Ενα βιβλίο που εξηγεί για κάθε ενδιαφερόμενο-η Ελληνα – Ελληνίδα με επιστημονική ευθύνη, πολλά δυσεξήγητα και παραπλανητικά για την πεντάχρονη (και σε βάθος πολύχρονη) τραγωδία που διαδραματίζεται σε βάρος της Ελλάδας και του λαού μας.
Με το εύρος όμως της ύφεσης και την έκταση της ανεργίας που καταγράφονται στη χώρα μας και τη μαύρη τρύπα που παραμένει στον ορίζοντα για το 2015 να μην είναι λίγοι οι θιασώτες της οικονομικής πολιτικής που μέχρι σήμερα εφαρμόζεται, υπό το επιχείρημα, ότι “δεν υπάρχει άλλος δρόμος”… Με τις αρνητικές συνέπειες να αφθονούν, ενώ οι θετικές παραμένουν δυσεύρετες μέσα στα βάραθρα ενός διαρκούς αποπροσανατολισμού για τη βιωσιμότητα του χρέους και όχι της χώρας, η οποία, κυριολεκτικά, ΑΛΩΝΕΤΑΙ από τους παντοειδείς “Σταυροφόρους” των πολυποίκιλων ξένων και ημετέρων συμφερόντων και των οικονομικά εξουθενωτικών σχεδίων Σόιμπλε. Ενώ παράλληλα υπό την σκέπη του ΟΗΕ αλώνεται γενικά η Ελλάδα και η ελληνική Κύπρος στο σύνολό τους…
Ο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΣΕ ΒΑΘΙΑ ΥΦΕΣΗ
Η Ελλάδα καθημερινά και περισσότερο βυθίζεται στα λαβυρινθώδη τοπία μιας απαίσιας, ιδιαίτερα αιχμηρής, ΔΥΣΤΟΠΙΑΣ. Με πραγματική συρρίκνωση του ΑΕΠ, στην επιταχυνόμενη αποσταθεροποίηση και επαπειλούμενη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Με διασαφηνιζόμενο ένα πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο όμως (όπως γράφει στο 2ο κεφ. του β’ μέρους του βιβλίου του ο Κ.Β.) σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης δεν σταθεροποιεί την οικονομία, αλλά αντιθέτως την αποσταθεροποιεί ακόμη περισσότερο και επισπεύδει την κατάρρευση. Με πορεία πάνω σ’ έναν μονόδρομο που αποτέλεσε για την Ελλάδα την οδό της συμφοράς. Για να οδηγηθεί η χώρα μας στο αδιέξοδο και στη βεβιασμένη εκπώληση όλων των κερδοφόρων λειτουργιών του Δημοσίου. Όπως: αεροδρόμια, λιμάνια, ηλεκτρισμό, νερό, προνομιούχοι χώροι, πρώτες ύλες κ.λπ. κ.λπ. Για να παραδοθεί η χώρα, εξ ολοκλήρου, στα ξένα χέρια εκμετάλλευσης, χάνοντας ουσιαστικά εν παντί την εθνική κυριαρχία της.
ΟΧΙ ΣΕ “ΞΑΝΑΓΔΑΡΜΟ” ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ
Όπως, θα γίνει τώρα και με το δικό μας αεροδρόμιο του “ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ”, μετά από την ψήφιση – έγκριση του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ., παρά τις αντιδράσεις των τοπικών φορέων. Όμως αν οι αντιδράσεις θα είχαν μια μορφή υψηλής αγωνιστικότητας, ίσως, να μην ξαναφτάναμε στο σημείο να “ξαναγδάρουν” τον Δασκαλογιάννη, δηλαδή τον ελληνικό λαό οι σύγχρονοι επικυρίαρχοι της χώρας. Όμως, εμείς, με την ακολουθητέα πολιτική της απόλυτης υποταγής στους σύγχρονους επικυρίαρχους αντιμετωπίζουμε (δραματικά, λανθασμένα) τη βιωσιμότητα του χρέους και όχι τη βιωσιμότητα της χώρας, όπως είναι ο τίτλος του 2.5 κεφ. του β’ μέρους του αναλυτικού και αποκαλυπτικού βιβλίου του ομ. καθηγητή Κώστα Βεργόπουλου “ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ – η χαμένη γενιά Ελλάδα – Ευρώπη”.
ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Αυτό το καθοριστικής σημασίας, θέμα αποτελεί τον γενικό τίτλο του σημερινού (τελευταίου) άρθρου ανάλυσης των σκέψεων, ιδεών, προτάσεων και κριτικής των περιεχομένων του εξαιρετικού ενδιαφέροντος αυτού βιβλίου. Για να επισημάνει ο συγγραφέας του στις σελ. 245-255 και τα εξής: “Στον ορυμαγδό της συζήτησης για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους παραλείπεται το ουσιωδέστερο: Η ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. Ενόσω η οικονομία δεν λειτουργεί, όλα τα χρέη, ακόμη και τα βιώσιμα, καταλήγουν αβίωτα. Με προϋπόθεση βιωσιμότητας οποιουδήποτε χρέους να είναι η αποκατάσταση αυξητικών ρυθμών της οικονομίας, αλλά εάν για την απόσπαση πρωτογενούς πλεονάσματος από την οικονομία το τίμημα είναι η περαιτέρω κατολίσθησή της τότε οι πανηγυρισμοί περιττεύουν. Οπως στις σημερινές συνθήκες βαθιάς ύφεσης το πλεόνασμα κινδυνεύει είτε να είναι εικονικό είτε να επιδεινώνει την ύφεση όμως από την πλευρά της η αξιωματική αντιπολίτευση αναλώνεται στην αμφισβήτηση του δημοσιονομικού αποτελέσματος παραλείποντας τις αρνητικές συνέπειες που θα είχε αν ήταν πραγματικό. Από αυτήν την πλευρά ορισμένοι διεκδικούν “πραγματικό” πλεόνασμα αντί του πλασματικού, πιστεύοντας ότι αυτό θα εξασφάλιζε στη χώρα ελευθερία επιλογών. Ομως, εάν οι κυβερνητικές προσδοκίες επαληθευτούν, η Ελλάδα θα είναι η μόνη στην Ευρωζώνη των 17 και στην Ευρώπη των 27 η οποία θα συνδυάζει δημοσιονομικό πλεόνασμα με βαθιά ύφεση.
ΠΡΟΤΕΡΑΙΤΟΤΗΤΑ Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΦΕΣΗ
Για να διερωτηθεί, παρακάτω ο Κ. Βεργόπουλος λέγοντας “πόσο βιώσιμο είναι το χρέος” με οικονομία σε παρατεινόμενη ύφεση;
Ομως η Γερμανίδα καγκελάριος αντί να κατανοήσει την ανάγκη άμεσης εξόδου της Ελλάδας από τη βαθιά ύφεση, την πρωτοφανή και κοινωνικά ανυπόφορη ανεργία επωφελεία όχι μόνον του λαού της, αλλά επίσης των δανειστών και εταίρων της προσηλώθηκε απλά και μόνον στην ανάγκη να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο.
Ενώ το Δ.Ν.Τ. διακηρύσσει ότι η βιωσιμότητα προϋποθέτει την απομείωσή του σε ύψος κατώτερο του 100% του Α.Ε.Π.
