19 Νοεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης κι εμείς όλοι παρακολουθούμε από τα Μ.Μ.Ε. τις απεχθέστατες ειδήσεις που αναφέρουν για ανώμαλους παιδεραστές που βιάζουν βασανίζουν κακοποιούν εκμεταλλεύονται, απροστάτευτα ανήλικα παιδιά, δυστυχώς πολλές φορές με την συγκατάθεση των γονιών τους.
Aγανακτούμε, καταριόμαστε, και βγάζουμε την δικαστική τους ποινή, αλλά ας αναλογιστούμε αλήθεια, τι κάνουμε εμείς για να τα προστατέψουμε από αυτούς τους σάτυρους.
Τα κακοποιημένα παιδιά, είναι ένα συγκλονιστικό θέμα που μας πονά πολύ, και που ασχολούνται ειδικοί, δημοσιογράφοι, παιδίατροι, κοινωνιολόγοι, όλοι μας σαν κοινωνία με μεγάλο πάθος. Είναι στ’ αλήθεια τρομαχτικό να βλέπεις ένα παιδί πληγωμένο, με σπασμένα κόκαλα, με σημάδια στο πρόσωπο και στο σώμα, και να ξέρεις ότι δεν έφταιγε κάποιο τροχαίο η κάποιο γλίστρημα, αλλά ένας από τους δύο γονείς. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω τις πληγές που ανοίγονται στην παιδική ψυχή και από την λεχτική κακοποίηση που πραγματικά την κομματιάζει. Όμως είναι ακόμα πιο τραγικό, να μαθαίνομαι ότι η <πολιτισμένη> κοινωνία μας, εκτρέφει στους κόλπους της ανθρωπόμορφα τέρατα που γενούν παιδιά με απώτερο στόχο να τα εκμεταλλεύονται και να τα εξωθούν στην πορνεία. Έχουν θεό τους το χρήμα και διόλου δεν νοιάζονται για τις εύθραυστες τρυφερές τους ψυχές.
Μοιάζει τόσο αντίθετο στη φύση να κακοποιείς το ίδιο σου το παιδί. Είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό που φτάνουν στα νοσοκομεία και έτσι λίγα περιστατικά έρχονται στη επιφάνεια. Στην πραγματικότητα τα κακοποιημένα παιδιά είναι πολύ περισσότερα κρυμμένα πίσω από κλειστές πόρτες απογοητευμένα, φοβισμένα, με σβηστά όνειρα και με καμία προσδοκία για λίγο καλύτερες ημέρες.
Γιατί σαν άτομα και σαν κοινωνία έχουμε άραγε την τάση να βασανίζουμε και να κακοποιούμε τα παιδιά μας? Τι είναι εκείνο που κάνει τόσο σκληρούς τους ανθρώπους?
Βέβαια το φαινόμενο δεν είναι μόνο Ελληνικό. Κάθε χρόνο στη Γαλλία και Γερμανία καταγγέλλονται πολλές χιλιάδες κακοποιήσεις και πολλοί γονείς τιμωρούνται παραδειγματικά.
Η γονική αγριότητα δεν γνωρίζει σύνορα. Στην Αμερική οι περιπτώσεις βίας κατά των ανηλίκων φτάνουν τα δύο εκατομμύρια –όπως διαβάζουμε—το χρόνο. Χιλιάδες παιδιά κάτω των 13 χρόνων τα στέλνουν να πρωταγωνιστήσουν σε ταινίες πορνό η τα βγάζουν απ’ ευθείας στην παιδική πορνεία του δρόμου. Πάνω από 70 εκατομμύρια παιδιά πουλιούνται σκλαβάκια στην Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική. Στις μεγαλουπόλεις της Βραζιλίας 30 εκατομμύρια είναι εγκαταλειμμένα στους δρόμους, ενώ στις Φιλιππίνες οι κοπέλες των 9 και 10 ετών αρχίζουν να κάνουν πεζοδρόμιο.
Τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία στη χώρα μας σύμφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτο Υγείας του παιδιού, 4.000 παιδιά κακοποιούνται σοβαρά κάθε χρόνο. Πάνω από 100 πεθαίνουν και πάνω από 100 μένουν σοβαρά ανάπηρα ενώ το σύνολο των νέων περιπτώσεων πιθανολογείται ότι ξεπερνά τις 20.000
Υπάρχει κάποιο προφίλ των γονιών που βασανίζουν τα παιδιά τους? Μα και βέβαια απαντούν οι ψυχολόγοι και επισημαίνουν:
<< Βία ασκούν άνθρωποι που δεν ωρίμασαν κανονικά. Που καθηλώθηκαν ψυχολογικά στη βρεφική τους ηλικία, που είναι ανίκανοι να νοιώσουν τον πόνο η τη χαρά του άλλου. Αλλά δεν σταματάνε μόνο εκεί γιατί τότε θα ήταν μόνο εγωιστές. Το ότι χρησιμοποιούν βία σημαίνει ότι και οι ίδιοι βασανίστηκαν στην παιδική τους ηλικία, όμως υπάρχει και μια ειδική κατηγορία που η ανάγκη για την χρησιμοποίηση βίας είναι μέσα στα χρωμοσώματα τους>>.
