τους σκοπούς που θέτει. Η οικογένεια και τα εξελικτικά πρότυπα τα καλλιεργεί το σύστημα κυριαρχίας που εντάσσει στους κόλπους του την ιεραρχική δομή και απεχθάνεται την Παιδεία με το να προωθεί έναν στείρο ανταγωνισμό που οδηγεί στην λατρεία της διαφθοράς και την παραβατικότητα.