Από πού πάνε στο σύμπαν;
Michael Dine
Επιστήµη
Μτφρ. Κωνσταντίνος Κυρίτσης
Εκδ. Πανεπιστηµιακές Εκδόσεις Κρήτης
Φαίνεται πως ζούµε σε µια εξαιρετική στιγµή της ανθρώπινης ιστορίας. Από τη µία, αντιµετωπίζουµε τεράστιες προκλήσεις: κλιµατική αλλαγή, πανδηµίες, απειλή πυρηνικού πολέµου. Από την άλλη, διαθέτουµε γνώσεις για τον κόσµο γύρω µας -και για το σύµπαν- πέρα από οτιδήποτε θα µπορούσε να διανοηθεί κανείς ακόµα και πριν από έναν αιώνα. Ωστόσο, η καθηµερινή µας εµπειρία καταλαµβάνει µόνο µια µικρή γωνιά του. Η ζωή µας διαδραµατίζεται σε κλίµακες εκατοστών, µέτρων, χιλιοµέτρων, ίσως και χιλιάδων χιλιοµέτρων. Όµως γνωρίζουµε τη φύση και σε µικρότερες κλίµακες -πολύ µικρότερες από το µέγεθος ενός ατοµικού πυρήνα. Έχουµε επίσης γνώσεις για το σύµπαν σε αφάνταστα µεγάλες αποστάσεις. Ακόµα πιο εκπληκτικό είναι ότι γνωρίζουµε -αληθινά γνωρίζουµε- γεγονότα που συνέβησαν δισεκατοµµύρια χρόνια πριν και ότι µπορούµε να δηλώσουµε µε αρκετή σιγουριά τι θα συµβεί στο σύµπαν µέσα στα επόµενα δεκάδες δισεκατοµµύρια έτη. Τούτο το βιβλίο επιχειρεί να αφουγκραστεί τον παλµό αυτής της εξαιρετικής στιγµής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Το Σεμινάριο
Jacques Lacan
Ψυχολογία
Μτφρ. Οµάδα µεταφραστών
Εκδ. Εκκρεµές
Όλα όσα ξέρουµε, απολύτως καινούργια και πρωτότυπα αναφορικά µε τη δοµή του υποκειµένου και τη διαλεκτική της επιθυµίας που εµείς οι ψυχαναλυτές χρειάζεται να αρθρώσουµε, πώς τα έχουµε µάθει; Μέσω της οδού της εµπειρίας του νευρωτικού. Όµως τι µας έχει πει ο Φρόυντ για αυτό; Ότι ο τελευταίος όρος στον οποίο έφτασε επεξεργαζόµενος την εν λόγω εµπειρία, εκεί που σκόνταψε, ο ανυπέρβλητος για εκείνον όρος, είναι το άγχος ευνουχισµού. Άρα; Αυτός ο όρος είναι λοιπόν ανυπέρβλητος; Τι σηµαίνει αυτό το σταµάτηµα της αναλυτικής διαλεκτικής στο άγχος ευνουχισµού; ∆εν βλέπετε µήπως ήδη και µόνο στη χρήση της σχηµατοποίησης που χρησιµοποιώ να διαγράφεται η οδός διαµέσου της οποίας σκοπεύω να σας οδηγήσω; Εκκινεί από µια καλύτερη άρθρωση αυτού του γεγονότος της εµπειρίας που ο Φρόυντ υπέδειξε µε το σκόνταµα του νευρωτικού πάνω στο άγχος ευνουχισµού. Η προοπτική που σας προτείνω, η διαλεκτική που εδώ σας δείχνω, µας επιτρέπει να αρθρώσουµε ότι δεν είναι καθόλου το άγχος ευνουχισµού καθαυτό που συνιστά το έσχατο αδιέξοδο του νευρωτικού. (Απόσπασµα από το κεφάλαιο ΙV)
Τσίλλερ – Χάνσεν:
Αλληλογραφία, 1859-1890
Αρχιτεκτονική
Μτφρ. Μαριλένα Ζ. Κασιµάτη
Εκδ. Μορφωτικό Ίδρυµα Εθνικής Τραπέζης
Χωρίς ιδιαίτερες φιλολογικές αξιώσεις, εκτός από το ίδιο το περιεχόµενο που παρέχει συνήθως η ανεκδοτολογική µικρή αφήγηση (το petit recit απαλλαγµένο από ανατρεπτικούς ισχυρισµούς και κοσµογονικά θεωρήµατα), η αλληλογραφία του Θεοφίλου Χάνσεν από τη Βιέννη µε τον Έρνστ Τσίλλερ ευρισκόµενο στην Αθήνα, πέρα από εκθέσεις έργασίας σε φιλικό ύφος, είναι η κατεξοχήν ανταπόκριση – correspondance ή Briefwechsel: πρόκειται για ανταλλαγή πληροφοριών, γνώσεων και οδηγιών στην τυπικότερη µορφή τους· για τη γραφή δύο ανθρώπων της τεχνικής, που δεν στερείται γοητείας· µε κοφτές όσο και ακριβόλογες φράσεις, η πένα γράφει πεισµατικά σε χαρτί αλληλογραφίας µικρού µεγέθους και δεν χρειάζεται να αναζητηθεί η ταυτότητα του γράφοντος.
Ο Θεόφιλος σχεδίασε και οργάνωσε το τεχνικό υπόβαθρο της ανέγερσης της Σιναίας -τότε- Ακαδηµίας, ενώ ο Τσίλλερ, στα είκοσι τέσσερά του χρόνια, θα διευθύνει από το 1861 το από µήνες παρατηµένο εργοτάξιο αυτής της ανέγερσης, επειδή ο Χάνσεν ήταν ήδη ενταγµένος στην οµάδα των αρχιτεκτόνων που σχεδίαζαν τη νέα Βιέννη και δεν είχε χρόνο για διαρκή παρουσία στο «βουλεβάριον», τη µετέπειτα οδό Πανεπιστηµίου. Ο νεαρός Ερνστ ήταν σπουδασµένος στην Οικοδοµική Σχολή της ∆ρέσδης, διέθετε όµως την εµπειρία της αρχιτεκτονικής ευφυΐας του Χάνσεν στο ατελιέ της Βιέννης. […] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)
