Βία κατά της Γυναίκας. Παγκοσμίως…

Εναντίον της, η ημερομηνία, αφιερωμένη… Eίκοσι και πέντε του Νοέμβρη, που γράφω…
Για αναφορές (εκείνο δηλαδή τον πλουραλισμό των θλιβερών περιπτώσεων)…, που διαπιστώνονται, όσες αποκαλύπτονται.
Για παράθεση των Νομικών δυνατοτήτων, που στηρίζουν τις γυναίκες θύματα, για τις λύσεις ίσως, που μπορούν να εφαρμοστούν όπου οι συνέπειες το απαιτούν επιτακτικά, με κάποιες “ιάσεις”, εσπευσμένα, όπως ας πούμε το δέσιμο των αιμορραγούντων πληγών…
Μεταφορικός ο λόγος…
…Πολλά χρόνια αυτή η κοινωνική παθογένεια κρατεί την “αντοχή” της, δείχτης ελλειμμάτων μιας κοινωνίας που, τώρα, ας πούμε, έχει κάποια δικαιολογία για τις οδυνηρές πιέσεις στις αναγκεμένες ομάδες… Η πίεση της δυστυχίας, θηλειά στο λαιμό, γεννά “εκτονωτική επιθετικότητα”…
Είναι γνωστό. Και η Κρίση, ένα κι ένα για τούτο! Στις κατώτερες κλίμακες των διαστρωματώσεων όσον αφορά τα βιοτικά χαρακτηριστικά, είναι σύνηθες και “θεμιτό”! Θλίψη και περίσκεψη, μια τέτοια αλήθεια…
Ανησυχία εντονότερη νομίζω, η βία εντός του σπιτιού, στην οικογένεια… Αυτή η φοβερή και, και συνεχής “ενδοοικογενειακή ομερτα” μια υπόθεση πολυδαίδαλη και σκοτεινή, με την έννοια ότι δεν φτάνουν στην καταγγελία οι αγωνιώδεις εμπειρίες…
Σκοτεινά σκηνικά τυρρανικής συμπεριφοράς με θύματα γυναίκες…
Νεαρές, ή μεγαλύτερες, με τα παιδιάπαρόντα να χαράσσονται συγκλονιστικά, αλλά και μεγάλες, ηλικιωμένες γυναίκες, Χριστέ μου, τι φοβερή περίπτωση! Πιο πολύ με θλίβει αυτό… Ίσως γιατί, είναι πιο ανίσχυρη, από την, νέα ας πούμε την σφριγηλή, την υγιή, που, που “προκαλεί” με την ζωτικότητα της, ίσως… Που η σχέση με τον άνδρα – σύντροφο, μπορεί να έχει στοιχεία ανταγωνιστικά ή και ζήλειας ερωτικής, που το παράφορον συνιστά “οριακό τοπίο” ή και η ανωτερότητα της συντρόφου, κόκκινο πανί.
Ο ανδρικός εγωισμός θίγεται, εκτρέφει κακότητα, υποψία…
Αλλά, αλλά η μεγάλη στην ηλικία γυναίκα; Που φέρει την Ιστορία της και τη φθορά, ως απολύτως σεβαστά παράσημα… στην φροντίδα των αγαπημένων της;
Που θα ‘πρεπε ν’ απολαμβάνει καλοσύνη, τρυφερότητα και σεβασμό, ως απολύτως φυσική συμπεριφορά και αναγνώριση, και των πιο… αγενών μελών ενός σχήματος, ενδον μια οικίας, που μπορεί να κλείνουν οι πόρτες της, μιαν “εγκάθετη δυστυχία” σε “ερμητική προστασία” ασχημείας;;
Μια τέτοια γυναίκα ώριμη, ταπεινωμένη και πληγωμένη, μιλεί για τον φόβο της, τις ατελείωτες νύχτες, για την ίδια της τη ζωή…
Κι είναι πόνος ψυχής και πένθος Συνείδησης, μια τέτοια πραγματικότητα, σίγουρα τόσο ανέφικτο να αρθεί…