Ο Βενιζέλος και η πρόκληση της Μεγάλης Ελλάδας
Νικόλαος Πετσάλης – ∆ιοµήδης
Ιστορία
Εκδόσεις: Μορφωτικό Ίδρυµα Εθνικής Τραπέζης
Με το τρίτοµο αυτό έργο, ο Νίκος Πετσάλης-∆ιοµήδης προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό µια συνολική και διεξοδική µελέτη της δεκαετίας 1910-1920, της κρισιµότερης ίσως περιόδου για την εθνική µας πορεία µετά τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Έχοντας αφιερώσει µεγάλο µέρος της ζωής του στη συνεχή διερεύνηση της περιόδου αυτής, ο συγγραφέας είναι εξοικειωµένος µε τα πρόσωπα και τα πράγµατα της εποχής που µελετά. Το έργο του το διακρίνουν η εξαιρετική εποπτεία των προσώπων του δράµατος, η πολυδιάστατη ανάλυση των επιλογών τους και η βαθιά κατανόηση των «απρόσωπων» δυνάµεων της ιστορίας που καθόρισαν από κοινού την πορεία του έθνους.
Η προσέγγιση του Πετσάλη-∆ιοµήδη συνδυάζει την κριτική µατιά µε την ενσυναίσθηση, ιδίως στην περίπτωση του αδιαµφισβήτητου πρωταγωνιστή της περιόδου: Αναδεικνύει µε ενάργεια την προσήλωση του Ελευθερίου Βενιζέλου στο έργο της δηµιουργίας µιας µεγαλύτερης Ελλάδας, «σεβαστής εις τους φίλους της και τροµεράς εις τους εχθρούς της».
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Κείμενα για τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο
Βάλτερ Μπένγιαµιν
Αισθητική
Εκδόσεις: Πλέθρον
Η φωτογραφία και ο κινηµατογράφος, πέρα από τις πρακτικές τους συνέπειες, θα ανοίξουν ένα νέο πεδίο αντιληπτικότητας για την ανθρώπινη συνείδηση. Ο τόµος αυτός συγκεντρώνει τα σχετικά, διάσπαρτα σε διάφορα έργα, κείµενα του Μπένγιαµιν, καθώς και ανέκδοτα κείµενά του. Οι ιδιοσυγκρασιακές ερµηνείες δεν εµποδίζονται από την οπτική του διαλεκτικού υλισµού που υιοθετεί ο συγγραφέας. Κάτι που τονίζει ο Τέοντορ Αντόρνο, συνοδοιπόρος του γερµανοεβραίου φιλοσόφου, ως εξής: «Η αντίληψη του Μπένγιαµιν για την τεχνική δεν είναι κριτική, αλλά ουτοπική. Αυτό που επικρίνει είναι η προδοσία που έγινε κατά την υλοποίηση της ιδέας της τεχνικής. Ως εκ τούτου η προσοχή του Μπένγιαµιν δεν στρέφεται στις δυνατότητες της τεχνικής -αυτές που υπάρχουν σήµερα συνιστούν απλώς µια κάµψη της- αλλά στον χρόνο, στην εποχή που η τεχνική εκπροσωπούσε ακόµη µια δυνατότητα, στην εποχή που το αυθεντικό της ιδεώδες […] πρόβαλλε ακόµη στον ορίζοντα του µέλλοντος». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Η γραμμή του Ορίζοντος
Χρήστος Βακαλόπουλος
Λογοτεχνία
Εκδόσεις: Εστία
Η ταυτότητά της γράφει Ρέα Φραντζή, ελαφρά ντυµένη, έχει µερικά λεφτά, κάθεται µε την πλάτη ακουµπισµένη στον τοίχο του µικρού µαγέρικου, στην πλατεία του Άνω Κάµπου, απέναντι από την άσπρη εκκλησία, χιλιάδες χρόνια µετά την Αποκάλυψη, εννιακόσια χρόνια από τότε που ο µοναχός Χριστόδουλος έχτισε ένα µοναστήρι εκεί που ήταν ο ναός της Αρτέµιδος, τρεις µέρες από τότε που χώρισε µε τον άντρα της. Η άσπρη εκκλησία τρυπάει τον γαλάζιο ουρανό, για πρώτη φορά βλέπει ζωντανή µπροστά στα µάτια της την ελληνική σηµαία. Κάτω από τη σηµαία παρελαύνει πάνοπλος ο ξανθός κόσµος, πηγαίνει να ψηθεί, πηγαίνει για µπάνιο, τρέχει να ξεκουραστεί. Κανείς δεν προσέχει τη σηµαία που στέκει αόρατη, µόνο µια γυναίκα που µόλις χώρισε είναι σε θέση να την αντιληφθεί, βγάζει τα µαύρα γυαλιά και ο ήλιος την τυφλώνει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
