Ο χορός των τρελών γυναίκων
Βικτώρια Μας
Mετάφραση: Αριστείδης Λαυρέντζος
Εκδόσεις: Ωκεανός
Κάθε χρόνο, στο νοσοκομείο της Σαλπερτιέρ γίνεται ένας πολύ παράξενος χορός: Ο Χορός των Τρελών Γυναικών! Ολόκληρο το αριστοκρατικό Παρίσι συγκεντρώνεται στην μεγάλη σάλα του νοσοκομείου, για να δει τις αλλόκοτες, τις επιληπτικές, τις φρενοβλαβείς αυτές γυναίκες, μεταμφιεσμένες σε κολομπίνες και τσιγγάνες, να χορεύουν βαλς… Είναι όμως πραγματικά τρελές; Ανάμεσά τους, η Ευγενία, που βρέθηκε έγκλειστη εξαιτίας των αιρετικών της απόψεων που προσέκρουσαν στην πατρική αυστηρότητα, η Λουίζ, η Ζενεβιέβ κι άλλα πλάσματα που η αυστηρή ανδροκρατούμενη κοινωνία τα πέταξε στο περιθώριο… Ψυχές πληγωμένες, αντικείμενα έρευνας του περίφημου Σαρκό, σε μια εποχή που η γυναίκα είναι ακόμη ταμπού, ένα πλάσμα ανεξιχνίαστο, ικανό μόνο για οικογένεια και τεκνοποίηση…
Το άλλοθι της μοναξιάς
Αριστοτέλης Φράγκος
Εκδόσεις: 24 γράμματα
Συνταξιούχος πλέον ο Νίκος, μετά από 35 χρόνια εργασίας, κάθεται στην ίδια πάντα θέση, στην καφετερία του λιμανιού της γενέτειρας πόλης του Καλαμάτας, και αγναντεύει ως πέρα κείθε, που αγκαλιάζεται και φιλιέται ερωτικά ο ορίζοντας με τη θάλασσα.
Σίγουρος πως ο χρόνος είναι με το μέρος του, πήρε από την άκρη του μυαλού του, το βιβλίο της θύμησης και ενόσω το έστυψε σε βαθύ κόκκινο κρασί, άρχισε να το γεύεται γουλιές-γουλιές, αναπολώντας τις ανεξίτηλες εκείνες και ωστόσο συναρπαστικές στιγμές που βίωσε στη διάρκεια της τρίμηνης παραμονής του στην πόλη Στουτγάρδη της Γερμανίας.
Και τι ειρωνεία, η “Οδύσσεια” της ζωής του και το μετέπειτα δυσοίωνο άλλοθι της μοναξιάς του, άρχισε να “υφαίνεται” μια Τρίτη βράδυ πριν 35 χρόνια και τρεις μήνες. Ακριβώς τότε που εγκατέλειψε την Ελλάδα για να μεταβεί στη Γερμανία για σπουδές. Και όλως περιέργως, τελείωσε πάλι μια Τρίτη βράδυ, μετά από την εκεί τρίμηνη παραμονή του, καθώς η επάνοδός του στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική θητεία του, ήταν δεδομένη και μη αναστρέψιμη.
