Το μυστικό
του Βεσάλιου
Ζόρδι Λιουμπραγάτ
Mετάφραση: Χριστίνα Θεοδωροπούλου
Εκδόσεις: Πατάκη
Βαρκελώνη, Μάιος 1888. Λίγες μέρες πριν από τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης, ανακαλύπτονται κάποια φρικτά κατακρεουργημένα πτώματα γυναικών. Τα τραύματά τους θυμίζουν στους κατοίκους της πόλης μια παλιά κατάρα, λησμονημένη εδώ και πολύ καιρό…
Ο Ντανιέλ Αμάτ, νεαρός καθηγητής στην Οξφόρδη, λαμβάνει τηλεγράφημα ότι ο πατέρας του πέθανε υπό παράξενες συνθήκες. Είναι αναγκασμένος να επιστρέψει στη Βαρκελώνη μετά από χρόνια απουσίας. Από την πρώτη στιγμή θα εμπλακεί στην καταδίωξη ενός ανελέητου δολοφόνου, ενώ ταυτόχρονα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις συνέπειες του παρελθόντος του. Ο Μπερνάτ Φλέιτσα, ρεπόρτερ της Correo de Barcelona με μοναδική του επιδίωξη την είδηση που θα τον κάνει διάσημο, και ο Πάου Ζιλμπέρτ, αινιγματικός φοιτητής ιατρικής, θα ενωθούν με τον Αμάτ στην αναζήτηση ενός παλιού χειρογράφου, έργου του πατέρα της σύγχρονης ανατομίας Ανδρέα Βεσάλιου, που μπορεί ν’ αλλάξει την ιστορία της γνώσης και που, όπως αποδεικνύεται, είναι ο κύριος στόχος του μυστηριώδους δολοφόνου. Στην ταραχώδη και σαγηνευτική Βαρκελώνη του τέλους του 19ου αιώνα τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται…
Τα άτακτα κορίτσια
Νουβέλες & διηγήματα
Ανδρέας Στάικος
Εκδόσεις: Αγρα
Aντονελλιάνα, Νανά, Άννα, Χριστίνα, Λέλα, Λέλα και πάλι Λέλα, για πάντα Λέλα. Πολλές γυναίκες και πάντα μία, η ανύπαρκτη Λέλα των ονείρων.
Κορίτσια άτακτα, αδέσποτα κορίτσια της φαντασίας και της πραγματικότητας ενός φτωχού και ανυπεράσπιστου συγγραφέα συναντώνται στη φανταχτερή δεξίωση που παραθέτει το μικρό αυτό βιβλίο.
Τα άτακτα κορίτσια και οι εκάστοτε συμπρωταγωνιστές τους, στο κοινό τους παιχνίδι, κερδίζουν χρόνο, καλύπτουν με ουτοπίες και πλουμίδια το κενό της ύπαρξής τους και επιμηκύνουν την παράστασή τους αναβάλλοντας διαρκώς, για κάποια άλλη φορά – έως πότε ; – την αναπόφευκτη πτώση της αυλαίας.
Οι φλέβες
του ωκεανού
Πατρίσια Ενχελ
Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά
Εκδόσεις: Οπερα
“Τον παρατηρώ τυλιγμένο στο σάβανο της νύχτας, μιας νύχτας τόσο μελανής που μοιάζει μ εκείνη που μας καταπίνει όταν βγαίνουμε στον ωκεανό. Πρέπει να νιώθει το βλέμμα μου γιατί, χωρίς να ξυπνήσει, απλώνει το χέρι του, με τραβάει κοντά του και πλάθω το σώμα μου στο σχήμα του δικού του, τον φιλάω ώσπου να με φιλήσει κι εκείνος, και ξαναμαθαίνω το μάθημα που μ έχει διδάξει κάθε κοινή μας νύχτα: ότι θα βρω στο σώμα του -κι όχι στις λέξεις του- τις απαντήσεις σε όλα μου τα ερωτήματα.”
Μια ζωή χωρίς άλλοθι
Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ
Επιμέλεια: Γιάννης Ν. Μπασκόζος
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Από τα προσφυγικά σπίτια στον Βύρωνα, όπου εξακολουθεί να μένει, και τα βουνά της Στερεάς, ως Επονιτάκι, στο κέντρο του Παρισιού, Πρύτανης όλων των Πανεπιστημίων του Παρισιού, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ είχε μια ταραχώδη όσο και ενδιαφέρουσα ζωή. Η ίδια την τιτλοφορεί “χωρίς άλλοθι” γιατί πολλές φορές κινήθηκε στα όρια των εποχών με ρίσκο και θράσος.
Μέσα από την αφήγησή της διακρίνουμε μια αγωνίστρια της ζωής αλλά και της επιστήμης. Είτε ως γραμματέας της ΕΠΟΝ Βύρωνα είτε ως καθηγήτρια στη Σορβόννη στη διάρκεια των γεγονότων του Μάη του ’68, αυτή η μικρόσωμη γυναίκα είχε βαθιά πίστη στον εαυτό της και στις δυνάμεις της. Οι έρευνες για το Βυζάντιο είναι η μεγάλη προσφορά της στον νεότερο ελληνισμό, καθώς συνέδεσε το όνομά της με την ανάδειξη μιας εποχής που για χρόνια θεωρούνταν “σκοτεινή”.
Ένα κείμενο καταβύθιση στο παρελθόν που την καθόρισε και ένα μάθημα ζωής για τους νέους που θέλουν, όπως θα πει η ίδια, “να έχουν τα πόδια στη γη και τα μάτια στον ουρανό”.
“Όταν με ρωτάνε ποιος είναι ο τίτλος που χρησιμοποιώ, λέω πρύτανης, δεν μπορείς να βάλεις τίποτε άλλο. Είναι αυτό που μένει. Μαζί με τα καθηγήτρια και μάνα”.
