Αυτό, ναι! Αυτό είναι μια αφορμή, για τις “Αφορμές”. Μια αφορμή, η Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας της Γυναίκας…, που, “εορτάζεται” στις 25 Νοεμβρίου… Είναι μια αφορμή, για τούτο το θλιβερό έλλειμα που κλείνει η οικογενειακή πόρτα και όχι μόνο! Μια αφορμή, για διαπίστωση (ξανά), για συζήτηση, για προβληματισμό και για μία αναφορά σεβασμού και αγάπης γενικώς, σε κείνες τις γυναίκες, που ένοιωσαν την ασχημία στο πετσί τους, στην ψυχή τους, στο μυαλό τους… Με “υποδόριες εκχυμώσεις” αισχύνης στις τρυφερές παρειές, στον λαιμό, στα μπράτσα και όπου αλλού… Με καψίματα, γδαρσίματα, μωλωπίσματα και πληγές ανοιχτές στις τρυφερές παρειές στον λαιμό, στα μπράτσα και όπου αλλού… Με την αγωνία και την ανασφάλεια για το πότε θα εκραγεί ο σύντροφος – αφέντης, και να “ζυγίζει” με τρόμο τις εκάστοτε διαθέσεις του… Ο σύζυγος, ο πατέρας, ο αδελφός, ο πατριός, ο “κηδεμόνας” σαν να λέμε, με τραχύτητα και απίστευτη ευκολία στην εκτόνωσή του, στα πλέον αδύνατα μέλη του σχήματος που ελέγχει(!) Οικογένεια ή και άλλο, και η γυναίκα, είναι εννοείται, από τα πιο αδύνατα μέλη, πάντα, ή σχεδόν πάντα. Βία οικογενειακή, βία στη σχέση, βία στον εργασιακό χώρο. Βία λεκτική, βία ψυχολογική, βία σωματική. Χριστέ μου!… Η βία, ιδιαίτερα η ενδοοικογενειακή, είναι μια μεγάλη δυστυχία… …
«Δεν ήξερα πότε θα τινάξει το χέρι του με την ανάποδη να μαυρίσει το μάτι μου… με το βαρύ δακτυλίδι που φορούσε, και μ’ εύρισκε στο πρόσωπο». …«Ξάπλωνα το βράδυ, και δεν ήξερα αν είμαι το πρωί ζωντανή κάτω από το βάρος των δολοφονικών απειλών…». …«Ετρεμα για την παραπάνω δραχμή που θα ξόδευα, για το φως που θα ξεχνούσα ανοιχτό, για τα δέκα λεπτά που θ’ απουσίαζα… Επρεπε ν’ απολογούμαι ταπεινωτικά με το ανά πάσα στιγμή ενδεχόμενο της επίθεσης…». …«Στα δεκατέσσερά μου, μ’ έκλεινε ο “κηδεμόνας” μου στο δωμάτιο, με προτεταμένη προς… χρήση ευγενείας τη δερμάτινη ζωστήρα να φαίνεται από το κρύσταλλο της εσωτερικής πόρτας για ώρα, ώστε να παρατείνεται η αγχωτική τυραννία στην καρδούλα του παιδιού! Δεν ξέχασα ποτέ…». Είναι λίγες μόνο από τις σπαραχτικές διηγήσεις που βάφτιζαν τις λέξεις τους, σε αιμάτων μνήμες… Πριν από χρόνια στην τηλεόραση (εκπομπή σχετική ασφαλώς). Γυναίκες νέες, λαβωμένες, πονεμένες, αδικημένες, βιασμένες στην κυριολεξία, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά, και ηθικά και συνειδησιακά. Μιλούν όλες, με τα νώτα στην κάμερα, για τον φόβο της αναγνώρισης… Συγκλονίζουν, γεννούν έντονα συναισθήματα τρυφερότητας, προβληματίζουν… …«Στα κορίτσια σας… Εσείς γονείς, στα κορίτσια σας να προσπαθείτε πάση θυσία να εξασφαλίζετε ένα εφόδιο, είναι ανάγκη! Είναι η μόνη λύση, να μπορεί η γυναίκα να παίρνει τη ζωή στα χέρια της, όταν αποτύχει στον γάμο της…
Ώστε να μην έχει ανάγκη να μένει στη δυστυχία, τη βία…» τόνιζε με θέρμη η κα Μαραγκοπούλου πριν από χρόνια. «Εχουν δει πολλά τα μάτια μας… Γυναίκες δυστυχισμένες, κακοποιημένες… Δεν είχαν πού να πάνε, ανεπάγγελτες, άπορες, ανασφαλείς… Και μένουν στον γάμο τους, με άνδρες ανόητους σκληρούς υπομένοντας καταστάσεις φριχτές που βεβαίως εισπράττουν και τα παιδιά με όλα τα επακόλουθα… …Βία κατά των Γυναικών! Ενα φαινόμενο θλιβερό, παγκόσμια, άσχετα από ηλικία, τάξη, εποχή και τόπο… Ομως, είναι σίγουρο, ότι στα πιο χαμηλά στρώματα βιοτικά και μορφωτικά, το “ευάλωτον” και “πρόσφορον” της γυναικείας ακεραιότητας και ψυχής, είναι περισσότερο έκθετα, στην επιθετικότητα, αβασάνιστη και ανεξέλεγκτη συμπεριφορά ντροπής!
