Βήματα προς τα πίσω

Δηλώνουν κάποιοι πανευτυχείς που ζουν σε μια χώρα – ουραγό στις κοινωνικο-οικονομικές επιδόσεις, και πάνω απ’ όλα περήφανοι που συνεχίζουν την ιστορία των προηγούμενων γενεών.
Δηλώνουν άξιοι να ανταπεξέλθουν απέναντι στην όποια κρίση που μαστίζει την χώρα εδώ και δέκα περίπου χρόνια, όταν τα μέτρα λιτότητας εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά με την προοπτική της σταδιακής κατάργησής τους.
Είναι εντυπωσιακό αλλά παραμένει ως σημαντικό το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών δεν λέει να κάνει βήματα προς τα εμπρός και αποδέχεται τις οπισθοδρομικές πολιτικές ως μοναδική διέξοδο από την κρίση.
Η ιστορία κάνει κύκλους, και αυτή η αποδοχή μας φαίνεται πολύ γνώριμη, καθώς έχει τις ρίζες της στην δουλοπρέπεια και την υπαγωγή του ελληνικού φιλότιμου στους ψυχρούς οικονομικούς απολογισμούς, ένα φιλότιμο που δήθεν ξεχωρίζει σαν καλείται ο κόσμος να αποφασίσει για το αύριο και δη το κοντινό.
Οι συζητήσεις δε και oι ανταλλαγές απόψεων μεταξύ των πολιτικών προσώπων που απουσιάζει  εδώ και πολλές δεκαετίες, δεν φαίνεται να τροποποιεί στο παραμικρό τις συνθήκες ζωής, και στους πολίτες δεν απομένει παρά μια ακόμη ανεπιτυχής προσπάθεια να σταθεροποιήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις.