Η πλήρης ψηφιοποίηση των τραπεζικών συναλλαγών που επιχειρείται δοθείσης ευκαιρίας με την πανδημία, άσχετα με το αν είναι πρακτικά “χρήσιμη” στους περισσότερούς μας, ίσως να μη φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα στις τράπεζες. Αυτές, με το να θέλουν να μειώσουν το προσωπικό τους (με εθελουσία έξοδο) καθώς και να περιορίσουν τον αριθμό καταστημάτων τους, επιδιώκουν να εξοικονομήσουν κι άλλους πόρους. Όμως, δεν χάνουν έτσι και το έλάχιστο κοινωνικό πρόσωπο που διέθεταν;
Υπάρχει σεβαστή μερίδα πελατών τους (οι άνω των 65-70+ ετών) που διαμαρτύρεται “με όλα αυτά” (κατάργηση βιβλιαρίων και έγχαρτων συναλλαγών!). Τα άτομα αυτά, όπως μας λένε, βρίσκονται σε αδυναμία να παρακολουθήσουν τη βίαιη προσαρμογή στις νέες τεχνολογίες! Δεν θα έπρεπε να ληφθεί κάποια μέριμνα για τις ευπαθείς αυτές ομάδες πελατών που στο κάτω κάτω θέλουν να ελέγχουν, μέσω του βιβλιαρίου τους, τις καταθέσεις τους;
Μπορεί η πανδημική κρίση να επιτάχυνε αναγκαίες διαδικασίες (για τους ήδη γνωρίζοντες τις νέες τεχνολογίες), όμως οι παραπάνω ομάδες συνανθρώπων μας αγχώνονται -όπως μας λένε- όντες αδαείς στη χρήση των κατά τα άλλα επιτυχημένων ψηφιακών εργαλείων. Άγνωστα και απρόσιτα “εργαλεία” γι αυτούς ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, το κινητό ή το τάμπλετ.
Και γιατί άραγε, μας λένε, τέτοια βιασύνη στο να μετατραπούν οι τράπεζες σε απρόσωπες ηλεκτρονικές “πλατφόρμες” (i-banking, e-banking, winbanking κ.λπ. για όλους ανεξαιρέτως!). Γιατί καταργείται εφεξής η τόσο αναγκαία προσωπική επαφή και ανάπτυξη σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα στον πελάτη και τον υπάλληλο (Ταμείο ή personnal banking); Στοιχεία που με τόσο κόπο και χρόνο έχουν καλλιεργηθεί, γιατί σήμερα εκπίπτουν αυθαίρετα;
Ας μη μας πουν οι αρμόδιοι για skype και άλλες τεχνολογικές δήθεν διαπροσωπικές σχέσεις (πλατφόρμες συζητήσεων). Αδυνατούν οι μεγάλης ηλικίας -όπως μας παραπονούνται- να μπουν σε τέτοιες διαδικασίες, ούτε έχουν την ίδια βαρύτητα και αποτελεσματικότητα οι “εξ αποστάσεως” επαφές γι’ αυτούς. Τουλάχιστον, οι τράπεζες σιωπηρά, ας κάνουν εξαιρέσεις για τους ηλικιωμένους. Στο κάτω κάτω τέτοιες προσαρμογές απαιτούν χρόνια και η “βιαιότητά” τους σήμερα, μάλλον θα ζημιώσει τις ίδιες…
Ακριβώς… Το δε μεγαλύτερο πρόβλημα των γονιών μου είναι όταν κάθε δύο μήνες πρέπει να εφευρίσκουν νέο κωδικό για τις διαδυκτιακές τραπεζικές υπηρεσίες και όπως ειναι φυσικό, πολλές φορές μπερδεύονται και κλειδώνει το σύστημα και πρέπει -φευ!- να τηλεφωνήσουν σε κάποιον υπάλληλο της τράπεζας, φυσικό πρόσωπο, για να τους βοηθήσει να ξεκλειδώσουν τον λογαριασμό τους με τα χίλλια ζορια…
Κακή επιλογή στρατηγικής, όχι μόνον για τους μη έχοντες καλή σχέση με την ψηφιακή τεχνολογία, αλλά και με όλους μας.
Η διαπροσωπική σχέση πρέπει να υπάρχει σαν επιλογή.