Με βασική αιτία για το αδιέξοδο του ελληνικού χρέους να μην είναι τόσο το μέγεθος του χρέους, όσο κυρίως η εκ των άνω επιβαλλόμενη ύφεση και ανεργία που συρρικνώνουν ταχύτατα το ΑΕΠ, με συνέπεια να περικόπτεται επίσης η ικανότητα αποπληρωμής οποιουδήποτε μεγέθους χρέους, ακόμα κι αν το χρέος ήταν βιώσιμο θα μετατρεπότανε ταχύτατα, σε μη βιώσιμο. Βασικά εάν υπάρχει στην πραγματικότητα δημόσιο έλλειμα στη χώρα μας (επισημαίνει ο Κ.Β) αυτό δεν οφείλεται σε υπερβολικές δημόσιες δαπάνες (αφού οι ελληνικές παραμένουν κατώτερες από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο), αλλά σε ανεπαρκή δημόσια έσοδα δεδομένου ότι η χώρα μας παραμένει πρώτη στην Ευρώπη στην υπερφορολόγηση κεφαλαίων και υψηλών εισοδημάτων. Ομως μεγάλη αιτία αποτελεί το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών με τον υπόλοιπο κόσμο που είχε φθάσει το 2008 σε 18% του ΑΕΠ. Σ’ αυτό το εξωτερικό έλλειμμα η ασυδοσία και η υπερ-επέκταση του χρηματοπιστωτικού ιδιωτικού τομέα έχει πολύ μεγαλύτερη και πιο καθοριστική συμβολή απ’ ό,τι του δημοσίου. Και αποτελεί “παράδοξο” ότι οι κυρίως επωφελούμενοι από τα δημόσια ελλείμματα είτε μέσω φοροδιαφυγής και φοροαπαλλαγών, είτε μέσω δημόσιων αναθέσεων και από ευθεία επιδοτήσεων ενοχοποιούν το σύστημα που μέχρι σήμερα συνεχίζει να τις εκτρέφει.
ΜΕ ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ
Με επιβολή της πολιτικής της λιτότητας. Με όλα τα προβλήματα να επιδεινώνονται χωρίς τίποτα να εξυγιαίνεται.
Με τους ιέρακες του πλεονάσματος να μην επιτρέπουν αποκλίσεις από τον κανόνα. Με τη δημοσιονομική υποσκέλιση να έχει βασιστεί κυρίως στις περικοπές δαπανών, κατά 243% στην τετραετία. Δηλαδή, όσο και τη συνολική απώλεια στο εθνικό εισόδημα της χώρας. Με τη βαριά όμως συνέπεια να συνδέεται άμεσα κάθε περικοπή δαπάνης -δημόσιας ή ιδιωτικής- με την εκτίναξη της ανεργίας.
Για να τονίσει ο καθηγητής Βεργόπουλος ότι: “Εάν οι περικοπές συνεχιστούν, μπορεί το πλεόνασμα να αυξηθεί, ενώ βέβαια η οικονομία και οι συντελεστές της θα αναπαύονται στα κοιμητήρια”. Αλλά με το πρωτογενές πλεόνασμα, η κυβέρνηση μετατρέπει το οικονομικό πρόβλημα σε πολιτικό. Αφού δεν απειλείται πλέον η ύπαρξη της χώρας ούτε η έξοδος από την Ευρώπη η κοινή γνώμη απελευθερώνεται από εκβιαστικά διλήμματα και μπορεί να επιλέξει με μεγαλύτερη ελευθερία: Προτεραιότητα στην ικανοποίηση των δανειστών. Με διαιώνιση της εκατόμβης στη χώρα ή στην επιβίωση των απλών ανθρώπων. Ομως ο Αμερικανός οικονομολόγος επισημαίνει ο συγγραφέας Κώστας Βεργόπουλος ο Χάιτμαν Μίνσιαν (1919-1996) διαπίστωνε ότι “τα δημόσια ελλείμματα δεν αποτελούν «παθητικό» για την οικονομία, αλλά προστίθενται στο ενεργητικό της. Ενώ, τα δημόσια πλεονάσματα αφαιρούνται από αυτήν και την εξασθενίζουν αλλά ο συγγραφέας προσθέτει ακόμα ότι “ενώ οι αγορές ανησυχούν για τη διαχειρισιμότητα του χρέους, δεν είναι τόσο λόγω του δημόσιου ελλείμματος όσο κυρίως λόγω της αποσταθεροποίησης και επαπειλούμενης κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας”.
ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
Αλλά, πώς αντιμετωπίζει την κρίση η αριστερά και το ευρώ ανάμεσα από τον πειρασμό εθνικών λύσεων ο Κ.Β. προβληματίζεται στα κεφάλαια 2.8, 2.9 και 2.10 του Β’ μέρους του βιβλίου του. Από αυτά τα ενδιαφέροντα κεφάλαια παραθέτουμε καθοριστικά αποσπάσματα.
