Ακαίρως έχει αρχίσει η προεδρολογία, ενώ αυτή τη στιγμή υπάρχουν άλυτα θέματα, όπως η φορολογία, το χρέος και άλλα που ταλανίζουν τον ελληνικό λαό. Οι συζητήσεις, συνταγματικά, πρέπει ν’ αρχίσουν περί τις αρχές Φεβρουαρίου. Η ανακίνηση του θέματος από σήμερα αποσκοπεί ν’ αποπροσανατολίσει τον λαό απ’ τα προβλήματά του. Για το οποιοδήποτε δε πρόσωπο που θα προταθεί, θα ληφθούν υπ’ όψιν τα υπέρ και τα κατά, ανάλογα με την πορεία του στη διάρκεια της κρίσης. Αν, δηλαδή, έχει καταψηφίσει τα μνημόνια και τα πολυνομοσχέδια, πώς θα υπογράψει τους εφαρμοστικούς νόμους;
Βγήκαν στο σεργιάνι από τώρα οι μεν να βρουν 180+1, οι δε 120+1 για να εκλέξουν ή να μην εκλέξουν αντιστοίχως τον επόμενο πρόεδρο, τον οποίο ο κ. Σαμαράς δεν έχει ακόμα ονοματίσει, ο δε κ. Τσίπρας δηλώνει ότι όποιο πρόσωπο και αν προταθεί δεν θα το ψηφίσει. Το παιχνίδι, όπως φαίνεται είναι εξ’ αντικειμένου λίαν επικίνδυνο, διότι τείνει να απαξιώσει και τον θεσμό και το οποιοδήποτε ευυπόληπτο και κατάλληλο για την προεδρία πρόσωπο.
Απέναντι στη μνημονιακή πολιτική η κυβέρνηση θέλει τώρα να γίνει αποδραματοποίηση της ζωής του τόπου. Ομως απαιτείται η λύση άλλων προτεραιοτήτων και όχι να εικοτολογούν περί την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οσάκις ακολουθήθηκε αυτή η τακτική το πολιτικό σύστημα ασθένησε βαριά, ανεξάρτητα αν κατάφερε να εκλέξει τον ανώτατο άρχοντα με ψήφους που δεν περιποιούσαν και την υψίστην τιμήν.
Το ερώτημα τίθεται ποια θα είναι η αξία ενός Π.τ.Δ., όταν κατασκευάζεται στα παρασκήνια και με ποια ισχύ θα μπορεί να ασκεί τα καθήκοντά του ανεπηρέαστα.
Μεταξύ, λοιπόν, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης σημειώνονται όχι ευχάριστες καταστάσεις, που αναζωπυρώνουν συναισθήματα της εποχής του ανένδοτου. Πρόκειται για το μικρόβιο της αδιαλλαξίας που δεν φαίνεται να υπάρχει φάρμακο καταπολέμησής του. Αυτή η αρρώστια δεν θεραπεύεται, αν δεν διευθετηθούν οι εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις περί την διοίκησιν του κράτους.
Συζητείται η υποψηφιότητα του κ. Κουβέλη. Και ο κάθε λογικός θα σκεφθεί, πώς θα γίνει Π.τ.Δ. ένας αρχηγός κόμματος που τώρα αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, ενώ στο παρελθόν είχε συνεργασθεί μαζί της, παρά την υπερβολική μνημονιακή της προσήλωση. Εκτός και γίνει επίκληση για τη “σωτηρία του έθνους”.
Η ΝΔ αντιλαμβάνεται ότι υφίσταται μείωση των δυνάμεών της και αγωνίζεται παντί τρόπω να συσπειρώσει τον κόσμο της. Η επιδίωξή της είναι ν’ απομακρύνει το ενδεχόμενο των εκλογών για να κερδίσει χρόνο. Τα πράγματα, όμως, είναι πολύ δύσκολα. Ο κ. Σαμαράς δύο επιλογές έχει. Να δώσει γη και ύδωρ στα μικρά κόμματα, ώστε να “τσοντάρουν” στο να συμπληρωθεί η προεδρική πλειοψηφία των 180+1. Στην αδυναμία του να κερδίσει αυτή την πλειοψηφία θα κάνει αναγκαστικά τις εκλογές.
Στο μεταξύ έχουν δοθεί εντολές για μια “υποβρύχια” επιχείρηση αναθεώρησης του Σ/τος με σκοπό μελλοντικώς να αποδεσμευθεί η εκλογή Π.τ.Δ. από τις εκλογές και να επανεξοπλισθεί ο ανώτατος άρχοντας με μερικές αρμοδιότητες που του αφαιρέθηκαν με την αναθεώρηση του ’85, τότε που ενέπλεξαν τον Καραμανλή και διόρισαν Πρόεδρο τον Κύριο (με κάππα κεφαλαίο) Σαρτζετάκη.
Η βιτρίνα είναι να φανεί ο κ. Σαμαράς ως μεταρρυθμιστής σε τομές βασικών θεσμών της πολιτικής ζωής που πάσχουν. Στην ουσία όμως φαίνεται ότι οι επιδιώξεις και οι προθέσεις του είναι να επιβιώσει πολιτικά ο ίδιος και εκείνοι για τους οποίους ενδιαφέρεται.
