Ναι, υπάρχει η παιδική εγκληματικότητα και είναι οδυνηρό να ακούμε ότι μικρά παιδιά και έφηβοι διαπράττουν αξιόποινες πράξεις που ναι μέν είναι καταδικαστέες, όμως αναρωτηθήκαμε τι έχουμε κάνει εμείς, σαν γονείς και σαν κοινωνία για ν’ αποτρέψουμε αυτό το φαινόμενο που και βέβαια δεν είναι τωρινό, μια και κακουργήματα έχουν διαπράξει παιδιά από το μακρινό παρελθόν.
Τα κακοποιημένα όμως παιδιά, είναι ένα συγκλονιστικό θέμα που μας πονά πολύ, και που ασχολούνται ειδικοί, δημοσιογράφοι, παιδίατροι, κοινωνιολόγοι, όλοι μας σαν κοινωνία με μεγάλο πάθος. Είναι στ’ αλήθεια τρομακτικό να βλέπεις ένα παιδί πληγωμένο, με σπασμένα κόκαλα, με σημάδια στο πρόσωπο και στο σώμα, και να ξέρεις ότι δεν έφταιγε κάποιο τροχαίο η κάποιο γλίστρημα, αλλά ένας από τους δύο γονείς. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω τις πληγές που ανοίγονται στην παιδική ψυχή και από την λεκτική κακοποίηση που πραγματικά την κομματιάζει.
Μοιάζει τόσο αντίθετο στη φύση να κακοποιείς το ίδιο σου το παιδί. Είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό που φτάνουν στα νοσοκομεία και έτσι λίγα περιστατικά έρχονται στη επιφάνεια. Στην πραγματικότητα τα κακοποιημένα παιδιά είναι πολύ περισσότερα κρυμμένα πίσω από κλειστές πόρτες απογοητευμένα, φοβισμένα, με σβηστά όνειρα και καμία προσδοκία για λίγο καλύτερες ημέρες.
Γιατί σαν άτομα και σαν κοινωνία έχουμε άραγε την τάση να βασανίζουμε και να κακοποιούμε τα παιδιά μας? Τι είναι εκείνο που κάνει τόσο σκληρούς τους ανθρώπους;
Βέβαια το φαινόμενο δεν είναι μόνο Ελληνικό. Κάθε χρόνο στη Γαλλία και τη Γερμανία καταγγέλλονται πολλές χιλιάδες κακοποιήσεις και πολλοί γονείς τιμωρούνται παραδειγματικά.
Η γονική αγριότητα δεν γνωρίζει σύνορα. Στην Αμερική οι περιπτώσεις βίας κατά των ανηλίκων φτάνουν τα δύο εκατομμύρια -όπως διαβάζουμε- το χρόνο. Χιλιάδες παιδιά κάτω των 13 χρόνων τα στέλνουν να πρωταγωνιστήσουν σε ταινίες πορνό η τα βγάζουν απ’ ευθείας στην παιδική πορνεία του δρόμου. Πάνω από 70 εκατομμύρια παιδιά πουλιούνται σκλαβάκια στην Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική. Στις μεγαλουπόλεις της Βραζιλίας 30 εκατομμύρια είναι εγκαταλειμμένα στους δρόμους, ενώ στις Φιλιππίνες οι κοπέλες των 9 και 10 ετών αρχίζουν να κάνουν πεζοδρόμιο. Τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία στη χώρα μας δεν υπάρχουν και αυτά που μαθαίνουμε δεν αποδίδουν την πραγματική έκταση της βίας. Αν βασιστούμε μόνο σε αυτά τότε το συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξει κάποιος είναι ότι η βία δεν έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Αναφέρουν παραδείγματος χάριν ότι τα κακοποιημένα παιδιά που εισάγονται για θεραπεία στα νοσοκομεία είναι γύρω στα 100 το χρόνο.