2.8 Η κρίση και η Αριστερά.
“Με την τρέχουσα κρίση θα ανέμενε κανείς την άνοδο της Αριστεράς στον κόσμο και ακόμη περισσότερο στην Ευρώπη. Ωστόσο κακά τα ψέματα, κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται σήμερα παρά μόνο στην ελληνική περίπτωση και ίσως για λόγους που σχετίζονται περισσότερο με την ελληνική πολιτική συγκυρία.
Στην Ευρώπη η ενσωματωμένη Αριστερά δεν προβάλλει, αλλά υφίσταται και αυτή το μερίδιό της από την κοινωνική ανυποληψία ολόκληρων των πολιτικών συστημάτων. Το τελευταίο ενώ έχει κυβερνήσει επί μακρό διάστημα και σύρει τη χώρα μας στο σημερινό αδιέξοδο εντούτοις εξακολουθεί να πείθει πολλά από τα θέματά του για τη δήθεν ενοχή του στις δικές του θανατηφόρες επιλογές… Και ενώ η χώρα καταβυθίζεται στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της, εξακολουθεί να κυβερνάται από το πολιτικό σύστημα που την έχει παγιδεύσει στο σημερινό αδιέξοδο.
ΑΠΟ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΑΝΑΔΥΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΤΡΟΦΗΣ
Εάν όμως υπάρχει κάτι που αναδύεται μέσα από τα κοινωνικά, πολιτικά και θεσμικά συντρίμμια, αυτό είναι κατά κύριο λόγο η προς τ’ Αριστερά στροφή του εκλογικού σώματος, με αξιοσημείωτη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Με την κοινωνία όσο κατεδαφίζεται εκ των άνω τόσο οι προσδοκίες στρέφονται προς τον Ριζοσπαστικό σχηματισμό, που δεν μοιάζει με κανένα προηγούμενο… Με τον ριζοσπαστισμό να μην είναι η αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα, αλλά η ένταξη σε αυτήν για τη μετατροπή της…
2.9 Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΛΥΣΕΩΝ
“Η δυστροπία της Γερμανίας, γράφει ο Κ.Β. να αναλάβει το κόστος που της αναλογεί τροφοδοτεί δυο ειδών αντιδράσεις. Αφ’ ενός η Γερμανική Ριζοσπαστική Δεξιά διεκδικεί εγκατάλειψη του κοινού νομίσματος…
Αφετέρου κάποιοι από την ελληνική και γερμανική ριζοσπαστική αριστερά που συμβάλλουν με την πρώτη διεκδικούν επιστροφή στα εθνικά νομίσματα προς προστασία του Γερμανού φορολογούμενου. Αλλά για την Ελλάδα ο πειρασμός της δραχμής θα είχε βάση μόνο ως έσχατη επιλογή όταν όλες οι άλλες είχαν οριστικά αποκλειστεί…
Πάντως στη Γαλλία το μέτωπο της αριστεράς επισημαίνει την ευθύνη του γερμανικού εθνικισμού για το σημερινό ευρωπαϊκό αδιέξοδο…
Η ΠΕΡΙΣΤΟΛΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ – ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ
Τέλος στο προτελευταίο κεφάλαιο 2.14 με τίτλο “Φταίει για όλα ο λαός” ο καθηγητής Κώστας Βεργόπουλος γράφει, πόσο σοβαρά μπορούν να ενοχοποιούνται οι κοινωνίες του νότου για την κρίση στις χώρες τους;… Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι κάθε περιστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Αντίθετα δημιουργεί μεγαλύτερα και πολυπλοκότερα για τα οποία συνιστά όνειδος και όχι στους εκάστοτε στερούντες “σωτήρες” κοινωνικούς αναμορφωτές, βασανιστές και δήμιους…
Το ΜΑΥΡΟ και το ΚΟΚΚΙΝΟ του ομότιμου καθηγητή πολιτικής οικονομίας Κώστα Βεργόπουλου αποτελεί μια σημαντική κατάθεση και καταγγελία της καταδυνάστευσης που ασκείται στον λαό και στη χώρα μας.