Τα κακοποιημένα– παραμελημένα παιδιά για τα οποία μαθαίνουμε είναι ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα αλλά και η κορυφή του παγόβουνου, γιατί το παγόβουνο είναι μια πληθώρα τέτοιων παιδιών που ζουν μέσα στα σπίτια ανεβαίνοντας τον Γολγοθά τους γύρω μας, κυκλοφορούν στις γειτονιές μας. Γι’ αυτό και πρέπει όλοι ν’ αφυπνιστούμε, να πάψουμε να εθελοτυφλούμε, και όλοι μαζί και κάθ’ ένας χωριστά να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτά τα ανυπεράσπιστα πλάσματα όπου στο κάτω –κάτω της γραφής όλοι σαν κοινωνία είμαστε υπεύθυνοι.
Όταν όμως μιλάμε για βία πρέπει να την ξεχωρίσουμε. Υπάρχει η σωματική, η σεξουαλική, η συναισθηματική και η παραμέληση.
Ειδικό ενδιαφέρον έχει η σεξουαλική της οποίας τα περιστατικά όλο και πληθαίνουν, και η συνηθέστερη είναι η αιμομιξία αλλά και ο εξαναγκασμός στην πορνεία. Οι γονείς που ασκούν αυτή τη βία είναι κυρίως τοξικομανείς, αλκοολικοί, χωρίς να αποκλείουμε και γονείς με αρρωστημένα ένστικτα όπως είναι οι παιδόφιλοι μα και εκείνοι που θεωρούν τα παιδιά τους αγοραίο εμπόρευμα. Όλα λοιπόν στο βωμό του χρήματος.
Συναισθηματική βία είναι η συστηματική ψυχολογική μεταχείριση του παιδιού που επηρεάζει την φυσιολογική του ανάπτυξη, σκέψη, ομιλία, –και που ευτυχώς σπάνιες φορές τα ωθούν ως την αυτοκτονία– τη βιώνουν παιδιά από την πολύ μικρή σχεδόν βρεφική τους ηλικία.
Τα κακοποιημένα –παραμελημένα παιδιά όπως όλοι καταλαβαίνουμε ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες. Τα συναντάμε στο δρόμο να ζητιανεύουν, στα νυχτερινά κέντρα να πουλάνε λουλούδια, στις γωνίες και στα πεζοδρόμια με παραμορφωμένα τις περισσότερες φορές άκρα που οι ίδιοι οι γονείς τα έχουν κακοποιήσει (σπάσει).
Τα παιδιά αυτά έχουν σχεδόν όλα τα ίδια χαρακτηριστικά. Μικρό ανάστημα, συνήθως πολύ αδύνατα, πρησμένη κοιλιά, ωχρό δέρμα, κοψίματα, καψίματα, και πάνω απ’ όλα το θλιμμένο βλέμμα το γεμάτο φόβο, πόνο και απόγνωση.
Κλείνοντας τούτο το ψυχοφθόρο είναι αλήθεια κείμενο κάνω έκκληση σε όλους. Ας ανοίξουμε αυτιά και μάτια και να μην επιτρέψουμε ποτέ σε ακατάλληλους γονείς που πέφτουν στην αντίληψή μας, να κακοποιούν τα παιδιά τους με οποιονδήποτε τρόπο χωρίς ίχνος στοργής προς αυτά. Είναι θέμα ηθικό να τους καταγγείλουμε στις αρμόδιες αρχές για να μπορούμε να είμαστε ήσυχοι με την συνείδησή μας, ειδάλλως θα είμαστε συνένοχοι.
Πιστεύω ότι όλοι μας κατά καιρούς έχουμε συναντήσει μικρά απροστάτευτα κι εξαθλιωμένα παιδιά. Ας σκύψουμε με λίγο ενδιαφέρον πάνω τους και η ικανοποίηση που θα αισθανθούμε πρωτίστως εμείς, θα είναι πολύ περισσότερη από την δικιά τους.
Ας ευχηθούμε λοιπόν με όλη τη δύναμη της ψυχής μας να λείψουν από τον πλανήτη μας εγκαταλειμμένα στη μοίρα τους παιδιά. Τότε είναι σίγουρο ότι ο κόσμος μας θα γίνει ομορφότερος γιατί όπως λέει κι ένα όμορφο ποίημα:
ΈΝΑ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΝΘΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΑΛΕΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΑΣ.
Και η ανθρωπότητα κάθε χρόνο στις 19 Νοεμβρίου συνεχίζει να… <γιορτάζει> τη Διεθνή Ημέρα κατά της επιθετικότητας εναντίον των παιδιών!
*Η Ελευθερία Κατσιφαράκη
είναι συντ. δημοσιογράφος