Υπάρχει κάποιο προφίλ των γονιών που βασανίζουν τα παιδιά τους? Μα και βέβαια απαντούν οι ψυχολόγοι και επισημαίνουν: «Βία ασκούν άνθρωποι που δεν ωρίμασαν κανονικά. Που καθηλώθηκαν ψυχολογικά στη βρεφική τους ηλικία, που είναι ανίκανοι να νοιώσουν τον πόνο η τη χαρά του άλλου. Αλλά δεν σταματάνε μόνο εκεί γιατί τότε θα ήταν μόνο εγωιστές.
Το ότι χρησιμοποιούν βία σημαίνει ότι και οι ίδιοι βασανίστηκαν στην παιδική τους ηλικία, όμως υπάρχει και μια ειδική κατηγορία που η ανάγκη για την χρησιμοποίηση βίας είναι μέσα στα χρωμοσώματα τους».
Τα κακοποιημένα – παραμελημένα παιδιά για τα οποία μαθαίνουμε είναι ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα αλλά και η κορυφή του παγόβουνου, γιατί το παγόβουνο είναι μια πληθώρα τέτοιων παιδιών που ζουν μέσα στα σπίτια ανεβαίνοντας τον Γολγοθά τους, γύρω μας, κυκλοφορούν στις γειτονιές μας. Γι’ αυτό και πρέπει όλοι ν’ αφυπνιστούμε, να πάψουμε να εθελοτυφλούμε, και όλοι μαζί και κάθ’ ένας χωριστά να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτά τα ανυπεράσπιστα πλάσματα όπου στο κάτω – κάτω της γραφής όλοι σαν κοινωνία είμαστε υπεύθυνοι.
Όταν όμως μιλάμε για βία πρέπει να την ξεχωρίσουμε. Υπάρχει τα σωματική, η σεξουαλική, η συναισθηματική και η παραμέληση.
Ειδικό ενδιαφέρον έχει η σεξουαλική της οποίας τα περιστατικά όλο και πληθαίνουν, και η συνηθέστερη είναι η αιμομιξία. Οι γονείς που ασκούν αυτή τη βία είναι κυρίως τοξικομανείς, αλκοολικοί, χωρίς να αποκλείουμε και γονείς με αρρωστημένα ένστικτα όπως είναι οι παιδόφιλοι.
Συναισθηματική βία είναι η συστηματική ψυχολογική μεταχείριση του παιδιού που επηρεάζει την φυσιολογική του ανάπτυξη, σκέψη, ομιλία, -και που ευτυχώς σπάνιες φορές τα ωθούν ως την αυτοκτονία- τη βιώνουν παιδιά από την πολύ μικρή σχεδόν βρεφική τους ηλικία.
Τα κακοποιημένα – παραμελημένα παιδιά όπως όλοι καταλαβαίνουμε ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες. Τα συναντάμε στο δρόμο να ζητιανεύουν, στα νυχτερινά κέντρα να πουλάνε λουλούδια, στις γωνίες και στα πεζοδρόμια με παραμορφωμένα τις περισσότερες φορές άκρα που οι ίδιοι οι γονείς τα έχουν κακοποιήσει (σπάσει).
Τα παιδιά αυτά έχουν σχεδόν όλα τα ίδια χαρακτηριστικά. Μικρό ανάστημα, συνήθως πολύ αδύνατα, πρησμένη κοιλιά, ωχρό δέρμα, κοψίματα, καψίματα, και πάνω απ’ όλα το θλιμμένο βλέμμα το γεμάτο φόβο, πόνο και απόγνωση.
Κλείνοντας τούτο το ψυχοφθόρο είναι αλήθεια κείμενο κάνω έκκληση σε όλους. Ας ανοίξουμε αυτιά και μάτια και να μην επιτρέψουμε ποτέ σε ακατάλληλους γονείς που πέφτουν στην αντίληψή μας, να κακοποιούν τα παιδιά τους. Ας τα προστατεύσουμε με το να τους καταγγείλουμε στις αρμόδιες αρχές για να μπορούμε να είμαστε εντάξει με τη συνείδηση μας ειδάλλως θα είμαστε συνένοχοι.
Και η ανθρωπότητα κάθε χρόνο στις 4 Ιουνίου συνεχίζει να… “γιορτάζει” τη Διεθνή Ημέρα κατά της επιθετικότητας εναντίον των παιδιών!
