Βία στα σχολεία

Αν έγραφα αυτό το άρθρο πριν από 10 χρόνια, δεν θα πίστευα στη βιαιότητα των χτυπημάτων στον ξυλοδαρμό 17χρονου μαθητή στον Βύρωνα.
Ο ξυλοδαρμός είναι γεγονός, όπως γεγονός είναι και το μπούλινγκ που έκαναν συμμαθητές της στη μικρή του αδελφή.
Δεν μπορώ να εκτιμήσω επειδή δεν ζω στην πρωτεύουσα, αν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, εκείνο το οποίο ξέρω ότι έχει δίκιο η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως που τόνισε ότι «θα ληφθούν τα απαραίτητα παιδαγωγικά μέτρα».
Είναι πολύ δύσκολο και πολύ ευαίσθητο όταν ασκείς εξουσία, να χειριστείς τόσο λεπτά θέματα και τόσο ευαίσθητες ηλικίες.
Τα σχολεία είναι το πιο ευαίσθητο κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας.
Σίγουρα δεν μπορούν να περιπολούν αστυνομικοί με σκυλιά, αλλά ούτε μαθητές να δέρνουν συμμαθητές τους.
Είναι τόσο σύγχρονο το πρόβλημα, που κανείς ακόμη δεν μπορεί να βρει εύκολα μια εφαρμόσιμη παντού λύση.
Aλλαξαν οι καιροί, άλλαξαν και οι συνθήκες, θα μου πείτε, στα σχολεία.
Νομίζω ότι ο θεσμός του “Δάσκαλου Εμπιστοσύνης” στον οποίο θα καταφεύγουν τα παιδιά για να ενημερώνουν για τέτοια περιστατικά, είναι ένα πρώτο αθώο βήμα.
Πρέπει, όμως, να γίνουν και άλλα βήματα, για να προστατεύσουν γονείς, μαθητές, καθηγητές, αλλά και τον ίδιο τον εκπαιδευτικό ρόλο του σχολείου.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ηγεσία του Yπουργείου Παιδείας τώρα πια πρέπει να επαγρυπνεί.