» Ένα κατάπτυστο γεγονός που προαναγγέλλει το σκοτεινό µέλλον
Μεγιστοποιείται το τελευταίο χρονικό διάστηµα η βία κατά των παιδιών. Ολοένα και πιο συχνά, παιδιά σε µικρές και µεγαλύτερες ηλικίες πέφτουν θύµατα ξυλοδαρµών, απειλών και γενικότερα πάσης φύσεως βιαιοπραγιών από τους ίδιους τους γονείς τους αλλά και το στενό οικογενειακό περιβάλλον.
Τα παιδιά τις περισσότερες φορές σιωπούν φοβούµενα τιµωρίες και ακόµη µεγαλύτερη βία και δεν είναι σε θέση να καταγγείλουν τα περιστατικά καθώς είναι εξαρτηµένα οικονοµικά από τους γονείς. Έτσι η κατάσταση διαιωνίζεται και καθίσταται περίπου αδύνατον να βρεθεί κάποια είδους λύση που θα τα απαλλάξει από αυτό το µαρτύριο.
∆εν είναι επίσης και λίγες οι φορές που τα παιδιά εκλαµβάνονται ως «µυθοµανή» όταν τολµήσουν να εκθέσουν τον εφιάλτη που ζουν.
Ενίοτε δε κατηγορούνται πως «πλάθουν ιστορίες» για να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους ή σκαρφίζονται κάθε είδους παραµύθια. Με τον τρόπο αυτό οι βίαιοι γονείς παραµένουν στο απυρόβλητο και θεωρούνται υπεράνω πάσης υποψίας.
Σύµφωνα µε στοιχεία της Κοµισιόν, στην ΕΕ ζουν 80 εκατοµµύρια παιδιά. Η βία κατά των παιδιών εξακολουθεί να αποτελεί σηµαντική πρόκληση τόσο εντός όσο και εκτός της ΕΕ, σε πολλά επίπεδα.
Ποσοστό µεταξύ 13% έως 29% των µαθητών ηλικίας 15 ετών αναφέρουν ότι υφίστανται συχνά εκφοβισµό. Έως και 13,7% των ενήλικων γυναικών ανέφεραν ότι έχουν υποστεί σεξουαλική βία κατά την παιδική ηλικία. Το ποσοστό αυτό πιθανώς είναι ακόµα υψηλότερο.
Σύµφωνα µε τα στοιχεία της Unicef, ένα στα τέσσερα παιδιά παγκοσµίως υφίσταται σωµατική κακοποίηση, µε τα συχνότερα θύµατα να είναι κορίτσια, ενώ 7.500 παιδιά κάτω των 5 ετών υφίστανται κάποιας µορφής κακοποίηση κάθε χρόνο στην Ελλάδα, όπου η πλειοψηφία των παιδιών – θυµάτων αφορά κυρίως σε παιδιά ηλικίας µέχρι 14 ετών.
Τα παιδιά µε αναπηρία υφίστανται επίσης ακραία µορφή βίας. Τα παιδιά αυτά υφίστανται βία σε υψηλότερο ποσοστό, και µάλιστα µορφές βίας που συναρτώνται άµεσα µε την αναπηρία τους και διαφέρουν από τη βία που υφίστανται τα παιδιά χωρίς αναπηρία.
Μπορεί να είναι βία που πηγάζει από προκατάληψη για την αναπηρία, καθήλωση µε ιµάντες, σεξουαλική κακοποίηση στη διάρκεια της καθηµερινής υγιεινής, βία στη διάρκεια της θεραπείας ή και φαρµακευτική καταστολή.
Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά µε αναπηρία είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στην ψυχολογική, σεξουαλική και σωµατική κακοποίηση, που µπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή τους.
Η βία λοιπόν κατά των παιδιών σε όλες της τις διαστάσεις προκαλεί ανεπανόρθωτη ζηµιά στα παιδιά και στην ευαίσθητη ηλικία που βρίσκονται. ∆εν είναι και λίγες οι φορές που η προσωπικότητά τους διαµορφώνεται από αυτήν ακριβώς τη βία, µε αποτέλεσµα σε µεγαλύτερες ηλικίες να εµφανίζονται πολύπλοκα προβλήµατα.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Επαρκούν τα προγράµµατα επιµόρφωσης των γονέων και οι διεξοδικές συζητήσεις µε ψυχολόγους και ψυχαναλυτές σε περίπτωση που η βία έχει αφήσει ήδη ανεξίτηλα τα ίχνη της στην ψυχοσύνθεση των παιδιών;
Η οικογένεια και το στενό της περιβάλλον διαδραµατίζει σηµαντικό ρόλο στην εξελικτική πορεία των παιδιών. Το κουκούλωµα παρόµοιων περιστατικών είναι η συνήθης πρακτική που ακολουθείται σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Συχνά ακούει κανείς και ρητά του τύπου «δώσε και καµιά να δεις πως θα στρώσει», µια φράση µεταξύ αστείου και σοβαρού, µια φράση που λειτουργεί ως προάγγελος ακόµη πιο βίαιων καταστάσεων στο µέλλον.
Η βία κατά των παιδιών δεν πρέπει να αποκρύβεται αν κάποιος ή κάποια ανακαλύπτει ή βιώνει βίαια περιστατικά. Η βία στην παιδική ηλικία λειτουργεί ως καθοριστικός παράγοντας στη µελλοντική ζωή του καθενός – καθεµιάς.
Στις παλαιότερες κοινωνίες, η βία αυτή ήταν περίπου καθιερωµένη. Αυτό όµως δεν αποτελεί δικαιολογία για την άσκησή της στα παιδιά και στη σηµερινή εποχή. ∆εν ισχύει µε λίγα λόγια το τερατώδες επιχείρηµα του τύπου «και εµείς που φάγαµε ξύλο όταν είµασταν παιδιά δεν πάθαµε και τίποτε». Τεράστιο λάθος.
Η διαµόρφωση του χαρακτήρα γίνεται µε πολλούς και διάφορους τρόπους. Κανείς δεν µπορεί να καταλάβει ή να αντιληφθεί τους λόγους που έχει σήµερα την τάδε ή τη δείνα συµπεριφορά. Το γεγονός δηλαδή πως η βία άφησε ίχνη στην ψυχή και στην προσωπικότητα.
Κάποτε, εν κατακλείδι, όλα εξηγούνται, από το απότοµο του χαρακτήρα, µέχρι τη δειλία, την αναποφασιστικότητα και τον φόβο.
Υπάρχει πάντα ένα σκοτεινό σηµείο στην ψυχοσύνθεση του καθενός και της καθεµιάς. Και αυτό συνήθως το διαπιστώνουµε αργά, όταν δηλαδή έχει συµβεί το κακό.
Η βία κατά των παιδιών, η οποιαδήποτε µορφής βία είναι κατάπτυστη και αποτρόπαια. Για δε τις κοινωνίες του συντηρητισµού καθαρή νόσηση. Και κάπως έτσι πρέπει να αντιµετωπίζεται και να θεραπεύεται. Γιατί κάποτε µπορεί να είναι πολύ αργά και για τον θύτη αλλά και το θύµα.
