Μια μητέρα
Αλεχάντρο Παλόμας
μετάφραση: Αλεξάνδρα Γκολφινοπούλου
Εκδόσεις Opera
Βαρκελώνη, 31η Δεκεμβρίου, δείπνο για την αλλαγή του χρόνου. Σε δημιουργική υπερένταση, η Αμάλια ετοιμάζει με τη βοήθεια του γιου της το γιορτινό τραπέζι εν αναμονή των υπολοίπων μελών της οικογένειας. Με την αγνή αφέλεια της άπειρης, ημιμαθούς και (φαινομενικά) ελαφρόμυαλης μεσογειακής μητέρας που έχει δει τη ζωή της να ανατρέπεται σε μεγάλη ηλικία, η Αμάλια ονειρεύεται μια νύχτα επανασύνδεσης γεμάτη “καλοσύνη και εμπιστοσύνη”. Γύρω από το τραπέζι, οι παρεξηγήσεις, οι εσκεμμένες παρερμηνείες, οι αφόρητες αποκαλύψεις, οι ανατροπές, οι υπεκφυγές και τα υπονοούμενα, οι εκνευριστικές κοινοτοπίες, τα ζορισμένα χαμόγελα, οι δηλητηριώδεις ατάκες, οι στημένες παγίδες, οι αντιπάθειες και οι απορρίψεις πλέκονται μέσω μιας σπονδυλωτής αφήγησης με στιγμές μεγάλης συγκίνησης, ειλικρινών εξομολογήσεων και εκδηλώσεων ειλικρινούς αγάπης και αφοσίωσης μεταξύ ανθρώπων που μοιράζονται βιώματα και DNA.
Η αυτοκρατορία της σιωπής
Χρήστος Δεσύλλας
Εκδόσεις Χατζηλάκος Κωνσταντίνος
Τρεις γενιές πέρασαν από το αρχοντικό της οικογένειας στον Καβομαλιά, με τον ονειρεμένο κήπο. Ζωντανές ακόμα οι μνήμες από τον παππού πρέσβη και τη γιαγιά σοπράνο. Συνέχειά τους, ο γιος τους Δημήτρης, διακεκριμένος ζωγράφος, η γυναίκα του και το παιδί τους ο ευφυής Μιχάλης, που είχε πάθος στην Αστρονομία. Θα γίνει δεκτός σε σχολείο της Βιέννης, όπου θα συνεχίσει και τις πανεπιστημιακές του σπουδές, διαγράφοντας λαμπρή καριέρα, και εξασφαλίζοντας σημαντική θέση στη NASA. Με τη γυναίκα του θα εγκατασταθούν σε ελεγχόμενο οικισμό του Διαστημικού Οργανισμού, όμως η κοινωνική τους απομόνωση θα επισκιάσει τον αρχικό τους ενθουσιασμό. Αποκορύφωμα των αρμοδιοτήτων του, η άκρως επικίνδυνη αποστολή του στο Ιράν ως επιστημονικός κατάσκοπος, που βίωσε τον τρόμο στα σπλάχνα του όρους Βροντόφ που κατάφερε να εισχωρήσει, εκεί που γινόντουσαν τα πειράματα εμπλουτισμού Ουρανίου.
Σκέτο
Ειρήνη Τσαλή
Εκδόσεις Μελάνι
Δεν θα έλεγα πως η ψυχολογία μου είναι στα καλύτερα της αυτό το διάστημα, μάλλον στο ναδίρ θα την τοποθετούσα. Να μου πεις, τώρα το θυμήθηκα; Εδώ και δεκατρία χρόνια βαλτώνω στο ίδιο αρχιτεκτονικό γραφείο, το ταλέντο που είχα κάποτε χαραμίστηκε, τα όνειρα που έκανα ξεθώριασαν. Για να μη μιλήσω για τα υπόλοιπα. Η αδυναμία που έχουν οι γονείς μου στον αδερφό μου, βγάζει μάτι από χιλιόμετρα. Η εμμονή του Φίλιππου με τις προετοιμασίες του γάμου μας μου διαλύει το κεντρικό νευρικό σύστημα. Όλα γύρω μου με πιέζουν, όλα μου φταίνε. Ακόμα και το όνομά μου που είναι τόσο κοινότοπο, Μαρία. Άστα να πάνε δηλαδή.
Και τώρα το αφεντικό μου με στέλνει χειμωνιάτικα για ένα έργο στην Πάρο. Είμαι σίγουρη ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Δεν περιμένω τίποτα συγκλονιστικό, τι θα μπορούσε να συμβεί δηλαδή;
Αυτά που λένε, ότι η ζωή σου αλλάζει εκεί που δεν το περιμένεις, συμβαίνουν μόνο στις ταινίες και τα βιβλία.
Ή μήπως όχι;
Ο χορός των τρελών γυναίκων
Βικτώρια Μας
μετάφραση: Αριστείδης Λαυρέντζος
Εκδόσεις Ωκεανός
“Γυναίκες ταμπού, γυναίκες στο περιθώριο μιας κοινωνίας ανδρών”.
Κάθε χρόνο, στο νοσοκομείο της Σαλπερτιέρ γίνεται ένας πολύ παράξενος χορός: Ο Χορός των Τρελών Γυναικών! Ολόκληρο το αριστοκρατικό Παρίσι συγκεντρώνεται στη μεγάλη σάλα του νοσοκομείου, για να δει τις αλλόκοτες, τις επιληπτικές, τις φρενοβλαβείς αυτές γυναίκες, μεταμφιεσμένες σε κολομπίνες και τσιγγάνες, να χορεύουν βαλς… Είναι όμως πραγματικά τρελές; Ανάμεσά τους, η Ευγενία, που βρέθηκε έγκλειστη εξαιτίας των αιρετικών της απόψεων που προσέκρουσαν στην πατρική αυστηρότητα, η Λουίζ, η Ζενεβιέβ κι άλλα πλάσματα που η αυστηρή ανδροκρατούμενη κοινωνία τα πέταξε στο περιθώριο… Ψυχές πληγωμένες, αντικείμενα έρευνας του περίφημου Σαρκό, σε μια εποχή που η γυναίκα είναι ακόμη ταμπού, ένα πλάσμα ανεξιχνίαστο, ικανό μόνο για οικογένεια και τεκνοποίηση…
Prix Renaudot des lycéens [2019]
